2023 - week 08

Wij hen op onzen aauwen dag nogal wa meegepikt van de karnevalshumor van de leste daag. We ware bij de Zeeverdursaovend zoowas ge wit, bij de zitting van de Knoergoeien Brabander bij de Ujese Knoerisse en bij ’t Elfde Jèske van de Zandhaos. Alle drie de zittinge liggen ons nao òn ’t hart. Over de Zeeverdursaovend hen we de loftrompet al gestoke; d’n Blaowen beer beviel ons beeter as de Knoeris. Onze Klaas is unne zandhaos. Hij hi daor elf jaor geleeje de onderschèijing van ‘r Elfde Jèske gekreege en umdùrrum ware we daor te zòtterdag op ’n prachtig fist in ’n afgelaoie Kentering. Op die opkomst zulle veul plòtse sjeloers zen, mar wa’nen hèrriemuziek hi da jong volk vort.

’t Miste van ’t grèij da we ùit de ton en op d’n tillevizie hurde, waar ons bekend. D’r kwame bakke vurbij mi zónne langen baard da Mathusalem d’r nog òn te kort kwaamp. We hurde liedjes van bedenkelijk niveau worover we’t hier wijer mar nie zulle hebbe.
Mar af en toe waar d’r ok grèij da ons opmonterde. Zoo vertelde ’nen aauwen Duitser: ‘Ik ston in de rij bij de kassa van de super. Vur men ston ’n rotjong van ’n jaor of ellef en da riep innins strant teege men: “wa hedde gij ’n lillijke neus!”
“Ja,” zin ik, “da kùmt zoo: toen de neuzen ùitgedèld wiere, ston ik òlling aachter in de rééj en ik kwaam dus te laot vur de goei neuze. D’r laage d’r nog mar twee: die van jou en die van men. Ik wó die van jou te vatte, mar toen klonk ’r innins ’n stem van bove en die riep: “Lót ligge.., die motte nie vatte, want da’s ’n rèin snotneus!”’

Ok noteerde we: ‘Wij ware thuis mi tiene. B’ons waar ’t alle jorre prijs. Leeven en honger han we zat, mar wijer ware we zó èrm da de wandlaos de klok optrokke. Onze vòdder klaagde oit: “nog drie termijne betaolen òn de vroedvrouw, dan is de jongsten ok òlling van ons èige.”

Mar b’ons wó dieje jongste mar nie praote. Hij waar al drie en ie ha nog noit niks gezeed. Ons moeder begos d’r èige zùrge te make en zin teegen onze vòdder: ‘ge moest ’m ’s meenimmen op beevert nor Kevelaer, misschien da da hèlpt. Zoo gezeed, zoo gedaon. Onze pap kùmt mi onze klèine jongen in de kerk van Kevelaer en da mènneke grijnst innins: “pap, gij bent kèijgèk!” Onzen aauwen heer springt ’n gat in de locht. Hij rent de kerk ùit en bèlt aachtermekare nor huis: “onze jonge hi geprót! Hij zin teege men da’k kèijgèk waar!”
Ons moeder riep mee trug: “hij hi groot gelijk; ge het de verkeerde meegenomme, gaperd!”’
Kik, um zón dinger hen wij hier lèkker lang nao zitte gniffele.

D’n ogst waar mager, mar af en toe blonk ’r toch ’n krintje in de graow pap. Innen tonpraoter vertelde: ‘Ik kwaamp mi unnen dikke kop bij de tandarts. ’t Zaat ’r kèijvol en gin man zin d’r iets. Ik wó wa buurt hebbe en zin: “’t is hier zeeker vur niks.”
“Nee, da geleu’k nie, ge zult strakke de reekening wel zien,” riep ’n venéndig wefke trug. Efkes lòtter vroeg ze: “och, hedde tampéén?” “Nee,” zin ik, “ik heb m’ne prostaat verstùikt.”’

Unnen andere buutreedner kwaamp jankend de ton ingekroope. Zen rillasie waar òlling nor de kloote nò die verrèkte coronapandemie. Hij waar gevaksineerd en alles. Hij ha z’n liefste pop wormi hij al jorre dur de winter kwaamp, meegenommen um die ok te laote prikke!’

geschreven door: Bèt van Klaasse