Koosje schrijft 2023
Huppen
Huppen
‘Zou jij voor je tiende verjaardag met mij naar een hotelletje willen,’ vroeg ik Rowan twee jaar geleden.
‘Oma, ik denk dat ik dat dan wel leuk vind, dan ben ik vast niet meer zo bang.’
En zo reden we afgelopen week naar Mierlo, naar het kindvriendelijke sportieve HUP hotel. Als kers op de taart mocht Malou van bijna negen ook mee. Dat was dubbel feest.
Bij binnenkomst doken de kinderen gelijk in de grote glazen hangbollen. Daarna ploften ze in de voetbalzitzakken. En ze hadden het ruim 5 meter lange voetbalspel ontdekt. Daar zouden overigens mijn broers erg blij mee zijn.
Er bleken 200 gasten geboekt te hebben. Maar van grote drukte bij de balie was geen sprake. Veel gasten waren waarschijnlijk rechtstreeks naar het optreden van Guus Meeuwis gegaan. Daar trapte Guus zijn laatste concertreeks van Groots met een zachte G af.
De royale boxspringbedden hadden een hoog wauw-gehalte. Ze nodigden uit tot veel gejump. De kamer was ieuk ingericht, Aan alles was gedacht. De prullenbak met het basketbalnet erboven, een skippybal, de badkamervloer met voetbalpatronen. Een schrijfboekje voor de schrijvers onder ons. Het kluisje met een elektronisch bliep geluid. Dat met name vonden ze vet cool.
De hitte moest uit het lijf dus we zochten gelijk het zwembad op. Het maakt onderdeel uit van de sauna en wellness afdeling. De kinders misten een duikplank en ook een glijbaan. Een beetje basic vonden ze. Als je het A-B & C diploma in de pocket hebt dan wil je mogelijk wat meer uitdaging. Al snel zag ik de glunderende snoetjes in het bubbelbad. Na het zwemmen verkenden we het hotel. We keken onze ogen uit. De gangen en trappen hebben genummerde atletiekbanen en nodigen uit tot het trekken van een sprintje. Er is een legohoek, Monkey Town, een sportmuseum, links en rechts hangmatjes, een interactieve voetbalmuur, basketbal, bowling, volleybal, tafeltennis, midgetgolf. Schattig is het kinderbioscoopje.
Het restaurant was prima en al snel kwamen de menu’s op tafel. Daarna was het tijd om op de kamer uit te buiken. Ik heb met Malou nog een rondje museum gedaan. Veel trofeeën uit een roemrijk verleden. Hier hangen van veel topspelers de gedragen voetbalshirts. Achter glas dat wel. Een beetje trots wees ik haar er op dat de tinnen kampioenschaal gemaakt wordt in de Tingieterij in Alphen.
We sliepen als roosjes en om half zeven was de eerste wakker. Het ontbijt duurde nog even, om de tijd goed te benutten namen de kinderen maar eerst een bad.
Op naar het ontbijt. In het restaurant genoot een vijftigtal wielrenners al van de dis. Veel zestig en zeventigers gestoken in net te krappe pakken gesponsord door een lokaal bedrijf. Klaar voor een wedstrijd. De Guus Meeuwis aanhangers hebben we niet gezien, ze genoten waarschijnlijk op één oor nog na van “Het is een nacht….”
Het buffet was rijkelijk en van allerlei lekkers voorzien. ‘We mogen toch echt alles nemen wat we lekker vinden, dat had jij toch gezegd Oma?’
Voor Malou was het eten van de watermeloen een uitdaging. Het wisselen van de tanden geeft veel kaalslag. Daar had Rowan geen last van met zijn grote mensen tanden. Hij liep af en aan met zijn bordje naar het buffet met als gevolg dat hij na het eten wrijvend over zijn buik misselijk even moest bijkomen op de kamer.
Na een rustmomentje sloten we af op de springkussens in de Jumphal, (zij, ik niet) en daarna rolden we de koffertjes back home. ‘Het was héél chill, oma,’ klonk het vanaf de achterbank.
Het was een leuk uitstapje. Bijzonder om dit met hen samen te doen en door hun ogen het hotel te bekijken. De mobieltjes bleven in de koffer van oma. Er werd niet gegamed. Dat was een fijn bijkomend verschijnsel. .
Was het in dat opzicht maar altijd HUP-tijd!
Wil je ook eens Huppen? Neem dan een kijkje op:
foto @ Koosje