week 17 -2014

Toen we vurgende week mi die mooi daag bé Tiene èn Ante waren um 't jaor 'ope te fietse', kreege we 't over 't juweliersdrama in Deurne. Volges Ante waar 't nèt goewd dè de daders ware doodgeschote. Ze han daor ummers niks te zuuke èn ware gewapend gekomme um de zaak te overvalle. Um Ante 'n bietje op te juine, zin ik: "'t ware nog zón jong gaste, nog jonger ès ons èige keijnder." "Ja, moete oew èigen 's indenke; die gaste ware nog mar veur in de twentig, geleuf ik," zuchtte ons Bèt. "Kan goewd zen; 't ware wèl wir Marokkane, wánne èn 't waar nie hulliejen uursten overval èn ès die vrouw die hullie nergeschote hi nou d'n bak in moet, dan schreijf ik unnen brief," kètste ze drèigend trug. "Nor wie zódde gé die dan wille schreijve?" vroeg Tien trèiterig. "Nor de kunning!" "Hedde gé 't adrès van onze kunning?" "Och, dè kùmt alt wèl terèchte..." Efkes kwaamp d'r 'n èind òn 't bèkvèchte. Mar Tien kos de stilte nie lang verdrage. "Nee, doe dè schreijve toch mar nie," bedocht ie innins, "want ès de majesteit aowen brief onder ooge kreg, mènt ie zeeker dè d'r ok in Vorstenbosch al vort allochtone wone...!" Ant reageerde gepikeerd: "Och, blaosde gé'm toch gaauw op!" èn moes èiges laache um d'r reaksie.

Nò de koffie drùlde we weg dur de schónste dreeve rond Dinther, Scheijndel èn Roi. Overal bloeide de fruitbeum èn alles geurde dè't 'n lust waar. We hurde dè de veugelkes zin han in 't vurjaor. Tien ha bedocht dè we Sjaken in Neijnsel op moese zuuke vanweeges z'ne gebroken heup èn zódoende kosse we mooi 't aangename mi 't nuttige vereenige. Bé de Kienhoef moes ons vrouw efkes glorieere over de beum èn d'n bloesem èn dè din ze lòtter nog luidruchtiger bé 't kapèlleke èn 't kasteel van Henkeshage. 't Waar wérkelek ok zèldzaam schón. Mar 't kos natuurlek nie ammòl meezitte... Tien hi oit zón goeiekoope lektriese fiets gekocht èn jawèl..., krek òngekomme op de Bobbenagelroete brikt daor innins 't pótje van z'n vurste spatbord zoomar af. 't Hil geval gonk mee òn 't schave èn daor moes iets òngedaon worre. Mar wè? "Dè ge mi zón kaoi fiets ok zonder taauw of iets van huis af dùrft te doen," plaogde-n-ik. Um hum vort te hèlpe booi ons Bèt òn um 'n stuk van d're zèlfbinder te offere vur dees goei doel. Per slot van reekening hi-t-ie ok nog oit heuren baand gemakt. Nou ha Tien 'n Zwitsters mes bé'm, mar dè zal ok 't duurste nie geweest zen, want 't sneej vur ginne meeter. Nò lang gevrèil ha-t-ie toch 'n stuk stiek wormi ie òn de ripperasie kos. Uurst wó-t-ie òn d'n binnekant van 't spatbord gòn beijne, mar op men ònweijzing wier ie toch wijzer. "Ès ge wilt hebbe dè d'r niks schaaft, zulde toch zeeker òn d'n buitekant moete bleijve," ha'ik behulpzaam geroepe. Nò wè gefrot ha-t-ie 't pótje wir mooi op z'n plots èn 't schave waar verholpe. "'t Innegste goei grèij òn hil oew fiets is dieje stiek van ons Bèt," riep ik plaogerig.

In Neijnsel wiere we vrolek ontvange èn 't waar duidelek dè Sjaak al òn de beeterende haand waar. Hij kos al wir rond op krukke èn docht kommende week al wir 's in z'ne Merceedes te krùipe, want auto reije dè wó-t-ie wèl gaauw wir kunne.

We zate buite in de zon bé 'ne lèkkere trappiest èn we han buurt zat. Sjaak is èn blef unne pèirdeman èn hij bleek ok veul 'hippies' volk ùit onzen hoek te kenne. Hij von nou eigelek 't verveelendste dè z'n dochter z'n pèird moes komme verzùrge, mar dénkelek zal dè nie lang mer hoeve te duure. Wij drùlde tevreeje trug langs de Vlaghèij èn De Steeg in 'n landschap vol lentegeur. We genote van vèlde bezèijd mi wilde annemone èn slótkante vol sleutelblomme.

Daags d'rnao moes ik nor unne aovend van de Heemkunde in Nuland èn dè's alt plezierrig umdè'k daor veul aauw bekende teegekom, wormi ik lang geleeje nog in de klas gezeeten heb. We kreegen 't over dialekt èn woordgeslacht. D'r zaten 'immigranten ùit Oers' in de zaol èn die han 't over unne fiets. Kik, dè kan b'ons nie. Fiets is b'ons alt vrouwelek, ok al geuget over 'n hirrefiets. Ik vroeg mar mee hoe 't 'geslachtsgevuul' gesteld waar ès 't gonk um 't woordje 'wet', want daor ha iemes in D'n Dunge over geschreeve in de Ware Jacob. 't Bleek dè in Nuland wijdùit de miste zeeker wiesse dè't 'unne' wet moes zen, mar d'r waar d'r ok inne die dè ginne wet van 'matten èn pèrse' vond. Hoe dan ok; ge moet ùitkeijke ès g'oew èige mi de wette van 't woordgeslacht bemoeit.

geschreven door: Klaas van Bètte