2022 - week 47

We zate hier lest vur de raom in de zon te geniete van ’t hèrfstleeven in d’n hof, toen innins wir da nutteloos gemintelijk gehèrrie van de bladblaozers begos onder half leeg beum. We drèijde gaauw weg van d’n uitkijk en gingen òn d’n andere kant van ons huis zitte. Begint gerdimme d’n buurman mi z’ne mootermèijer z’n leste gras af te reije…

We han ’n eetentje afgesproke mi de zuster van onze Klaas en d’re mins bij Montimar in Oss. We ware d’r al vruug en da waar mar goewd, want ’t hil parkeerterrein ston al hòst vol. We kriege ’n mooi toffel in ’n rùim zaal. ’t Pèrsoneel waar jong, vlot en vriendelijk en de gerèchte ware prima. We han ’t mi onzen viere goewd nor onze zin. Allennig wier ’t geluid in de zaol wor we zate harder norgelang d’r meer volk bij kwaamp. Op ’t lest kosse we mekare amper verstaon van ’t lewèij da òn alle kanten op ons af kètste. Wa kan zón hèrrie de stemming toch veraandere, docht ik innins. We ware d’r ècht ’n bietje sjegrennig dur geworre.

Op ’t lest kwaamp unne jonge mins òn ons toffel en vroeg of onze Klaas hum trugkende. M’n weederhelft moes ’m teleurstelle. Pas toen de jonge mins ‘Yoerie’ zin, wier ’t mee duidelijk. Ja, die ha-t-ie nog in de klas gehad vur Engels en z’n zusje ok. Yoerie zin: ‘Ik vergeet noit mer da ge teege men zint: “as gij ùit Hezik komt, dan witte gij wa unnen òllinge pòlling beteekent.” Da ben ik noit mer vergeete.’ Onze Klaas vertelde da’t-ie goei herinneringen ha òn Yoerie’s vòdder en hurde da z’n zusje d’r al nie mer waar. Hij von ’t wel fijn da-t-ie dees onverwaachte ònspraak ha gekrege. As Yoerie nie ùit z’n èige waar gekomme, zó-t-ie ’t noit hebbe geweete. Ja, wa wilde, zón firteg jaor geleeje hen ze mekare vur de leste keer gezien. En die jong gaaste veraandere nog zó veul nò d’r twèilfde…

Onze Klaas hi ’n heel drukke en spannende week aachter de rug. Hij hi alterande onderzoeken ondergaon in ’t ziekenhuis en is d’r gelukkig wir rillijk durheene gekomme. Daorneeve ha-t-ie nog ’n por belangrijke optreejes mi Henke. Hij ha getwijfeld of ie alles dur kos laote gaon. Aachteraf waar ie dik tevreeje, want ’t waar arighèid geweest. In de Beemde in Gèissel ha-t-ie mi plezier gezongen en verteld. Goei organizasie! Veul mooi minse ha d’n onze daor gesproke, onder wie de honderd-en-een-jorrige Stientje de Snijer! Wir schón dinger opgedaon. Hij hagget getroffe mi Willy’s, Theo’s en Tiny’s, en Toon ha de sjoo gestole mi’n onverwaacht komplimenteus dankwoordje op ’t èind. Vur z’ne muzikale maot Henk Verhage waar ’t hillemòl unne thuiswedstrijd tussen al de Dungese minse.

Sòtteres moes ons muzikaal duo nor Deurze, d’n hoofdstad van De Peel, um daor in de kapèl van ’t vruuger klóster – nou ’t Fletcher hotèl – te komme vertellen en zinge vur de Brabantse Hoeders en de Commissaris van de Kunning. D’r waar unnen hoop ‘hoog’ vollek, dus ik waar d’r èiges ok, haha. Nou, ik ben natuurlijk beveuroordeeld, mar ik kan grust zegge da’t ons aauw manne heel goewd dinne. Ik gong d’r grif gruts op. ’t Waar unne gezellige gevarieerde middag worbij de prizzentasie van ’t boek ‘Brabants in beeld’ centraal ston. Op de trugweg wó Henk wa pòlling koopen in Hèlmond. Da lukte krèk vur sluitingsted.

Kommende week meuge de manne nog nor ’t poldertheaterke in Demen. Daornao gi onze Klaas in de stasjonèire stand tot z’n Kèrstoptreejes. Ssst dus… Hij is toew òn stilte.

geschreven door: Bèt van Klaasse