2022 - week 52

Ik ben ’n bietje van m’n geloof gevalle, mènt onze Klaas. Dè kùmt umdè’k hier al daag kèrstkaarten heb zitte schilderen en schrijve. Hij hi wèl ’n bietje gelijk, denk, want we hen enkelde jorre geleeje besloten um te stoppe mi die schrijverij. Hij kan die dinger veul hèndiger en goeiekopperder digitaal afwerke. Mar ik véén dè die mailtjes en appkes toch nie kunne tippen òn èchte kaarte. De schónste haandgeschreeve kaart dees jaor kreege wij van ons jongste klèindochter Lotje. Daor kan ècht gin foto of filmke teegenop. Ja, d’n onze zal gelijk hebbe; ik ben van gedachte veraanderd. Ik heb ok sens jorre wir wa kèrstversiering in huis gehòld. Da gif toch mee unnen bizundere sfeer in huis en as dalek de klèinmanne dist komme, moet hullie da ok goewd doen.

Munne mins vent da’k mi m’n schrijverij de òngeschreevene eigelek vur ’t blok zet um ok ‘haandschriftelek’ te reageere, mar da’s natuurlijk klèts; alleman moet doen wa-t-ie gèire duu en èiges goewd vent. Wèl valt men nou op da’k al bekant òn de 80 per cènt reaksies zit.
We han wèl wa schik gehad toen ik de kèrstpost afhandelde. Onze Klaas vertelde van ’n aauw stelleke da ok alle jorre de verjaordagskalènder naoliep um te zien nor wie ze moesse schrijve. ’t Mènneke zaat z’ne krant te leeze en ha innins òn z’n vrouwke gevraogd: ‘wa ister toch van ons seksueele rillasie geworre?’ ‘Ja,’ zin ’t vrouwke, ‘da wee’k ok nie krèk, mar ik geleuf nie da wij daor de leste jorre nog oit ’n kaart af gehad hebbe…’

’t Mènneke zuchtte èn laas wijer in z’n krèntje tot ie innins wir mi ’n vraog kwaam: ‘ik lees hier over ‘erogene zones’; witte gij wa da eigelijk zen?’ ’t Bleef efkes stil. Toen zin ’t wefke: ‘krèk weete doe’k ’t nie, mar ik geleuf da ge daor nie mer meugt parkeere.’
Wij han d’r same wir schik um.

‘Nou hier die gemintelijke reclamebelasting ingò, loop ik toch zeeker gin gevaor um ekstra òngeslage te worre?’ vroeg ik m’ne mins. Hij keek vol onbegrip glaozig menne kant op. ‘Bè,’ zin ik, ‘ik stò toch op dieje reclamezuil op ’t Mercuriusplein!’ ‘Oe ja,’ laachde onze Klaas, ‘ik zal Big Bird vraogen of ze jou gaauw van da touchscreen af willen haole.’

Wij ware weeze kèrstbrunsje bij de Moerkaol en ’t waar wir groote klasse. Wa die vrouwkes daor toch òn orizjineele lèkkerighèid bij mekare toovere, da krijg ik èiges nie vur mekare. En we han ’t zó getroffen òn ons toffel mi Jètjes en d’r vriendin en mi Peere en Tienekes. We han zóveul goeien buurt da d’n ted vurbij vloog. ’t Ha gerust wa langer meuge duure, zinne we tevreeje, toen we nor huis toe reeje. We han ok niks verlet, want ’t waar zón smerrig nat weer da onze Klaas toch nie ha kunne gòn wandele. Nee, witte kèrst zaat ’r wir nie in, mar zó kaauw as twee weeke geleeje hoef ’t van ons ok nie mer te worre.

D’r kwaame nog ’n por dinger binne vur d’n Brabantse Spreukekalènder: ‘Veul mèiskes zen krèk inkhorres,’ zin Driek, ‘ze vallen op eikels’.
Vruuger spulde we nog van ’t aauw in ’t nééj, mar da is vort over. Ons kaarte zen zoogezeed geschud.

Wa zógget schòn zen as t’r kommend jaor gin orlog mer waar en as ’t ’s wa beeter in de wirreld verdèld waar en alleman genog te eeten en te drinke ha… We blijve mar hope da’t oit beeter worre zal. Allee, allemòl unne Zalige Kèrsemis en ’n heel goei 2023 toegewenst.

geschreven door: Bèt van Klaasse