2023 - week 22

Duindwale

We ware mi Tienen en Ante ondanks alle lichamelijke klachte d’r toch efkes tussenùit gedaon um te gòn fietse dur de duine in Noord-Holland. Daor hen wij goei herinneringen òn. Ant hagget gelukkig al vruug in ’t jaor geboekt, want nou zogget nie mer gekunnen hebbe; alles kèijvol. We zaten in Zuiderduin in Egmond en han vurraf nie in de gater gehad da’t zón groot hotèl waar. 360 kamers! ’t Naodeel waar da’k eigelijk veulste wijd moes loope um in vleugel 3 te komme. Tien kos mee hullie kamer al nie vijne. Hij ha drie verdiepinge gehad en waar van èrremoei mar truggemoete nor de resèpsie… Ant hattem ùitgemakt vur gaaperd en da hurt m’ne mins gèire. Mar die Ant ston nie veul lòtter èiges ’n verdieping te hog nor hullie kamer te zuuke. Da beloofde wa; Tien zó ummers wir vur gids speule. Toen we saoves òn ’t dinee zaate, zin Tinus da-t-ie mee kos heuren òn de praot van de minse die neeven ons zate da ze ùit Zeeland kwame, want daor ha Tien gewerkt en da waar zón tiepiese spraak, da hurde hij aachtermekaare. Hij waar zó overtùigd da-t-ie teegen ’t mènneke òn ons buurtoffel riep: ‘Hoogerheide?’ ‘Da li nie in Zeeland,’ bromde onze Klaas. ‘Wel bekant,’ zin Tien. ‘Steenwijk,’ reageerde de buurtoffel. Daor moes Tien ’t kunne. ‘Ge zaat ’r vlakbij,’ snoof d’n onze, ‘Zeeland of Kop van Overijssel, da schilt mar ’n tweehonderd kielemeeter.’ Bij ’t toetje laachde onze Klaas gemeen: ‘waacht, da’k dalijk meegò, vurda ge wir verlorre lopt.’

Op onze fietstocht waar ’t smèires nog unne frisse wend en ’t klimme dur de duine viel nie mee. Ik ha m’n winterjèske òn en m’nen helm op en dan gonk ’t wel. D’r viele al mee dinger te heure wor wij nie vrolijk van worre, zoowas: ‘Dees is de leste keer. Da kunne wij kommend jaor nie mer.’ Daor wier d’n onze mee tèij over. Onderweeges riej Tien over ’n tèkske en d’r sprong mee ’n stuk van z’n spatbord af. ’t Is teegesworrig ammòl vort van da teer trutspul da niks mer kan hebbe. Gelukkig waar onze Klaas in de buurt en die hi handvaardigheid en alles. Hij vond ’t stuk spatbord trug en ’t zaat ’r zoo wir òn. Tien waar heel erkentelijk en zoo heur ’t ok.

We ginge vur anker bij ’t strandpavoljoen van de Bèrgse Jonges en Tinus zin teege men: ‘As gé hier zoo binnegòt, dan mèine ze binne da ze in d’n Efteling zitte.’ Daor schoet onze Klaas lillijk over in de laach.

’t Weer wier steeds beeter en de zin in ons gruupke ok. Ant ha wir zó goewd vur de schaft gezùrgd. We rakte gewend òn ’t duinfietse. Wa waar ’t ’n arighèid! Hil ’t gebied noit zó schón in bloei gezien. ’t Waar zó lèkker stil; azzof wij hillemòl alleen fietste onder vrolijk vogelgeluid dwèrs dur de geur van witte wolke van mèijdorre en rooi en witte duinreuskes. Da din deugd!

Onze Klaas gonk elken aovend nò ’t eeten ok nog efkes zwemme. Hij kwaamp dan muug mar voldaon trug op de kamer en zin da d’r wir gin man in bad geleegen ha en da’t dùrrum zó fijn zwom.

Ons hotèl waar groot mi ’n congrescèntrum, ’n bowlingbaon, unne sauna en game-rooms. Ammòl nie òn ons besteed.

Toen ons tripke d’r opzaat, vonne we da wij, krèmmige krùiers, ons èige goewd geweerd han. Misschien waar ’t nog wel vur herhaaling vatbaar. Ge wiest oit noit.

En nou is ons neef wir over ùit Ammirrika. Stof zat vur kommende week.

geschreven door: Bèt van Klaasse