In een ver verleden liep ik vóór mijn vakantie de lokale Boerenleenbank binnen. In Nederland waren maar liefst 1300 boerenleenbanken. Ze ontwikkelden zich tot algemene financiële dienstverleners, breder dan alleen voor sparen en agrarisch krediet. Ook voor niet agrarische ondernemers en de kleine man stond de bank klaar.

Zo ging ik erheen om voor mijn vakantie buitenlands geld te regelen. In de jaren 70 maakte de directeur ruim tijd voor je vrij om je bij te praten over het land van bestemming. Zo’n bankdirecteur had een meer dan vertrouwelijke functie, daarnaast had hij veel verstand hoe het er in de vakantielanden aan toe ging. De directeur was een man van de wereld. Hij vertelde waar je op moest letten en welke souvenirs aantrekkelijk waren om tijdens de reis voor je ouders mee te nemen. Met een reisverzekering, travellercheques en enkele folders in de hand vertrok je vol goede moed richting vakantiebestemming. Op advies van de bankdirecteur nam je een extra jerrycan benzine mee, want je wist maar nooit in den vreemde.

Hermetisch gesloten
De bank was eigenlijk een voorloper van de oude vertrouwde ANWB. De meeste bankkantoren zijn tegenwoordig hermetisch gesloten. Het is nu in de stad al langere tijd niet de bedoeling dat je in de hal van bijvoorbeeld ING of ABN aan de balie hulp komt vragen. Ook niet als je iemand bent voor wie een computer een eng ding is. Alleen als je grotere bankzaken moet doen ben je misschien op afspraak welkom. Denk dan aan grotere kredietwaardige multinationals.

Het valt me de laatste tijd op dat een groot aantal pinautomaten in rap tempo ontmanteld wordt. Als tegenhanger voor het vandalisme. Contant geld is uit. De betaalkaart is in en betalen met de app op de smartphone komt ook steeds meer in zwang. Gewoon je kleinkind een handje contantje geven voor het rapport is ook uit. Liever gewoon overmaken op de kinderspaarrekening. Of je kleinkind kan jou een tikkie sturen.

Het winkellandschap
De gemiddelde kassière is ook uit het winkellandschap aan het verdwijnen. Pasgeleden ben ik de zelfscankassa’s gaan gebruiken. Dat vervangt personeel maar ook de menselijke maat. Ik ontweek ze altijd, het leek me moeilijk. Dus ik liet me graag ouderwets helpen. Bij de Hema kocht ik wat ondergoed en enkele pakken coffeepads. Ik nam ruim de tijd aan de laatste nog vrije zelfscankassa. Ik spreidde de aankopen voor me uit met de QR naar boven. Legde mijn giropas en Hema gelukspas klaar. Het bliepen kon beginnen. Ik zag het op de kassa, mijn traject liep als een trein. Goh, betalen was een fluitje van een cent. Nu nog de korting eraf en de betaalkaart activeren. Ik bliepte lustig verder. Terwijl ik blijmoedig naar het eindbedrag keek, verscheen er achter die kassa een oudere medewerkster.

‘Wat doet u aan mijn kassa,’ riep ze verbouwereerd. De overige zelfscanners vielen stil, iedereen keek mij aan alsof ik de kas had gerold.

‘Staat hier het woord zelfscankassa op,’ riep ze een octaaf hoger.

‘Nee, had ik dat moeten weten dan, dit is toch dezelfde kassa als die andere scankassa’s?’

‘Natuurlijk als u goed gekeken had wel.’

Ik zuchtte diep. Stuurs ging ze met de scanner mijn onderbroeken, hemden en coffeepads weer langs om de zaak ongedaan te maken. Daarna ‘sloeg’ ze met de scanner alles weer aan om uiteindelijk op mijn eindbedrag te komen.

Met rode konen liep ik iets minder blijmoedig naar buiten.

Maar ik liet me niet kennen. Bij de AH scande ik enkele weken later weer zelf. Hier bleef ik halverwege het traject hangen bij de fles wijn. Een controle op de leeftijd. Na een ruime wachttijd kwam een blaag van pakweg 16 constateren dat deze zeventiger, komende week ruim 18 wordt.

Ik weet niet wat jij ervan vindt, maar ik word niet blij van dit soort ontwikkelingen.

foto: Hema.