2022 - week 39

’t Is hèrfst en ’t weer houdt z’n èige nog heel vriendelijk. Wij make d’r mee gebrùik van en fietse nog mar ’s lèkker dur ’t Bossche broek. De wirreld ziet ’r in de zon innins vrolijker ùit. ‘Da waar mooi meegenomme,’ knaorsde d’n onzen onderweeges op d’n trugweg en hij ha groot gelijk.

Onze Klaas hi ’n karwèij op z’n burd gekreege da tie nie vurzien ha, mar wel wil doen. Hier kwame de gebroeders van den Elsen ùit Ujen op de klep gevalle mi ’n manuscript da Harrie, hullieje vòdder en wijlen onze vriend, nog geschreeven ha. Ze zón da ’t kommend jaor gèiren ùitgegeeven hebbe, want dan zó hullieje vòdder honderd zen geworre. Harrie stierf toen ie 96 waar en we hen ’m dik gemist. We kenden ’m al zón goei dèrtig jaor en troffe mekaren alle weeken op de mòndagse Ujese mèrt. Harrie waar unne markante mins en wier nie vur niks tot ‘Ujenaar van d’n euw’ verkoze. Hij hi in de pollitiek z’n stintje bijgedrage en is tientalle jorre wethaauwer geweest. Harrie waar unne mins die wa te vertellen ha…

Nou he’k d’n tekst van Harrieje ok geleeze. Hij schrijft over z’ne jeugd op de Ujese Hoeven in de dèrtiger jorren en over d’n orlog. ’n Ooggetùigeverslag zoowas d’r gin mer te veine zen. Zund is da Harrie ’t nie af hi kunne make, mar onze Klaas mènt zeeker da d’r bij ’n goei riddaksie ’n mooi boek in zit. Hij is de hil week beezig geweest um de zaken op ’n rijke te zette. D’n onze hi dus wèrk zat. Hij beschouw ’t as ’ne vriendendienst.

Van de week zen ons neij buurlùi, Hanneke en Wim, efkes weezen buurte. Wij ware vurgende week bij hullie gevraogd en hebbe gezien wa zèllie van ’t huis neeven ons gemakt hebbe. We kenden ’t nie mer trug. ’t Liek ammòl veul grotter geworre! Hullieje moeshof en appel- en pirrebumkes spraken ons ekstra òn. Zoo zien we ’t gèire. Ginnen hof vol steen en teegels en ok nie enkel vur de sier, mar unne gruunen hof wor ge genooi af het. D’n buurt waar ons goewd bevalle. Hanneke ha nog ’n schón spreuk vur d’n Brabantse kalènder: ‘Daor hange de zwarte sokken onder de euze’. Nou die hangen in ons buurt denkelijk nerres mer. Wij zitten hier tusse minse die mi hard werke de kost verdiend hebbe en nou tevreeje zen mi wa ze bereikt hebbe. ’t Stel neeven ons werkt in de zùrg en daor hen ze mekaren ok leere kenne. Onzen buurman is kok en wèrmen bèkker. Hij hi in Nieuw Zeeland gewónd en daor is ie oit zón bietje kampioen ‘pie-baker’ geweest. Hij kan dus heel goewd pasteikes make en da duu tie thuis ok. Daorvur hi-t-ie ’n spissjaal bakkamer ingericht. Wij waren onder d’n indruk.

We hen ze mee truggevraogd. Anders blef da mar hange. Zódoende hen wij hier ok wir bijgebuurt. Ze zullen wel opgekeeken hebbe van onzen ouwen toei en dùrrum hen we onzen ouwe geut, badkamer en bèrging mar nie laote zien, want dan zón ze misschien ’t gevuul krijge da ze in ’n museum van de vurrigen euw terèchte ware gekomme. Wij zen over diejen ouwen toestand hier nog alt goewd te spreeke. Ok goewd te spreeke zen we over ons nòste bewooners in de Einsteinstraot en de meegebrochte ‘pies’ van Wimme ware verrèkkes lèkker!

Misschien kùm ’t nog oit zoo da de ‘Wim-pies’ strakke bij de Mirroise Koekkoek te koop zen…

geschreven door: Bèt van Klaasse