2023 - week 41

Grijnzig

Ik kan d’r niks òn doen, mar ik mot ’t wir over m’n èige ellènde hebbe en ’t zal nie pozitief ùitpakke. As ge ’s goewd sjagrennig wilt worre dan mótte in ’t weekend nor d’n huisartsepost bèlle… We hen ’n uur òn de tillefoon gehange, kriege te heure da we nummer achttien in de waachtrij waare en toen we eindelijk iemes òn de lijn han, bliek da ’n goewdwillende assistènte die alle kirres iemes anders in moes schaakelen um antwoord te geeven op ons vraoge. Onderwijl verrèkte-n-ik van de pijn. ‘Blijf aan de lijn’ klonk ’t en ze bèlde unnen dokter. Nò ’n wijl waachte, kwaamp de bodschap: ‘blijf aan de lijn. Ik bel het ziekenhuis.’ Tjuu, docht d’n onze, da ha ik èiges ok wel gekunne. Ùiteindelijk kwaamp ’t ’r op neer da ik pas swoenzes in ’t ziekenhuis terèchte zó kunne. Nog vier daag langer lije dus. Onze Klaas wier tèij en bèlde smòndes onzen huisarts. Of ie mi men nor de praktijk kos kommen um de hechtinge d’r ùit te laoten haole. ‘Da kan nie,’ wier d’r truggeroepe, ‘ons vrouw kan nie gaon of staon.’ ‘Dan komen wij naar u,’ klonk ’t òn d’n andere kant en da waar persies wa we wón. Smiddes toen d’r twee dames doende waare mi de hechtinge, bliek da de operasiewond flink ontstooke waar. ‘Nondekèij,’ zin d’n onze, ‘ziekenhuisbacterie.’

Toen we in ’t Tilburgs ziekenhuis kwaame vur de controle, bliek de meer as drie cèntimeeter diepe wond lillijk te zweere. Gin zes weeke revalidasie… Ik lig hier minstes twee weeke langer te koekeloere, mar nou is’t wel zoo da Vivent de wondzùrg duu en da hier um d’n andersten dag ’n schón verpleegster op de stoep sti. Onze Klaas kan de naamen amper ùit mekaaren haauwe: Marian, Ilse, Kim en…?

Hij is nou hil gaauw òngebrand. Van de week riep ie innins: ‘da’t toch gelijk verrèkt!’ Ik docht da-t-ie ’t over menne toestand ha, mar nee, hij greens umda-t-ie z’n èigen in de steek gelaote vuulde. Hij hi jorre trug wel ’s op Tiene geschènd en hum ‘onbetraowbaar pèrsoneel’ genoemd. Da waar vur de flaowekul, want z’ne maot hittem alt goewd geholpe mi ’t wèrk in d’n hof. Nou laag ’t anders. M’ne mins griens: ‘Ik waacht nie mer en doeget èiges’ en diejen èigewijzen tachtiger din de leer op en makte de goote rond ons huis schón. Hij kan da blijkbaar nog ammòl, mar nòdderhand hi-t-ie hier wel zitte zweeten as ’nen otter en ’t hi uure geduurd vurda-t-ie opgedreugd waar.

Van de krant wordt ie de leste daag ok nie vrolijk. Nou ston d’r wir da’t Brabants verdwent en onze Klaas bromde: ‘As da waor is, dan zen wij vort de leste der Mohikaane, want wij worre nog steeds gevraogd um ooveral op te kommen treejen in ons èige taol.’ Hij mót mi Henke nor Tilburg, Oss, Gimmende, Gèèssel, Vèggel, Skééndel en ik weet nie wor. ‘As ik ’t nog maag beleeve,’ zin ie dik bij de afspraak.

‘As we ’t Brabants nie in eere haauwe, zen we nie wèrd da we ’n èige taol hebbe,’ mènt ie.

Nou hi-t-ie ’t druk as mantelzùrger vur men, mar hij gi toch gèire mi liedjes en verhaalen op pad. Dan wordt ’r unne vervanger gezocht um ’n bietje op men te paasse. Gelukkig woone de groote klèinkijnder nie wijd weg en hen we veul steun van buurlùi, vriende en familie.

geschreven door: Bèt van Klaasse