Viool spelen of buiten spelen?

In mijn vorige column eindigde ik met: ‘ga ik door in muziek of kies ik wat anders. Als violist krijg je toch hooguit strijkgeld?’ Een baan hebben in de bosbouw of natuurbescherming, dat sprak mij ook aan, en daar viel uiteindelijk de keuze op.

Ik moest wel eerst naar de landbouwschool in Roosendaal, en daarna naar de Bosbouwschool in Arnhem. Ik haalde (jawel) op beide scholen mijn diploma. Het waren geweldig leuke, maar vooral ook leerzame jaren. En toen moest ik daarna natuurlijk een baan zien te vinden, zonder strijkgeld. Had ik een goed visitekaartje achtergelaten op de scholen? Ik had met mijn klasgenoten in de klas genoten, maar mijn leraren keken daar soms anders tegenaan. Uiteindelijk vond ik een baan bij de Provinciale Waterstaat in Den Haag. Dus ik droeg al gauw een jasje en een stropdas als jong, onervaren ambtenaartje. Ik mocht nog geen dienstreizen maken met mijn eigen auto. Nee, als ik voor mijn werk op pad moest, dan kreeg ik een dienstauto mét chauffeur. Die chauffeur vond dat best leuk, zo’n jong Brabants manneke, leuker dan met zo’n ‘Haagse kakker’ op pad. Ik herinner me nog iets heel bijzonders. Ik trouwde in die Haagse periode, en ik had voor mijn vrouw, als huwelijkscadeau, een papagaai gekocht in Den Haag. Ik zou die, na een dienstreis in een kooitje met de trein mee naar huis nemen. Mijn chauffeur zei tegen me: “Ach, ik breng jou wel ‘even’ naar Bergen op Zoom”. Echt waar hoor! Sommige mede-flatbewoners zagen mij toevallig met mijn chauffeur thuis aankomen. Ze wisten niet wat ze zagen!! Rutte rijdt nu in een antieke Saab, maar ik tóen al in een grote Oldsmobile. Ach, verschil moet er zijn hè? Dit is wel een ‘auto-biografisch’ einde van deze column hè, maar volgende keer zal ik het over mijn mooie werk ‘landbouw en natuur’ hebben, want ik heb iets met boeren, vooral na het drinken van een glas cola. Proost!

©2023 Paul Asselbergs