2016 - nummer 21

‘Gòdde mee nor D’n Bosch?’ vroeg Ant, toen ze hier òngedrùld kwaamp, mar ik ha ginnen ted. Onze Klaas zi alt wel da’k niks beeter kan as rètse, mar da’s natuurlijk hillemòl nie waor. Ant moes dus alleen nor de stad. Ze hi innins de ‘jeugdkriebels’ krèk as d’re mins. Ze mènt da ze nie aachter kan bleijve. We han wel afgesproke da ze ons op zondag um tien uurre op zón komme haole um mi vierre te gòn fietse.
En op zondaggemèirge kwaamp ’t spul hier òn. Verdorie, ik moes toegeeve da ze d’r vergimmes schón ùitzaag vur heuren doen. D’r haor nie mer zó tèij; mooi kort en van die blonde striepkes d’r deur en unne splinterneijen bril…! ’n Heel kleurrijk jepunneke, wit mi raande van blomme in alterande gradasies rood. Denkelijk van linne. Ja, zoo te zien, waar heur missie nor D’n Bosch zonder men wel geslaagd geweest. De jepon zaat strak òn ’t lijf en ha unne mooi wèij klokkende rok, zoiets as Maxima òn ha op Kunningsdag… D’rbij paassende schuuntjes en tasje. ’t Kos nie op!
‘Hedde geùrve?’ vroeg onze Klaas ’n bietje streijlek. Hij waar al bang da ik nou ok vanalles nijts zó moete hebbe. ‘As onzen Tien ’t gelijk òn z’n èige kont hengt, dan kan ik da ok,’ riep ons Vorstenbossche vriendin vinnig. ‘Mar goewd da oew kuntje nie te klèin is; d’r kan nogal wa ònhange.’ D’n onze moet alted ’t leste woord hebbe, mènt ie, mar sjarmant is anders.
We dinne same langs ’t neij knaal nor de Blaow Sluis. ’t Weer werkte mee en daor in Gewaande kunde vanaf ’t terras op de Maos keijke mi al z’n plezierbótjes en wòtterverkeer.
We ware nog mar amper onderweege en daor zaag ik ’n wefke mi toch krèk zónne jepon as Ant! En ’n weijl nòdderhand wir een! Oei oei, daor wier Vorstenbosch nie vrolijk van.
We viete wèrm tomatebrood en lèkker bier en genote van ’t ùitzicht.
Mar eer da we thuis ware, han we zeuve van dezèlfde jeponne geteld. En vals da Ant vort waar! Ze kupt anders alt van da duur grèij da ge zeeker nie alle hondsgezèik op de fiets teegekomt, mar nou ha ze vur inne keer iets bij de C&A gekocht. Ze waar zó goewd geslaagd, vond ze en ok nog vur ’ne rillijke prijs. En dan worde zoo gestraft.
Ik denk da’k de volgende keer toch wir mee zal moete as ze iets nijts ònschaft.
Wèllie hen d’r veul schik over gehad, mar Ant nie. Thuis din ze d’r neij grèij mee ùit en knipte ’t bovestuk d’r af. Van de weije klokrok hi ze vier kusses gemakt vur op de keukestuul en van d’n overschot ’n theemuts…!
‘Wa uurst um ons Ant d’r bille zaat,’ mènt Tien, ‘daor maag ik nou alle daag mi mennen bòjem gewoon op gòn zitte en noemt da nou mar ’s nie sexy!’ ‘Ja,’ bromde onze Klaas, ‘kekt mar ùit da oew haorstukske nie losrakt.’ ‘Oo nee, da ding is b’ons al lang ùit bild,’ mèldde Ant greijnzig.
Gelukkig mar, docht ik.

geschreven door: Bèt van Klaasse