2022 - week 43

D’r kwaamp dees mònd ok al ’n tillefóntje van unne zeekere Jan ùit Rósmòlle die ’n boek van z’n vòdder gèiren ùitgegeeve zó willen hebbe. Onze Klaas zin mee da’t bekant nie mer te doen is um ’n gedateerd manuscript nog bij unnen ùitgeever onder de panne te brenge, mar hij wó de zaak wel ’s bekijke. De mins bezùrgde unnen bundel kranteknipsels ùit 1949. ’t Gonk hier um ’n boek da ‘De Gesloten Poort’ hiet en nò d’n orlog verscheenen is as fullieton in de krant ’t Huisgezin, dus de vurlooper van onze krant, ’t Brabants Dagblad. M’ne mins is d’r ’n hil wijl zuut mi geweest. Hij mènt wel da’t ok iets bezunders is. De schrijver waar mister in D’n Bosch, wónde in Hintum en schrief z’ne roman over de Mòskant zoowas die d’r zón klèin honderd jaor geleejen ùitzaag in zen fantasie. ’n Boeiend verhaal mi veul verwikkelinge. Unnen bruujerige sfeer teege unnen onheilspellenden aachtergrond houwt de òndacht van de leezer. ’t ‘Happy end’ waar wa te geforceerd. Mar dees wèrk waar ’t leeze wèrd. De schrijver bliek ok nog unne verdienstelijke kunstschilder en revueschrijver te zen.

Hoe kos ’t toch da d’n onze nog noit van de schrijver geheurd ha, vroeg ie z’n èigen af. Nou waart wel zoo da d’n onze òn de Nulandse kant van Rósmòlle opgroeide en dieje schrijver teege D’n Bos zaat. Afijn, onze Klaas hitter ’n mooi stuk over geschreeven in Tijdschrift Brabants. Vergeete schrijver-schilder Jan van den Boom is d’n titel geworre. Hij ister aachteraf goewd over te spreeke.

Mar nou kwaamp hier van de week ok nog ’n ùitgebrèijde vraogelijst binne van de GGD en daor wier d’n onze mee tèij over. ‘Die lùi mèine zeeker da’k niks beeters te doen heb,’ griens ie en kwakte de hil zaak bij ’t ouw pepier. Ge moet weete da-t-ie nog gin week geleeje ok al zón dik pak pepier over de post ha gekreege van d’n internist van ’t Bosch ziekenhuis. Daor ha m’ne mins al over loope te dubbe, mar ùiteindelijk ha-t-ie toch beslote daoròn wel mee te doen, want da waar vur de weeteschap en misschien zó-t-ie daor èiges nog profijt van kunne hebbe. Mar daorin wieren ok al veul internet dinger gevraogd worbij tie de hulp van ons klèindochter nóddig zal hebbe. Tot overmaot van ramp mènde de supermèrt ok nog da-t-ie ’n enquête vur hullie kos invulle. Mar da zulle ze wijd mis hebbe, want hij griens hier mee dur d’n hèrd: ‘Ze kunne gelijk d’n boom in. Ik heb wel wa beeters te doen!’

Toen bèlde Anja van d’n Hèrd. Of onze Klaas kos invalle, want vur d’n Brabantse Middag in d’n Dùrpshèrd waar Lya de Haas mi griep en zonder stem ùitgevalle. M’ne mins gonk òn ’t bèlle, want z’ne mònnikaspulder, Henk, moes ok kunne. D’r moes wa verzet worre, mar ze kosse. Zèllie dus te zondag nor ons plòtselijk theater. Same mi de groep Waizennutmar ùit Laarbeek hen ze daor ’n veurstelling gegeeve. D’n onze kwaamp muug mar tevreeje trug. ‘Zund, zón goei organizasie en wèinig, mar goei publiek,’ zin ie. ‘Da de Brug daor verdorie ok niks over hi geplòtst.’

Toen ik meer van de middag wó weete, zin ie da d’r veul raakvlakke ware geweest tusse de Beekse groep en zen wèrk. Ze han ’t bèij veul over vruuger gehad. Over boerewèrk, ’t geloof en oud worre. Ok over verkijnze…
‘Da’s actueel,’ zin ik, ‘ik laas da een op de vijf Nederlanders vort dement wordt.’
‘Wa’n geluk,’ zin onze Klaas laachend, ‘da wij mar mi z’n tweeje zen!’

geschreven door: Bèt van Klaasse