2024 - week 13

Toeval?

Onze Klaas waar nor Nuland geweest um z’n sukkelende bruur te ontmoete bij z’n jongste zuster. Zèllie drieje zen nog oover van ’t huishaauwe van Piet Gurtjes. De helft is er al nie mer en wordt nooi gemist. Mar m’ne mins waar mi goei zin truggekomme. Ze han mi veul schik herinneringen opgehòld over hullie vruuger buurt: ’t woonwagekamp op ’t Sprokkelbos. Vòdder Piet kos goewd ooverweg mi’t volk en waar nie bang. As ’m iets nie zinde, dan gonk ie ze de les leeze. Zoo han ze oit in de rog zitte schijte en daor waar Piet nie van gediend. Hij riep: ‘as ik daak m’ne rog moet mèije mi de zicht, verongeluk ik oover ùllieje rotzooi.’ ‘Goed baas,’ zin Duits, ‘’t zal nie meer gebeure.’ Opgelost!

D’r waare hillemòl gin kampvurzieninge. Ze kwaame b’ons alle daag wòtter en romme haole.

Saanderdaags fietste we dur ’n vurjaor vol vogelgefluit en blommegeur. Innins waar’t zónne godzaaligen dag mi zaacht lenteweer. Overal in de hegge zaage we witte wolke bloeiende sleedorres en langs de fietspad stonne de uurste witte anemoontjes al te schibbele. We trapte steevig deur en zaate ’n half uurke lòtter bij de Silva op de Parade in de zon. Krèk of we òn de Rivièra waare, allennig wier d’r gin Frans geprot. Alleman ha goei zin en da kreege wij daordur ok. Nò ’ne goeien tosti en ’n lèkker bèkske, dinne we dur ’t Bossche broek trug. Unnen dag mi ’n gaauw rèndje, eigelek veulste vruug in ’t jaor um stand te haauwe, mar mooi meegenomme. Onderweeges zaage we veul variasie van pril geel en gruun en kwaame nie ùitgekeeke. Tot we bij Dooibroek verschoote van de bruute vernieling. Daor han ze de slótkante van de weg wir gemillimeeterd en nòg èrger: de bloeiende kètjes en de prachtige wilde kèrsenboom laage daor in de wèij op aapegaape. Mi wortel en al ùit de grond getrokke in vollen bloei. Wie hòlt zoiets in z’ne kop? Diejen boom hen wij al meer as tien jaor bewonderd. Ge kost de biejkes heure zoeme as ie z’ne witte vurjaorsjas òn ha en d’r hen veul veugelkes van z’n lòtter vruchjes gesnoept. Mar d’r is iemes die daor gin bódschap òn hi en die makt d’n dienst ùit, mi ’n groot lomp mesiejn da lilleke litteekes naogelaoten hi. Worrum kunne ze de natuur nie mi rust laote?

Ons humeur waar bedùrve, mar op d’n Dungesen dijk zaage we zón magnifieke magnolia’s da we de vernieling òn de kant schooven en op ’t terras van de Poeling òn ’n drènkske gonge. Onder de leste etappe van onze lentetoer ooverdochte we de schommelinge in ons beleeving. Innins wiere we ùit ons ooverdenking gehòld dur unne scootmobieler die ons naame riep. Onze Klaas stapte mee af. Hij wó weete wie d’r geroepen ha. ‘Wij hebbe neeven jullie gewoond,’ zin ’t mènneke vrolijk. M’ne mins kos ’m nie thuisbrenge. ‘Ik ben Karel Duits,’ holp de rolstoeler. ‘Och,’ zin onze Klaas, ‘we hen ’t giestere nog oover ùllie gehad; ge wónde op ’t kamp neeven ons en waart ons rommeklante. Wij kossen eigelijk wèl goewd mi mekaar ooverweg. Gullie zet lòtter in ’n wónning in Rósmòlle gòn woone.’

‘Ja,’ zin Karel, ‘we hebbe goei herinneringe. Ik ben 84.’ Onze Klaas knikte: ‘fijn oe te zien. Ik wies nie da ge’r nog waart!’

geschreven door: Bèt van Klaasse