2022 - week 37

Wij hen ècht geproffiteerd van de wèrme zommer. Nou zitte we in de reegen en toen ik onzen oudste vandemiddeg òn de tillefoon ha, zin ik: ‘wa zund da’t nie enkelt snaags reegent en overdag dreug is, mar da’s wel veul gevraogd. De reegen is hard nóddig, want ’t is hier overal vort zó dreug as de kont van Suntereklaos.
Mèrrege zal ’t wir reegene en da’s nie zó èrreg; we kunne dan toch nie fietse. Onze Klaas moet d’n òllingen dag vergadere mi de riddaksie van tijdschrift Brabants.

Onze jonge bèlde trouws um te vraogen of we bij hullie de kommende zondeg wón kommen eete. Da doen we natuurlijk gèire. We kunne daor nog lichelijk buite zitten onder de overkapping. Judith en de dochters kooke lèkker. Vegetaries, mar toch. Veul gruuntes en slaoj mi buitelandse sauskes en vrimd grèij. Deeze keer waar ’t lasagne op de wijze van Belle en zeg da’t smakte! We kriegen ok nog ’n kwèkske mee nor huis!

Nou de zommer vurbij is en we trugkijke, moete we nog ’s konstateere da we de leste mònde hil wa afgedrùld hebbe. En wa hen we genote. Och, ’t fietste zó zalig onder de beum! We han alt wel roetes mi veul skadoew en die zen hier zat.

We ware nò langen ted zèlfs nog efkes nor Vèghel gereeje. Langs ’t Heeziks kasteel af, Laverdonk op en wijer nor de Kilsdonkse meule. Die ston ’r ok kèijschón bij.
In Vèghel viete we onze lunsj bij de Hema. We zate d’r òn lèkker wèrm bruin breujkes onder de luifel en ’t smakte vergimmes!
We viete de aauwverwetse roete trug over de dùrpe en zaage veul neij zaken en villa’s. As ge erres ’n jaor of wa nie mer geweest bent, bekende oew èige nog nie mer. D’r is zóveul veraanderd! Hier is wèinig te mèrke van de opkommende èrremoei die vurspèld wordt.

’t Wordt dalek wel kouwer en as de verwèrming òn moet, zulle we’t ok vuulen òn de gasreekening, ben ik bang, mar wij gòn hier toch nie mer mi kachels ligge kloote. Ik moet ’r nie òn denke wa’n geèllever en geèrremoei da vruuger waar. Alle daag die sintels en aassen ùithaole en de stook binne brengen ùit de houtmijt en ’t kolehok…
Onze Klaas hagget over ’n wèrmtepomp, mar da haole wij d’r op onzen aauwer nie mer ùit, zi-t-ie. Wij kloote dùrrum zoomar gewoon heene.

De post ha ons dees week iets bezunders gebrocht. D’r wier hier ’n groot pakket afgegeeve en ik zaag òn ’t prachtig handschrift mee al da’t van A.F.Th. van der Heijden kwaamp. Ik makte de zaak ope en von ’t geweldig. Zó apart van vùrmgeeving da’k zoiets noit eer gezien heb.
Adri hi d’n tekst geschreeve en Dick Matena hi d’r de plòtjes bij gemakt. ’t Hiet ‘De eenzaamste 20 minuten van de mensheid’. ’t Is ’n sort stripverhaal vur volwaasse volk, za’k mar zegge. De makers hen d’r bèij d’re naam ingezet en ’t hi ’n opdracht òn men en onze Klaas. D’r zen zón por honderd genummerde buukskes gemakt! Wèllie gòn d’r dus wel gruuwelijk gruts op da wij dees gekreegen hebbe; zó gruts as unnen hond mi zeuve starte.
Ik heb mar gaauw de neijen Brabantse Spreukekalènder van onze Klaas ingepakt en ’t Engels sprookjesboek da’k same mi ons Gaia gemakt heb en ’t kunstboek van onze Gurt z’n wèrk ok, um mee iets trug te doen. Ik heb ’r unnen brief in ’t Brabants bijgedaon um Adri’s ùitbundig te bedanke, want vur wa hurt wa, wánne.

geschreven door: Bèt van Klaasse