2023 - week 49

Smikkele!

Toen we nor ‘Per seconde wijzer’ keeke, kwaamp in ’n vraog oover ‘kaauw gerèchte’ d’n ‘arretjescake’ vurbij. We wiese bèij mee da dees gerècht vruuger dur ons moeder gemakt wier en da ons jong d’r gèk op waare. Ons mam ha daor ’nen andere naam vur, mar denkte da’k die toch truggevonde kan krijge! Dees traktasie van cacao, mariakuukskes, suiker en botter is iets lèkkers wa ge kunt maake zonder te bakke. Ginnen oove nóddig. Ge lót ’m stijf worren in de koelkaast. Och, wa waar d’n Brabantse naam ok wir?

Oover lèkker gesprooke: we moege vurrige zondag alwir nor Tiene en Ante op d’n bruns komme! Da is daor alt ’n verwennerij wor we gruuwelek op telle. ’t Eete is nie alleen top, d’n buurt en’t gezelschap is ok klasse. Wel ’n bietje sjenant da’t nou ammòl van inne kant moet komme, mar zó lang ik hier midden in d’n hèrd lig te ligge, kunne we natuurlijk gin man trugvraogen op d’n eet. Hoopelek veraandert da gaauw. We gòn wa da betrèft steeds de goeie kant op, mar wa duur ’t toch lang. Somteds komme de muure vort op men af en moet ik ’r ùit. Da lukt dik wonderwel.

D’r laag hier ’n ùitnoodiging vur de raom um mee te komme fisten in Stanserhorn op de tachentigste verjeurdag van Nico’s, de schónvòdder van onze jongste zoon. Daor zó’k ok  heel gèire bij wille zen, mar of ik da vol zó kunne haauwe, wies gin man. Onze Klaas zin: ‘we gòn d’r heen en we zien wel hoe da’t ùitpakt. As ge’t nie òn kunt, gòn we gewoon nor huis.’ Ik ben heel blij da’k ’t òngedùrfd heb! Wa he’k schón minse gesprooke die’k in gin tije gezien heb! Wa he’k lèkker bijgebuurt en veul nijts opgedaon!

We begosse mi thee en krintemik. ’t Waar werkelijk ’n prachtig fist. Rien, de bruur van Nico’s, zong de stèrre van d’n himmel. D’r kwaamp ’n krachtige soep op toffel en ’t hoofdgerècht waar paassend bij d’n ted van ’t jaor: petòzzie de luuks! Zèlde zónne gevarieerde stamppot geëete: hutspot, zoerkólle, boeremoes, hieltjes, worst, gehaktballe en maager spèk. Jonge, waar da smulle geblaoze.

En toen vroeg Nico of onze Klaas iets wó doen en daor hattie nie op gekokt. In z’n goei pak zaat unne liedtekst die tie al ’n tedje nie mer gedaon ha en as ie die din, waar da alt saame mi z’ne mònnikaspulder. Zóttie da probeere? Hij din’t en brocht ’t ’r af. Onderweeges nor huis zin ie: ‘ha’k m’n petòzzieverhaal mar verteld. Tomme, himmòl nie òn gedocht!’ Toen ik vroeg wa-t-ie bedoelde, vertelde-n-ie: ‘B’ons neeve wónde vruuger de femilie Vis; twèilef man stèrk. Moeder waar de leste haand òn de petòzzie òn ’t legge. Vrouwke Vis makte-n-alt boeremoesepetòzzie mi ’n kùileke in de midde vur ’t spèkvèt. De petòzzie wier in de kittel opgediend. Dan blief ie lèkker wèrm. As d’n deksel d’r af gonk, waar de kittel leeg vurda d’n damp òn de zulder waar.

De twèilef apostele zitte klaor vur d’n ònval. Moederke kùmt mi d’n dampende kittel van de geut af d’n hèrd in en alleman kreg z’n part. Zitte ze daor z’n best te spaoie, gitter innins de vurdeur oope en kùmt de pestoor vur d’n dag. Vrouw Vis reageert patènt: ‘Och meneer pestoor! Komt binne, schùift mee òn, sopt ok efkes in m’n kùileke!’

Hij din ’t nie.

geschreven door: Bèt van Klaasse