2022 - week 41

’t Weer hiel z’n èigen in oktober nog zó goewd da wij beslote same nor ’t Rilligieus museum in Uje te drùlle. Teegesworrig hiet da Museum Krona en da moete nie mi ’n C schrijve. In dees museum is prachtig wèrk van de surrealistische schilder Salvador Dalí te zien. ’t Is unne komplete serie van meer as honderd veurstellingen ùit d’n Bijbel zien. ’t Zen schitterende steendrukke en onze Klaas en ikke hen d’r van genote. ’t Waar twee uren op de fiets en ik kwaamp thuis mi ’ne zeeren bòjem, mar ik hagget nie wille misse. De fietsroete dur de Heezikse bosse, Vorstenbosch en Bedaf is ok al de moeite wèrd. We han wel misgevat, want we dochte bij de Leigraaf iets te vatten op de trugweg, mar wij han d’r gin weet af da daor nou Oekraïense vluchtelinge zitte.

Thuis kriege we ’n appje van onze Gurt ùit D’n Haag. Onze jongste zoon die as kunstschilder òn de weg timmert wónt daor mi Mariekes, onze Luc en Charlotjes. Hij stuurde ’n afbilding van z’n èige wèrk da waar opgenomme in de catalogus van ’t Rijksmuseum! Daor is ie natuurlijk mi ingenomme en anders wèllie wel! We gòn zó gruts op hum; daor kùmt unnen hond mi zeuve starte nog lillijk òn te kort.

‘Da moete we mar efkes laote weeten òn al da volk da oit iets van onze jonge gekocht hen,’ knaorsde-n-onze Klaas tevreeje. ‘Die minse moete weete da hulliejen ònkoop veul meer wèrd wordt.’ Onze Gurt is unnen eigentijdse superfijnschilder. Hòst hil z’n oeuvre heeget thema van consumptie en commercialisering. Hij schildert z’n èige dierewirreld en dik zen die biste en beesjes opgebouwd ùit logo’s van wirreldmèrke. Onze zoon hi z’n talènt natuurlijk van moeders. ‘Ja,’ gif m’ne mins vlot toe, ‘da klopt want ik heb hòst al m’n talènte nog.’

Mar hij hi hier wel zachjes zitte jubelen over onze jongste. ‘We gòn d’r te zondag nor toe en dan trakteere we Gurte en Mariekes en de kiendjes. Da’s dik verdiend.’ Ik ben d’r blij mi, want d’n onze gi nie gèire mer d’n auto in as ie meer as ’n uur moet rije. Mar nou ie toch gi, kunne we misschien wel mee efkes nor ’t Mauritshuis. Daor zwaait Martine Gosselink de scepter en da’s ’n mèiske ùit Mirroi. Wij ware bevriend mi heur ouwers. Moeder Noor waar een van m’n beste vriendinne, mar ze ister nie mer, zund zat. We hen alt kontakt gehouwe mi Martine. Pas waar ze wir op tillevizie in de serie Historisch bewijs, mar ze is dus dirrekteur geworre van ’t kunstmuseum in Den Haag en daor is nou de Frick Collectie te zien mi onder meer unne schitterende Rembrandt. Misschien gòn we die wel efkes bekijke!

En dan hen we ok wir òn onzen buurtcultuur gewerkt; we moessen op verjeurdag bij Tiene. ‘Wa fietste gullie toch veul,’ zin Ria ùit Roi die ok verzocht waar. ‘Ja, ’t is d’r nog steeds ’t weer vur,’ reageerde onze Klaas. ‘En wa vende gullie nou de moiste fietsroete?’

‘Da’s ’n moeilijke vraog, umda d’r van ons af zóveul schón tochte meugelijk zen, mar ik denk da ’t Wéépesbroek vur ons ’t moiste is van gelijk. Die kannidassebeum zen daor zó prachtig! Nèt ’n groote gruun kerk wordur unne fietspad lupt. En nou vort alterande kleur blaojer. Rust en stilte en zó veul vogelzang! Schaopen in de wèij…, puur natuur! Wa wilde nog meer.

‘Tien zaag ’r goewd ùit in z’n geel trùi’ zin ik toen we nor huis dinne. ‘’t Gi nogal,’ bromde d’n onze.

geschreven door: Bèt van Klaasse