Foto: Koosje de Leeuw

In deze coronatijd is elke afleiding fijn, en zo breekt de nationale vogeltelling een beetje de dag.

Rond lunchtijd zat ik op scherp voor het raam. Een notitieblok, pen en mobiel onder handbereik. Op de mobiel een lijstje met foto’s van het te verwachten bezoek. Ik verwachtte in mijn binnenstad tuintje het eenvoudige vogelwerk.

In de tuin had ik maatregelen getroffen zodat de vogels zich bij mij welkom zouden voelen.. Op de tuintafel lokte een roestig vogeltje. Ernaast het waterbakje, maar dat was afgelopen nacht een kleine ronde ijsbaan geworden. Aan de dikte van het ijs te zien gloorde er hoop op een licht Elfstedengevoel. Erwin Wennemars zou er in ieder geval al eufoor van worden. Achter in de tuin wachtte een extra lokker: het minihuisje met daarin de pindakaaspot. Niet de ‘normale’ Calvé maar een zoutarme pindakaassoort met meerdere zaden erin. Je wilt het toch niet op je geweten hebben dat zo’n vogel het aan zijn nieren krijgt. En natuurlijk ontbreekt ook een slinger met pinda’s niet, je weet immers nooit of er nog Noordpoolweer deze kant op komt.

Visite
Al vrij snel diende zich de eerste gast aan tafel zich aan in mijn tuin. Het pindapotje kreeg een eter. Ik greep ik mijn notitieblokje en plaatste een eerste vinkje. Nu nog de soort determineren. Ik nam mijn schema erbij: beetje roodbruin en een grijs gevederde onderbuik. Een mus. Waarschijnlijk een mannetje, een dominant soort met een zwart petje. Na de korte lunch hipte hij nog even rond en vertrok al snel naar interessantere oorden.

De rest van de dertig minuten keek ik heel stoïcijns de tuin in. Geen vogeltje te bekennen. Misschien zat ik te veel in het zicht? Ik verplaatste me achter de kamerlinde en voelde me een eenzame oudere. Van het sneue soort, dat ook nog.

Zouden de vogels ook een lockdown hebben? Misschien hebben ze de coronamaatregelen goed begrepen, één visite per dag per huishouden! 

Gratis online vogelcursus? Klik hier