2022 - week 50

Wij hen nie veul nor ’t voetballe gekeeke. Ok de kwartfinale hi onze Klaas nie vur ’t scherm gezeete, want hij ha krèk de korreksieproef van d’n Brabantse Spreukekalènder binne en die krieg vurrang. Nou is’t ok zoo da onze Klaas slècht teege de spanning kan en dùrrum hittie ok de strafschoppeserie van de Neederlanders gemist. Ik heb ’m gezeed dattie daor niks òn gemist hi. Zón dinger liggen anders bij ons vrienden. Tien van Ante volgt alle wedstrijde, ok al wordt ’r nie mooi gespuld en al is ’t spannend. Hij haauw ’t gelijk bij en hij stuurt berichte nò afloop. Umdèttie ok bevriend is mi ons neef in Ammirrika kwaamp ’t nou mooi ùit da Neederland tegen Ammirrika moes. Tien ha tevurren al laote weete wa hij van dieje match verwaachtte. Hij schrief in z’n beste Engels: ‘it spites me so but the USA have no sjans.’ Umda de ons mi 3-1 wonne, krieg ie gelijk en hij gonk ’r nèt as Van Gaal steeds meer in geleuve. Mar toen we d’r teege de Argentijne wir ùit vloege, liet ie Ammirrika weete: ‘we came an end but we lie there out. We let it sit by the penalties.’ Kik, van zón sjeloers makend Engels kan Louis nog wa leere.

Over Engels gesproke: wij hurde schón liedjes in die taol bij de opening van de neije Rodenborch in Rósmòlle. Wij waren ùitgenodigd umda onze Klaas nog vijf jaor op de vurganger van die school in de Kattenbosch gewerkt hi. Wa’n indrukwekkend miljoenepand hen ze òn de Rietpad nirgezet! Die school kreg ’r de leerlinge van ’t Jeroen Bosch College bij. D’r worre zón 2500 leerlinge verwaacht! As ge de sporthal ziet, verschiette van de grótte. Die hal wordt buite schoolted gebrùikt dur veul vereeniginge en da’s ’n goei zaak.

Heel bizunder is dees bouwplèk. Onze Klaas wit nog da’t op de plòts wor nou de school sti vruuger enkelt vlakke polder waar tot de Blaow Sluis òn de Maos toe. Niks as wèije, ’n èndekoi en hier en daor unnen èkker. Oomen Bèrt ha in ’t Èmpels vèld, vlakbij dees neij school, unnen buunder wor ie tèrref tulde. D’n onze hi daor as jonge nog mee moete bijne. Da vergit ie noit mer umda’t korre barstte van de dijssels en hij vol dorres thuiskwaam. Mar nou stitter ’n prachtig bouwwèrk en in de machtige hal wier de opening verricht dur wethaauwe Kaja. Vurda deeze welbespraakte wethaauwer òn de burt kwaam, wier d’r in ’t Engels en in ’t Neederlands gezonge dur leerlinge en die dinne da vurtrèffelijk. De hal ha mooien akoestiek en ’t klonk gewèldig. D’r waar gezùrgd vur hapjes en drankjes en de openingsceremonie zaat vol afwisseling umda de spreekers en zangers allemòl mar drie minute kriege. Wij hoopte da we wiskundelerares Tarry zón zien. Die han we afgeloope zommer getroffen op ’t terras bij ’t Veerhuis in Bokhove en òn heur han we ons ùitnoodiging te danke.

Zij is zón mooi dartel donker vrouwke worvan ge blij wordt as ge ze ziet. Mar we zage ze nie.
Toen we weggonge, vertelde onze Klaas òn een van de leraresse dattie gehoopt ha de ùitbundige Zimbabweese kleega te ontmoete. ‘Ja, maar die is er,’ waar de reaksie, ‘ik heb ze net gezien. Ze was later omdat ze nog les moest geven.’
Wij trug en daor zage we die vrolijke Tarry toch nog nèt um heur te bedanke.

Iemes gaaf nog gaauw iets vur de kalènder mee: ‘Ik waar as beebie ’n schón kiendje,’ klaagde Tinus, ‘mar in’t ziekenhuis hen ze men verwisseld…’

geschreven door: Bèt van Klaasse