2023 - week 31

Vekansie

Onzen oudste zit mi hil z’n huishaauwen in Griekeland. ’n Half jaor geleeje geboekt; mooie vekansie op twee eilande mi nog ’n week op ’t vaastelaand. Da daor ondertusse dur bosbande de hel is losgebarste, konne ze natuurlijk nie vurzien en hullie eilande hen code geel, wijd weg van Rhodos, mar toch zen wij d’r niks gerust op en we zó’n blij zen as ze thuisgebleeve waare. Gin buitelandvekansie is vur hullie ondenkbaar.

Onze Klaas en ik kreegen ’t oover ons vruuger vekansies. Bij m’ne mins thuis han ze ’n boerderijke en in de zommer moes daor geogst worre. Humme ‘vekansie’ waar hoie, rog bijne, èipel raape, koei mèlke èn hennekoie schón maake. Hij moes mi ’t pèrd ’t laand ploege. Da waar gin simpel wèrk vur unnen opgeschoote lummel van twèilef, dèrtien jaor. Da d’r meer boerejong waare die ingespanne wiere, waar schraolen tróst.

Ikke èiges gonk sommers gèire hèlpen op de boerderij van Roelven op de Wambèrg. As ik ’t bezwit pèrd saoves nor de wèij moog brenge, waar da geweldig. Ik din ’t wèrk vur men plezier, mar vur onze Klaas waar ’t ’n plicht. Al zen bruurs han da ok gemoete en dùrrum waar hij daor ok niks te goewd vur, zin hullie moeder. Dur da noit aflaotend boerewèrk wiessen al heur kijnder al vruug da ze noit gin boer wón worre. Unnen boer ha noit gedaon en d’r waare veul karwèije die alle daag trugkwaame.

Ons vruuger vekansies kunde op een haand telle en meugen eigelijk gin naam hebbe. Ik ben oit mi de klas van Zwijse nor Zoutelande gefietst um daor ’n week òn zee te zitte en men beeter helft is inne keer op z’n uurste brummerke mi ’n tèntje nor de Moezel geweest.

Pas toen wij vort saame waare, hen we de schaoi ingehòld: tig kirres Bèls, meer as twentig kirres Engeland, twentig kirres Duitsland, drie kirres Oosterijk en Griekeland, ’n por reize nor Frankrijk en Spanje, en nor femilie in Ammirrika en Kannida… Mee van ’t moiste waare de trips mi Gradjes en Kaatjes nor Parijs, Wenen en Cattolica. Mar ons allermoiste reize waare nor Indonesië en Mexico.

Nou hoef hil da reize vur ons nie mer. Allennig nog fietse in Neederland en Bèls, as ’t kan mi Tiene en Ante of Gradjes en Kaatjes. Vliege wille we nie mer en wijd rijen ok nie.

Onze jonge wó vur z’n Griekelandreis mi de hil klub mi d’n trein nor Schiphol. Lót nou smèires op de vertrekdag d’n bliksem inslaon op ’t spoor bij Rósmòlle! Gelukkig kon hullie oudste dochter de zaak redde; ze brocht ’t hil speul rècht nor de luchthaave.

Dur d’n blikseminslag kwaamp bij onze Klaas ’t ouw verhaal van Tinuzze innins boove. Die ha ’n brandverzeekering afgesloote bij d’n bùrgemister. Ècht waor; vur d’n orlog ha diejen dùrpsvòdder as neeveverdienste ’n ‘brandastransie’. Bij d’n Tinus waare bij’t schilderwèrk òn de raome potdomme per ongeluk de gerdijne afgestókt. Tinus kwaamp bij d’n bùrger um schaoivergoeding, mar vong bot. ‘Nee, die schilders moesten voor derde verzekerd zijn.’ Hij kon tot z’n spijt ‘niet ter wille zijn.’ ‘Oo dedjuu,’ zin d’n Tinus getròje, ‘dus as b’ons de wirlicht inslò, mót ik zeeker bij Onze Lieven Heer zen vur m’n cènte.’

Wa zulle wij blij zen as ons jong trug zen.

geschreven door: Bèt van Klaasse