2022 - week 30

Wa kunne ze de minse teegesworrig toch opnèije mi d’r codes geel, oranje en rood! D’r komme ’n por heete daag òn en ’t krioelt op d’n tillevizie van de ‘experts’ die weete wa de minse moete doen um nie dood te gaon van de wèrmte. Jonge jonge, wa’n histeeries gedoe! Onze Klaas hi hier de vensters dicht gedaon en wij zen op ’t hitst van d’n dag binne gebleeve. Wij hen gin airco of ventilators nóddig. Wij paassen ons èigen òn òn de umstandigheede. D’r is niks bizunders òn de hand. Mi slaopen is’t wa minder umda ge tusse de laakes ligt te plèkke, mar unne korte kaauwen does in de mèrge en alles kan gewoon durgaon as alted.

Onzen hof heeget wel hard te haole mi dees drugt. D’n onze giet saoves de plante die d’r ’t slèchste òn toe zen in de hoop da ze’t overleeve en as da nie zoo is, dan is da zund mar dan heure ze kennelijk nie in onzen hof, mènt menne wijze mins.

Hij wandelt en fietst mi deezen hogzommer wa korter stukskes en kwaamp thuis van ’n rundje Seldensate. ‘Da’s toch arig,’ bromde-n-ie, ‘vruuger toen d’n aauwen boogerd van Trippe nie dur de geminte bijgehaauwe wier, stonne d’r alt appels en pirren òn de beum, mar sens da de gruunwerkers hen ingegreepe en aauw beum hen umgedaon en nij dinger hen òngeplant, is d’r gin èppelke of peer mer te bekenne.’ Daor hittie zeeker groot gelijk. Ik heb vruuger dikzat gezien da d’r prachtige stèrappel, notarisappel, zigeunerinne en zèlfs Schöne von Nordhause stonne te pronke um over de goud- en raowrenètte nog mar nie te praote. Van al die pracht en rijkdom is niks mer over. Ge ziet en hurt ’r nou ok veul minder insekte en veugelkes.

’n Bewijs da alle veraandering, hoe goewd bedoeld misschien, ècht gin verbeetering zen.

We zaage dees week koei staon midden in de Ao. Wa’n schón gezicht! ’t Din òn aauw schildereije denke. Ge kost zien hoe de natuur z’n èige redt; die koei zen ok nie gèk. Ik ha nie verwaacht da de Ao zó ondiep waar, mar da kwaamp natuurlijk mee dur de leege wòtterstand.

D’n èkker rog op de Westèkkers wor ik ’t vurgende week over ha, is ondertusse gemèijd dur de Stoffreeters. Zund da we daor gin getùige van kosse zen. Wij moesse nor onze jaorlijkse gedenkdag van Gèrritte. Gèrrit van de Camp waar vruuger nog unne kleega van onze Klaas vurda-t-ie plebaan van de Sint Jan wier. Hij waar unnen boerezoon ùit Bèrge en wier unnen bizundere priester mi mensekennis en veul gevuul vur humor. Hèrsetumor overviel ’m en hij stierf veulste vruug. Gèrrit li begrave op Sint Jozefoord en de leste 25 jaor zen we op z’ne stèrfdag mi ons aauw vriendeclubke nor Nuland gedaon um z’n graf te bezuuke en efkes bij hum stil te staon. ’t Clubke wordt krakkemikkiger en klèinder, mar we haauwe de tradisie in eere zó lang we kunne. Nò de herdenking van d’n dood gòn we erres eete um ’t leeve te viere en da’s alt wir gruuwelijk gezellig. Deeze keer sloete we onzen dag af bij Montimar in Hintum. We troffen ’t gewèldig: goei weer, ondanks de kaoi vurspellinge. Lèkker buite gezeete mi goei gezelschap, vlot bediend en volop genoote van de gerèchte. D’n onze knaorsde voldaon en tevreeje: ‘Wa wilde nog meer!’ ‘Da Gèrrit d’r nog waar,’ zin ik.

Op de trugweg kwame we langs de glasbakken op ’t Mercuriusplein. Jonge, wa zien die d’r fistelijk ùit! Prachtige Ballekumse birren in sorte!

geschreven door: Bèt van Klaasse