2022 - week 44

We reeje same dur de wèrm nòjaorszon nor D’n Bosch en zage van wijdaf unnen aauwe mins lillijk krom staon vur z’n huis. Toen we dichterbij kwame, bliek ie beezig mi de strijd teegen ’t gruun tusse de steen vur z’n vurdeur. ‘Wa’n onneuzel wèrk,’ zin onze Klaas, ‘dalijk kan ie nog nie mer overèind komme.’

We kwamen in D’n Bosch de Parade opgereejen en èrgerden ons èige òn de onbeschoft groote tènt die door nog vur ’t afgeloopen ‘Oktoberfest’ ston. ‘’t Moes nie meuge,’ zuchtte m’ne mins, ‘hil ’t ùitzicht op de prachtige Sint Jan wordt bedùrve en zón fist hurt hier toch himmòl nie thuis. Nèt zó min as diejen overgewèijden Halloweenkwats.’

Ik knikte en wies nor ’n prachtig jong durske da tot in d’re nèk toe getattoeweerd waar en zuchtte: ‘Worrum doen minse d’r èige zóiets òn?’ Onze Klaas kiek d’n andere kant op en zaag ’n jong meid mi ’n heel dikke batterij. ‘Zón schón vrouwke en zó zwaor! Nie dik van’t zund.’ ‘Nee, da kùmt van diejen ‘eetkultuur’ van teegesworrig. Wa denkte van al die pillen en hormone. Dees wordt de kommenden tijd veul èrger.’ Daor kiek onze Klaas van op. ‘Hoe wilde gij da weete?’ ‘Bèh, we stòn wir vur de dikke konte pirriode!’ D’n onze kiek glaozig trug. ‘Ja, dalijk zette dieje marsepijn, die borstplaot, suikerbeesjes en gevulde spikklasies nog hil wa ekstra kilo’s òn.’ D’r wier instemmend geknikt.

We zaten in de zon òn de ‘Bossche Rivièra’ te geniete van ons bèkske. D’r waar veul jong volk nirgestreeke. Wij gunde hullie gèiren ’t goei weer, mar vroegen ons wel af of d’r teegesworrig nie mer gewerkt hoef te worre? Vur zón terraswèrk han wij vruuger op hullieje leefted gin kans. Toen ware d’r nog gin terrasse rond de Parade.

‘En dan leesde alle daag over studènte en femilies die zó èrm zen da ze nie mer rond kunne komme. Nou daor velt hier niks af te bespeure.’ De sjekladebolle vloege rond en d’r zaat al veul volk òn wijn en bier! ’t Waar wèrm en gezellig en gin man docht òn klimaatprobleeme. Ok d’n orlog in Oekraïne krieg hier gin òndacht en blijkbaar waar d’r overal gas zat as de winter strakke meewerkte. Wa zódde oew èige toch zùrge make!

Wij dinne tevreeje trug op ons fietskes en preezen ons èige gelukkig da wij same zoo getwit dur de zon kosse drùlle toen we innins bij de knaal opgeschrikt wiere dur hèrrievolk in oranje hesjes da beezig waar de leste rietrand te mèijen en te rùime. M’ne mins schudde z’ne kop en bromde: ‘Worrum nou toch!? Da waar nou nèt nog zón mooi vluchtrèndje vur de veugelkes en de insekte.’

We ware vurnimmes b’ons aachter in d’n hof ’n tukske in de zon te doen. Mar da pakte anders ùit. ‘Verdomme wa ister hier innins veul hèrrie,’ klaagde onze Klaas. ’t Rustig hèrfstweer en ons rustplan wiere verbroke dur groot lawèij. De gemintewerkers ware mi bladblaozers, haandmèijers en brommende veegwages begonnen òn nutteloos rùimwèrk. De beum mèine da’t zommer is en de miste blaojer zen nog gruun. Wij denke dan: ‘Lòt da blad toch ligge, lòt die por bluumkes staon vur de leste biekes en vlinders.’ Mar nee, d’r is bepòld da èind oktoober gemèijd, geveegd en gerùimd moet worre en dan zen de hoorsmesiene nie te houwe. De geluidshinder heure die manne èiges nie, want die hen oorkleppen op.
Gevalle blad is unne zeege vur de natuur. Daoronder kunne beesjes schuile en wor blad bleft ligge, wordt de grond beeter. Allennig de pad veege hi zin.

geschreven door: Bèt van Klaasse