2021 - week 45

Onze Klaas moes nor ’n aauw fan in Vleijme die al de boeke van onze Klaas, wormi ie zóveul schik hi gehad, per see wó truggeeve. D’n onzen is daor mi lood in z’n schoewn heen gegaon, mar hij ha d’r gin spijt af. ’t Waar ’n plezierig afscheid.

Harrie, de bruur van onze Klaas, zó irdaags 83 worre. We han al op de kalènder gezet da we nor Geffe moesse vur de fliesietasie. Mar ons plan wier lillek getorpedeerd; Harrie wier getroffe dur ’n hèrseninfarct en gonk mi spoed ’t Ujes ziekenhuis in. Daor laag ie nog mar efkes of ie krieg ’r ’n blaos- en longontsteeking en unnen hoop middeseijne bij. En daorbovenop kwaam delier. ’t Een moment is ie hèlder en harstikke goewd en dan innins kende’m nie trug en goit ie alles dur mekare. Hij makt z’n èige zùrge um z’n Zus. Z’n vrouwke hurt slècht en is kwakkelende, mar same dinne ze goedzat heene. Ze hen ’n harde klap gehad toen hullie Carolien òn kanker stierf. Gelukkig worre ze goewd gesteund dur hullieje Peter.

Harrie laag in ’t ziekenhuis, mar d’n dokter blief zegge da’t ammòl goed zó komme en Harrie geleufde hum. ‘En as’t nie zoo is, keijk ik ’m noit mer òn,’ zin ie.
Nò twee weeke ziekenhuis moes Harrie nor ’n verzùrgingstehuis. Hij wó nor Mariaoord, mar daor waar gin plòts. Nou littie in Skaojek en daor kent ie gin man.
Onze Klaas is ’m op weeze zuuke. Ik kos nie mee, want m’ne rug spulde wir op en ik waar èiges ok niks wèrd. Onze Klaas waar bleij da-t-ie z’n bruur opgezocht ha. Hij hattem gezeed da-t-ie ’t wèinig telde da-t-ie z’ne verjeurdag zó wijd weg en zó goeiekoop gonk ligge viere. Daor wier mi gelaache. Harrie ha zat te vertelle. Veul gonk over de dood. Hij mag nog meedoen, zittie, mar wit nie wanneer ie gewisseld wordt…

Afgeloope week dinne we nor De Pas in His um de veurstelling en de boekprizzentasie ‘En gij geleuft dè!’ mee te make. As illustrator waar ik ’r naauw bij betrokke. ’t Waar arighèid. ’n Vol theater da zó goewd reageerde op d’n humor van Riny’s, Henke en onze Klaas en de schónne muziek van Henke en Emile. ’t Waar grif arighèid! D’n onze vertelde da d’r oit geleerde ware die mènde da d’r in de Brabantse dialekte gin geloofstèrme veurkwame en dùrrum begos ie as tradisiekatteliek mar ‘absolusie’ op veurhaand te vraoge want ze han heel lang stil geleege en da gif gin podiumvertraowe. Hij ha getwijfeld of hij op zennen aauwen dag zón dinger nog moes doen. Mar toen docht ie òn hullie moeder en die zó gezeed hebbe, da-t-ie ‘d’n Heer op z’n bloote kniejes moes danke’ da-t-ie dees nog kos. Mar dan kwaamp ’t Tommy Cooper-syndroom bove. Dieje komiek waar op ’t podium gesneuveld en sommigte dochte da’t bij z’n leste act hurde. De ‘pinnetènsie’ kos te groot worre…
’t Waar ’n wèrm theater da volop meezong en schik ha. Wij hen d’r ’n heel goei gevuul òn over gehaauwen en ’t boek is prachtig geworre! Gebonde en alles in kleur, ammòl gistige verhalen en gedichte! ’n Schón Suntereklaoskadoo. Gin spot mi ons geloof, mar ’n dokumènt worrùit blekt hoe ‘ongeneeslijk katteliek’ wij ammòl zen. Vur minse van onze leefted waar hil ’t leeve van doop tot dood durdrenkt van geloofszake. ‘Èn gij geleuft dè!’ gif ’n overzicht van de rómse blijhèid die wij nog hebbe meuge meemake. We waren ammòl onderweeges nor d’n himmel. Die is lillek vervaagd en d’r is wèinig van over.

geschreven door: Bèt van Klaasse