2022 - week 51

Onze Klaas heeget mar druk op ’t èind van ’t jaor. Hij moet zùrge da d’n Brabantse spreukekalènder vur ’24 wir verantwoord afgerond wordt. Die van ’23 is bekant ùitverkocht. Nou zuukt ie alterande spreuke en tekste bij mekare wor de minse blij af worre. Hij hi men alwir opgejaagd vur de teekeninge en de kleurige vurkant en ’t wordt wir ’n schón geheel vol Brabantse èigenhèid, da’s zeeker.
M’ne mins hi ok z’n best moete werke vur z’n spissjaal Rósmòllese kèrstveurstelling in De Ontmoeting. In die ùitverkochte zaol waar ’t ’n fijn sfeertje. D’r zate vrienden en oud-leerlinge en ’t volk din lèkker mee. Z’n vrolijke veurstelling wier ‘gestreamd’; alles is dus gefilmd en kùmt strakken op youtube bij de Hevo. We zen benijd mar ’t kan bekant nie anders of da moet de moeite wèrd zen um te bekijke en te beluistere.

We hen eigelijk wir ’n kèijgoei week aachter de rug, al waar ’t efkes aauwverwetst kaauw.
We waren op ’t fist van de gaauw brùiloft van ons buurlùi. Da’s te zegge; ik waar daor, mar onze Klaas zaat hillemòl wijdweg in Stevensbeek. Daor gaaf ie mi Henke krèk op deeze middeg ’n Brabantse kèrstveurstelling. Da ston al heel lang op de rol en ha Ans van Kessel vurrig jaor al gevraogd. Daor ha corona toen wir ’n stùkske veur gestoke. Nou waar ’t ’r dan eindelijk van gekomme en ’t waar prima gegaon, zin ie, mar Henk waar strontverkoud en hij waar d’r wel af verschote da daor teege de Limbùrgse grèns sneuw laag en da de weeg zó glad ware. Toen ik da hurde, waar ik bleij da d’n onze heelhuids in de fistzaal ston. M’ne mins heeget stèrtje van ’t fist van Andreeje en Gerries dus nog meegemakt. Hij heeget optreeje van de Doofpotters, de kwis en de zang van de klèinkeinder wel ammòl gemist. Zund zat.

We hen fijn gebuurt en ’t waar gezellig in de Driezeeg. Jeroen en Mariëlle, de aander buure van ’t gaauwe stel, hen alt goeie praot en da’s fijn vur minse van onzen aauwer. Ze han mee gezùrgd da d’r unne schónne fistboog vur de deur ston van de fistelinge en da de belonne mi fijftig daorbove te pronken honge.

Ons planne vur de Kèrst ligge vaast as die teminste dur ’t weer nie in de waors worre gestuurd. We zulle mi al ons keinder en kleinkeinder wir bij mekare komme en da is ’t moiste wa d’r is. Bij onze Rósmòllese tak en mi de Haagse afdeeling doen we brùnsje èn dineere. ’t Zal d’r druk worre. Ik ben afgeweeke van m’n plan um niks òn kèrstversiering te doen. Ik heb warèmpel m’n kunstkèrstbumke truggevonde en ’t werkt gelijk ok nog! ’t Stèlleke sti miskien ’n bietje kaol op ons bijzettoffel, mar ’t stitter toch. Onze Klaas is niks gesteld op ’t zilveren engelehaor da’k opgehange heb, umda hij hier overal van da verwèijd glinsterspeul teege kùmt. Ik heb ’m ùitgeleed da die engele in Betteljem ok wel nie zó naauw gekeeke zullen hebbe mi hullie haor…

Nou mag d’n onze same mi de Sik nog in de burries vur de blende en slèchtziende en dan hittie dees jaor wir z’n best gewerkt um ùit te drage hoe mooi ons Brabants is. Hij zi wel alle kirres dattie moet gòn mindere…
Op de valreep ha Henk nog iets mois vur d’n Brabantse kalènder: ‘Witte worrum ’n èij noit kan bevriejze?’ Wij han gin antwoord. ‘Umdatter unnen dooier in zit!’
Misschien meer iets vur de Pòsse dan vur de Kèrst, mar toch…

geschreven door: Bèt van Klaasse