week 12 -2015

Wij hen ’n schón fist gehad in onzen Dùrpshèrd! Kaol ùitverkocht èn kèijveul goei volk. We zen d’r daag stil af geweest èn dùrrum schreijve we d’r nou ok pas over. Op gevaor af dè ge vent dè’t nor èige roem rùikt. ‘Dan doeget mar dè’t rùikt èn nie stinkt,’ zin schónvaoier alt. Dè zulle we dan mar ’s probeere. We han lang getwijfeld of we ons firtegjorrig fist ès schreijver-verteller wèl moesse viere, want daor kùmt veul bé keijke. Mar ons Bèt zin dè’k bleij moes zen dè’k dè nog kos èn dè’k gèk zó zen è’k ’t nie din. Èn toen we alle hulp van d’n Hèrd kreege, ès we èiges ons programma makte, waar ’t vlug bekeeke. Ikke dus rond òn ’t bèlle èn maile nor de zangers èn muzikante wormi ik ’t miste heb samegewerkt. Èn wè zen d’r dè vort veul…! Henk, Lya èn Hennie, Annelieke èn Lambert, Thom èn Marie, Martin èn Anne-Mieke, Marie-Christien, ’t Kùmt vanèiges, Van ons end… ’t Wiere d’r veul te veul. De keus moes truggebrocht tot zangers worvur ik minstes vier liedjes geschreeven ha. Ik wies dè d’r por bevriende schreijvers gèire iets zón wille zegge èn ik zó èiges de prizzentasie doen èn we zón kieze vur unne zondaggemiddeg. ’t Wier half mèrt èn dè pakte goewd ùit, want ’t waar nog nèt gin ope vurjaorsweer…
Dè ’t Ballekums theater bomvol zaat, din ons groote deugd, mar dètter zó veul femilie èn aauw bekende èn kleega-schreijvers en zangers èn volk van ons vruuger school zón komme, dè han we ècht noit kunne denke! Mi zón dinger is’t mi men alt wèl zoo gesteld dè’k m’n èige veul zinnoewèchtiger maak ès vur dinger wijd weg. ’t Is krèk of ik ’t vur èige volk ekstra goewd wil doen èn dè is natuurlek ok zoo.
We zón ons neij boek ‘Mi de kont in de bótter’ prizzenteere èn ons Bèt zó dè mi de klèinkeijnder reegele, want ik ha zó veul òn m’ne kop mi m’n programma dè’k daor nie bé kos zen. Ik ha alle boeke vurraf mar vast gesienjeerd èn de klèin manne zón d’r best doen mi de verkoop. Ons vrouw zó ’n bietje de supervizie haauwe, ha ze beloofd, mar daor zal nie veul van gekomme zen, want d’r ware natuurlek unne macht minse mi wie ze moes bijbuurte.
’t Gonk ès ’n flùtje, ’t liep ès ’n tiet; de middag vloog vurbeij. ’t Waar persies de gezellige sfeer die wij beoogd han. Tien èn Ant ware d’r natuurlek ok. Hij ha ’n kadooke vur men meegebrocht. ‘Hier hedde vast iets wè ge misschien òn ’n goei illektriese fiets kunt besteeje,’ laachde-n-ie streijelek nò afloop. Hij hi vur hullie pas heel duur neij illektriese tweewielers òngeschaft, moete weete. Hij zó woenzeg nie kunne komme buurte, want hij moes wir d’n hillen dag op ’t stemburo zitte, liet ie weete. ‘Dan maag ik leije dè’t mooi weer wordt,’ plaogde-n-ik trug. Ons Bèt prees men aachteraf d’n himmel in, want ze vond dè’k ’t buitegewoon goewd gedaon ha. ‘Ze waren allemòl in vùrm,’ zin ze tevreeje. ‘Wè hedde vort veul gedaon…! Èn dè ha noit gekunne zonder men.’ Ze ha gelijk. Dè ha’k al gezeed èn geschreeve èn daor hoefde ze nie over bezig te bleijve.
‘Gòdde stemme?’ vroeg ik teege beeter weeten in um van onderwèrp te veraandere. ‘Ikke nie,’ kètste ze trug, ‘ik ken van die póllitiekers toch gin man èn van die wòtterschapsonzin al hillemòl nie. Gin gezèik!? Zèik op ’ne riek!’ ‘Nou, d’r zit bé een parteij nog wèl familie van ons bé,’ din ik ’r teegenin, mar bé’t wòtterschap moes ik ze gelijk geeve. Wè wilde nou toch gòn stemme vur ’n beweeging wor ge gin man van kent èn worrover ge hillemòl nie te spreeke bent. ‘Ge hoeft oew ingevuld stemformulier ok mar in unne vuilesbak te daowe,’ bromde-n-ik. Èn umdè ze’t nie snapte èn al in gin jorre mer stemt, beschreef ik de plastic containers wor alle stemme in terècht kwame. Ik vertelde ok dè we de leste keer in de reij han moete staon bé’t stemburo in d’n Hèrd èn dè d’r iemes zin: ‘Ammòl Mirrois volk.., d’r is zeeker gin buro mer in Mirroi.’ ‘In Mirroi hen ze vort alles weggedaon behalve de kerk,’ hurde-n-ik ’r inne truggreijnze. ‘We hen de Driezeeg èn de Moerkaol toch nog,’ verdeedigde iemes òns woonplòts mi wèinig overtùiging.
Innins moes ik ’r òn denke dè Tien nog iets belacheleks te mèlde ha gehad: ‘D’r kwaamp unne strante jonge bé de tandarts die gruuwelek ùit z’ne mond stonk. D’n tandarts brocht ’m dè nètjes òn z’n verstand. “Ja,” klaagde de jonge, “dè’s ùllie schuld; ik heb hier ’n brug gekreege!”
“Dan hi d’r nou zeeker iemes onder die brug zitte schijte,” schiertste de assistènte venéndig.’

geschreven door: Klaas van Bètte