2018 - week 35

Ik waar van de week òn ’t winkele in Ballekum. Wa zund da d’n Emte weg gò, docht ik, toen ik m’n bódschappe in de wage laoide. Mee viel m’n oog op ’n rek keijnderkleer bé de Zeeman en al ha’k niks nóddig, toch trok ’t men òn en ik kos ’t nie laote: ik moes ’n por van die dinger koope vur ons klèinkeijnder. ’t Waar te mooi en te goeiekoop. D’r zulle dalek wel meer klèin jong in kleer loope mi ’n zwaon d’rop, mar vur ons zen die vogels ’t mist van toepaassing.
Toen ik ’t thuis liet zien, moes onze Klaas toewgeeve da’t prachtig waar. ‘Mar ge wit zeeker nie da we wir rood stòn,’ bromde-n-ie d’r aachteròn.
Gelukkig viele Tien en Ant krèk op de klep en toen ik m’nen ònkoop liet zien, waar Ant ok een en al lof. Tien vroeg mee of ik ok neij onderbokse ha gekocht vur onze Klaas. Wor sloeg da nou op, moes ik weete en daor begos ie mi ’n verhaal: ‘Drika en Mina stonne te buurte òn de wasdraod. Innins viel Mina’s oog op de onderbokse mi gùlp die Drika krèk opgehange ha. ‘Oet,’ zin ze, ‘kan ùlliejen Driek z’n geweer in zón klèin onderbruukske?’
‘Och jee, as ’t nie gelaoien is, hèndig,’ waar Drika’s antwoord.
Ja, da waar unne goeien binnekommer, knikte d’n onze. Toen moes ik toch efkes mèlde da vriendin Annet men pas verteld ha da ze vur heure mins ’n boks waar weeze bestelle. ’n Dèftige boks die op maot gemakt zó worre. De klirmaker vroeg of meneer links of rèchs droeg. ‘Da wee’k nie,’ waar ’t antwoord, ‘daor he’k noit op gelet… Doe mar in de midde!’
D’r wier hier mee afgesproke da we mar wir ’s nor de Poeling moesse, want ’t weer waar nog steeds zommers en bé Keesjes is ’t alt goewd en gezellig. Daor zón Sjaak en Ria ùit Neijnzel dan ok nor toe komme. Over de Bluumkesbrug ware wij d’r zoo. ’n Mooi jong mèidje kwaamp de toffel afrùime en daorvur moes ’t nogal wijd vurover hange. Ze ha heel schón bruin kumkes op de kaast! Sjaak, Tien en d’n onze kieke mi plezier nor de welvinge die onder ’t trùike zichtbaar wiere. ‘Nou, da’s hier al ’n wèrm welkom,’ laachde Tien. Sjaak die een glaozere oog hi, zin ondeugend: ‘da’s vur een oog al wel zat vur vandaag!’ ’t Mèidje snapte wa d’r bedoeld wier. Ze krieg ’n rooi kùpke en zin: ‘ik zal ’n aander shirtje òn gòn trekke.’ ‘Da moete nou nèt nie doen,’ zin d’n onze, ‘ge bent ’n reklame vur de zaak en ge hoeft oe nerres vur te schame, inteegendeel. Da die klippels hier d’r iets af moet zegge, moete oew èige nie òntrekke; die weete alted wa.’
Ik vond da m’ne mins da heel goewd gezeed ha, mar ’t diensterke ha toch ’n aander trùike òngedaon vur ze trugkwaamp mi de bestelling. Zund zat. Tinus ha niks van ’t veurval geleerd. ‘Ze han die vrouweborste eigelijk overal op de rug moete make,’ zin ie innins. Nou daor ware wij vròllie ’t niks mi ins. ‘Hoe zódde gé de klèine dan wille voeiere?’ vroege we. Nou daor ha de gaperd gin antwoord op, mar ’t waar toch wel veul fijner en hèndiger bé’t vaasthaauwe as ie danste, docht ie…
Irdaags kùmt ons neef ùit Ammirrika wir over mi z’n vrouwke. Zé mag hier men aauw illektriese rezèrvefiets leene. Da veijne ze wel hèndig. We zulle wir schik hebbe.

geschreven door: Bèt van Klaasse