2023 - week 47

In de lift

We waare wir op kontrole geweest in Tilburg. In de lift nor de neurochirurg zaat ik in m’ne rolstoewl èn vroewg m’n èigen af watter te waachte ston. We kreege goei bericht. De wond waar klèinder en minder diep. Ik mag ’r ùit en moet gòn wandele! Da wil ik gèire probeere en dùrrum zen we al nor de Silva geweest en hebben onzen ùitstap gevierd mi ’nen Bossen bol.

Kommende week stòn d’r zèlfs fisjes op de rol wor ik bij wil zen. We zien wel hoe lang ik ’t vol haauw. Zón dinger verzette m’n gedachte en geeve perspektief.

Onze Klaas duuget hier gelijk en ik wil niks ùit z’n haand vatte, mar ik zie wel dinger die ik beeter kan. Ik zeg ’r niks van, want da zó nie in goei èirde valle.

Vandemèrge he’k ’t al ’n bietje verbrùid. ’t Gonk hillemòl per ongeluk; ’t viel gewoon heel slècht ùit. Da kwaamp zoo: we han wir blomme gekreege. Deeze keer van heel onverwaacht bezoek da zeer welkom waar. Die blomme zaate in ’n schón rank glaoze vaasje. Blomme binneshuis zen goewd bedoeld en òn men besteed, mar daor is d’n onze sens kort ginne liefhebber mer van. Hij hatter  unnen hoop wèrk mi, bromde-n-ie en hij klaagde da de vaas hog en onstabiel ston. Ik von ze zó mooi da’k ze in de kijk wò hebbe bij m’n bed. ‘Daor sti da grèij in de weeg,’ mopperde m’ne mins. Umdattie wel gelijk ha, wó’k vandemèrge vurda de verpleegsters kwaame de blomme ùit de weeg hebbe. Laot ik ’t toch gelijk òn gruuzelemènte valle. ’t Glas èn ’t wòtter sprongen in ’t rond en de blomme zulle d’r ok nie beeter van geworre zen, mar ’t èrgste waar natuurlijk da d’n onze da wir op moes rùime. Hij hi hier ’n ketier dur d’n hèrd ligge krùipe mi handdoeke um de splinters en ’t vocht weg te krijge. Hij zuchtte azzof ie in ’t zworste kerwèij van de wirreld waar verzèild gerakt, mar hij rùimde net zó lang totda’t blonk as baggekuntjes. Ik denk da ons vloer in gin jorre zón goei burt hi gehad.

‘En nou lót ’t vort ùit oewe kop um die blomme op zón stom plòts nir te zette,’ greens ie toen alles òn kant waar. ‘Ja, ik wógget krèk ùit de weeg gòn zette,’ verweerde ik m’n èige nog, mar hij waar mi de natte handdoeke èn de glassplinters al nor de geut. Trug in d’n hèrd somde-n-ie op wattie ammòl mi da fleurig gruun te verhapstukke ha gehad: ‘paassende vaaze zuuke, de èinde afsnééje, wòtter vervèrse en oprùime. De miste stòn nog gin week en beginne nò ’n por daag al te stinke,’ zin ie. Ik zin d’r mar niks op.

We han wir nor ’t vèldrije gekeeke. Deeze keer waar ’t in Frankrijk te doewn en bij de daames waar ’t wir dik Neederland in d’n hoofdrol. Alvarado win ’t gelijk as ons Fem d’r nie bij is. En die waar d’r nie umda ze ’n adempauze hi ingelast. Da is heur van harte gegund, mar wij misse ze wel. Da’s persies zoo bij de manne: as Van der Poel, Van Aart en Pidcock nie meedoen, is ’t veul minder òntrekkelijk vur ons, ok al zen d’r nééij Neederlandse stèrren in òntocht zoas Ronhaar en Nieuwenhuis. Nou heeget d’n bond d’rover da renders, die wedstrijden overslòn, strakke nie mer òn ’t wirreldkampioenschap meuge meedoen… Dan sluite de grótste klasbakke dus ùit en zedde toch gewoon nie goewd snik, wánne.

geschreven door: Bèt van Klaasse