2023 - week 42

Miskleun

‘Och, we draagen ons ziel mar in lijdzaamheid. Wa moe’k anders,’ zin ik, toen Ant hier vroeg hoe ’t nou mi men waar. Tien en Ant vierde vurgende week da ze bèij tachentig wiere en ze gaaven ’n fisje. Wij kosse d’r nie bij zen, zund zat.

Ik lig mar te koekeloeren op ’t bed da Vivent hier midden in d’n hèrd geparkeerd hi. Onze Klaas hi ons èigen aauw bed nor de schuur gesjouwd en ’t matras boove nirgezet. Da bed wil gin man mer, denkt ie, en da kan strakke mi ’t aauw ijzer mee. M’ne mins hi veul zùrg òn z’ne kop en wordt ’r kèijmuug af. Ik ben nogal gewend hum te kommandeere en mi alterande karwèijkes op te zaadele. Hij verdraagt de miste kommando’s in stilte, mar as ik ’t wir ’s te bont maak mi opdrachte, grijnst ie: ‘bestelt d’n hond en blaft zèlf!’ Dan weet ik da’k beeter efkes m’ne snaavel kan haauwe.

Ik vroeg òn Ante of ’t geholpe ha da ze Tienen orre han ùtgespoote. Ze kos d’r nie oover roepe. ‘Luistert ie nou toch wir ’n bietje,’ vroeg onze Klaas. ‘Ja, ’n heel klèin bietje wel,’ zin ze, ‘nòvvenant de rotzooi die d’r ùitgekommen is, ha’k ’t toch beeter verwaacht.’

Ant ha vur ons z’n best gekókkerèld en da hebbe Kaatje, Gonnie, Wicks, Wim en ons kijnder nou ok allemòl al gedaon. ‘Wij zulle hier van d’n honger nie umkomme,’ laachde d’n onze, toen we saamen van de lèkkerste soep en de beste visschóttel van de lesten ted zaate te geniete.

De wondzùrg van Vivent duuget prima en ’t makt nie uit of da’t Karen, Ploni, Kim of Marian is; ze doen ’t allemòl harstikke goewd. Ammòl vriendelijke vrouwkes die van wante weete. Ik moet nou gelèijelijk òn meer gòn loope, mar da valt nie mee en ’t weer noodigt ok nie ùit. Ik moet wennen òn de kaauw. Onze Klaas jaagt me wel gereegeld op. ‘As ge beeter wilt worre, zulde d’r wa vur moete doen,’ hi-t-ie al verschèije kirres gezeed.

Da’t nou hèrfst is geworre, vuulde duidelijk. We hen de leste tijd lang schón nòjaorsweer gehad worrin wij nog gèire han rondgefietst. Ze zullen ons op de terrasse gemist hebbe, mar wij hen ’t hier mi pijn in ’t hart zitte te belije. Af en toe maake we ons beus over ’t JBZ. Da gebeurt vurral as we iemes op bezoek hebbe die iemes kent die, krèk as ik, daor geopereerd is en mi ’n ziekenhuisbacterie nor huis is gestuurd. ‘Zón ze daor al die blunders ok evalueere,’ vroeg onze Klaas z’n èigen af. ‘’t Is te gèk da ze in zón ziekenhuis blijkbaar nie mi steriel materiaal kunne werke,’ greens ie ok nog.

Ik ben heel blij da onze Klaas en onze Gurt ’t dak en de goot van ons serre hebbe schón gemakt, want mi die zwaor stortreegens witte’t noit. Onze Jos mi z’n dochters hen de nie-winterharde blommen en planten binnegehòld. De vorst zó ze anders al doodgeneepen hebbe.

Da wij van de donker daag van ’t jaor nie blij worre, witte wel vort. Ze meuge de wintermònde van ons vort overslaon. As de klimaatveraandering vur unne wèrmere winter zùrgde, vonne wij da niks èrg, as ’t mar nie zón verveelende gevolge vur de natuur ha.

Da d’r wa veraandert, bewijst onzen hof: d’r stòn nog rijpe prùmbizzeme òn de struike tusse bloesemtakke. Hoefde nie te vraogen of de natuur van slag of veraanderend is.

geschreven door: Bèt van Klaasse