week 35 -2015

Normate we ouwer worre, gòn wij gereegeld wè meer zitte prakkezeere. Ons Bèt krùipt de lesten ted dik aachter de papierre èn ik weet nie wè die allemòl òn ’t klaormaken is. Ik ha mi heur pas besproke dè’k de spelling van m’n stukskes misschien òn wó paasse, mar ze heegt men ùt de kop geprót. Allee dan mar, docht ik, dan doe’k mar gewoon deur.
Ik ha mi onzen hond de ronde wir gedaon. Teegesworrig loope wij mistal ’n rundje dur de kneijndebuskes. Dan hoef ik de fiets nie vur d’n dag te haole èn kunne we ’t mooi te voewt af. Ik heb ’t gevuul dè onzen hond dè plezierriger vent ès ùitlaote mi de fiets. Nou ha’k wèl getwijfeld, want ik ben nie zó hèl ter been. Ik heb wir ’s laast van jicht èn ok he’k de leste daag unnen onwillige knie. Wor ik dieje kaoie kniej mi opgeloopen heb, wee’k nie, mar ons Bèt zi dè’t van de sjouwereij mi ’t knippe van de heg moet zen gekomme. ‘Lót dè Tiene mar nie heure,’ ha’k heur mee òngezeed, ‘want die mènt dè-t-ie hier alles bekant òlling alleen hi moete doen èn dè’s nog ’n hil èind waor ok.’
Affijn, ik ha vur loope gekoze, ok al he’k op de fiets van m’ne kniej amper laast. D’n hond waar d’r wir bleij mi èn ik ok. D’r stonne verschèije groote zwarte prùimbizzeme te blinken in de zon èn ik kos ’t natuurlek nie laote die lèkker op te smikkele. Ik zaag dè de pèdjes dur de maste hier èn daor bégesnoeid ware èn ik vroeg m’n èigen af of de geminte dè din. Efkes wijer zaag ik onzen buurman mi ’n schirke de durgeschote pikslingers van de prùimbizzeme knippe! Daor waar ’t ròdsel al opgelost. Mooi, dè hij dè zoo duu, docht ik bé m’n èige. Kik, zón minse moesse d’r meer zen… Èn innins docht ik òn ’t Huudje. Ja, hoe dieje mins hiet, weet ik nie, mar hij hi alt unne lichten hoewd èn unnen donkeren bril op èn duu op z’n fietske op èn neer tusse Ballekum èn Hezik. Onderweeges rapt ie alle weggegoide rotzooi op. Mi haffels vol duu-t-ie dan nor de vuilesbakke van de geminte èn haauwt de umgeeving mee gif.
Thuis overdocht ik dè we eigelek wir unne goeie zommer han. D’n hof hagget goedzat gedaon ondanks de drugt. We han al veul frambooze, bizzeme èn kroesels van ons èige gehad èn nou ware de appel èn de pirre ok al goewd van smaak. De prùime zen dees jaor aachtergebleeve, mar ge kunt alles nie hebbe. Ik waar wèl bleij dè Tien ons heg mee opgeknapt ha…
Èn over Tiene gesproke: we zen van de week wir onze jaorlekse fietstocht mi hullie èn Thijs èn Merieje weeze make! En we han ’t mi onze zesse wèl zó schón getroffe! Tien ha de route tusse Maos èn Waol ùitgezet èn diejen tocht waar in dees wèrm weer wèl de moiste van de leste jorre! We reeje mi de wage èn de fietse aachterop of d’r in nor Rossum èn begosse daor ’n rit van ’n klèin fijftig kielemeeter. Via Varik gonge we mi’t voetveer de Waol over nor Tiel. ‘Wè is’t hier toch ammòl zùiver èn schón,’ knoorsde de ons èn ze ha gelijk; nerres gin rotzooi langs de weg gezien! In Tiel waar ’t mèrt. We vieten ’n ‘half twèilfuurke’ èn dè waar mooi genog vur de luns. Merie moes vertellen over de Knoeras, ’ne vrijgezel die tusse z’n vee op stal sliep èn die oit schuins vur heur in de kerk zaat. Innins kroop ’r ’n maus ùit z’ne kraag, liep over z’ne schaauwer èn schoot on de vurkant z’n binnetès in! Merie ha d’n hillen dag òn die maus moete denke! We han gelijk groote schik um ’t veurval ùit heur jeugd. We dinne mi d’n boot trug èn stake over de dijke dur Wamel èn Dreumel deur in de richting van de Maos. De Bommelerwèrd gaaf ’n prachtig landschap òn alle kante, dè laag te baden in de zon. Gelukkig ston ’r ’n briesje, anders waar ’t te heet geweest. In Alfe viete we de pont nor Lith um bé de Snoek òn ’t verdiende ijs te gaon. Over d’n dijk langs de Maos nor ’t Aolems veer èn dur die plòts trug nor Rossum um onze glorierijken dag af te sluite mi ’n lèkker maaltje bé Bistro In Petto. We han ginnen beeteren dag vur onze fietstoer kunne hebbe. ‘Kik, dees waar vandaag vurral Gèlderse gastvrijheid,’ stelde Tien tevreeje vaast, ‘die hoef vur de Brabantse ècht nie onder te doen.’ Èn wij waren ’t gelijk rurend mi hum ins! ‘Gé hegget zó goewd gereegeld dè ge dè ’t volgend jaor wir meugt,’ krèijde ons Bèt voldaon. “Ho ’s,’ greep ik in, ‘kommend jaor is Thijs òn de burt.’ ‘Ja, ’t zal nie meevalle um dees nog te overtrèffe,’ bromde Thijs.

geschreven door: Klaas van Bètte