2022 - week 27

Tien en Ant han mònde geleeje unne fietsvakansie van vier daag vur ons viere gepland en dan moete mar afwaachte wa ’t weer duu. ’t Waar ’n vurdeelige ònbieding en daor ware we goewd over te spreeke, want in da goei hotèl han we al meer gezeete.
Wij hen hòst alt geluk as we mi ons Vorstenbosse vriende gòn fietse en ’t waar wir unne schónne zommersen dag toen we vertrokke. D’r waar wel unne volgenden dag mi reegen vurspèld, mar die ister noit gekomme. We stonne vlot op de plòts van bestemming. We zetten ons grèij op de kamers en reeje mee òn. Wa waar dees umgeeving van de Coepelduine toch zèldzaam schón! ’t Wèijde nogal. D’r waare veul van die gevorlijke gasten op d’r renfietse die mèine da ze nerres vur hoeve te remme. ’t Landschap waar indrukwekkend en de tèmperatuur en ’t gezelschap aangenaam! D’n bloei van d’n duinflora droeg bij òn ons jubelstemming. En toen waar d’r onderweeges innins ok nog ’n bruin reetje! Tien moes benaodrukke da hij da ’t uurste gezien ha, mar d’n onze zin da’t eigelijk nie zó bizunder waar, want ’n bruin reetje zaag ie alle daag wel…

Ant ha wir gezùrgd vur de lèkkere lunsj onderweeges. Ze zin da d’re mins moes vertelle van de kanarie van Sjaake. Ge mót weete da Sjaak, hullieje Roise vriend, mar een oog hi. Sjaak duu gèire fokke. Da duutie mi pèird, mi hond en sens kort ok mi kanaries. ‘Ge zul ’t nie geleuve,’ zin Tien, ‘dieje Sjaak hi toch unnen eenoogige kanarie gefokt! Da’s nie gelukkig, want da veugelke zie gin diepte en kan nie op z’ne stok vliege…’ Wij moesse gruuwelijk laache mi de speuling van ’t lot vur Sjaake.

Toen we dur Katwijk fietste, waar d’r unnen boog van herringtunnekes op d’n boulevard en daor wó Tien op de foto. Onze Klaas makte de opname en stuurde ze deur mi ’t onderschrift Captain Herring. Hij zin teege Tiene da-t-ie die zeeker nor Ammirrika moes sture, mar da we ok nog ’n foto moesse make mi unnen herring boven onze mond, nèt as van da bild in Katwijk op ’t strand. Tien ha z’n marinierspèt op. Toen die afwèijde, kos onze Klaas z’ne laach nie haauwe. Onze leegerhèld ha pas nog ’n èrmbèndje gekreege van de staat vur z’ne getoonde moewd bij de veroovering van de Christoffelbèrg op Curaçao! As ge in ’t buiteland gediend het, kregde zón ding as ge wilt. Wa ze toch ùitdenken in D’n Haag en wa dieje flaowe kul kost…

Tinus hi nog alt de afwijking da-t-ie veurop fietst en mar deu
rkrùit zonder um te kijke. Hij kan ok nie waachte. Daor kreg ie gereegeld vur op z’n kloote van Ante die zó verstandig is da ze overal bij ’t oversteeke vort afstapt. En nou biechtte-n-ie onverwaachs op da-t-ie bekant nie mer um kan kijke!
Toen onze Klaas vond da-t-ie wa langzaam begos te fietse, krieg ie in de gater da Tien aachter ’n por fietsende mèidjes mi strakke kuntjes zaat te pedaleere. Da schón ùitzicht belette hum um nog te passeere, de smiekerd, en wij mar alle kirres blijve remme...

Saoves name we tevreeje ons prestasies deur. Wa ware ze mooi, die kustplòtse! Wa’n lèkker zeelucht…’t Waar d’r wel lang nie zó druk as we verwaacht han.
Tien von ’t groote zund da we deeze keer zó wèinig verkeerd ware gereeje. Dan koste ok nie op mekare kèttere en da miste-n-ie eigelijk.
We kijke wir trug op schón daag fietsplezier. Misschien waart wel de leste keer, mar wij hen alt geluk.

geschreven door: Bèt van Klaasse