2022 - week 38

Krèk vur de òngekondigde reegenweek zate wij volop tusse de wiele. We han twee afsprake die we gèire waor wón make.

Uurst dinne we mi Ante en Tiene nog ’s nor Bokhoven en de Poeling. Alwir ’n glorierijken dag! De zon op de rug, prachtige fietsroete en goeien buurt zat. We stopte bij ’t schónste ùitzicht van Brabant; ’t terras vur ’t Veerhuis in Bokhoven. ’n Donker vrouwke waar neeven ons nergestreeke mi d’re vriend. Zèllie wón de parasol open hebbe, zóda ze in de schadoew kosse zitte. Daordur gonk de zon ok weg bij Tiene en men. Nie da we da zó èrg vonne, mar ’t waar toch wel ’n reeje um ze òn te spreeke. ’t Affrikaans vrouwke hiette Terry; ze kwaamp van Zimbabwe. Ze ha vur ingenieur gestudeerd en nou in Neederland waar ze lerares wiskunde. Ze gaaf les op Rodenborch in Rósmòlle. Terry waar ’n vlotte, vrolijke tante. Ze buurtte gèire en ge zaagt heur prachtige witte taand bij elke laach. ’t Makte onze lunsj òngenamer. Toen we trugdrùlde langs ’t Maximaknaal nor D’n Dungese Poeling, kwame we nie ùitgeprót over de onverwaachte ontmoeting. Terry mènde da onze Klaas ok ùitgenodigd zó worre as ’t neije Rodenborch geopend wier. Daor reekende d’n onze nie op, zin ie.

We han ok al lang geleejen afgesproke da we wir unne keer mi Gradjes en Kaatjes zón fietse en da waar d’r nog steeds nie van gekomme. Mar nou op denzeg wier ’t ’r toch eindelijk ’s waor. De tèmperatuur waar prima op de leste zommersen dag, zoowas da in ’t weerbericht waar gezeed, mar d’r rustte gin zeegen op. Gradje kwaamp bij ons tot de ontdekking dattie z’ne zonnenbril vergeete waar. Die moes dus uurst efkes gehòld worre en da gaaf niks, want hij wónt nog ginne kielemeeter van ons af. Onze Klaas hagget plan um dur de Haffert nor de Looz Corswaremhoef te fietse en dan langs de Ao over ’t slingerpèdje nor de Heezikse brug over de knaal, van daorùit nor De Steeg en ’t Ben Peterspad um dan in hartje Skendel vur anker te gaon bij de glaoze boerderij. Zó wijd kwaamp ’t nie; Gradje riej vurrop en klaagde al gaauw da-t-ie zwaor moes trappe. Onze Klaas die aachter ’n riej, riep mee: ‘Ginne wonder; ge het unne slappen aachterbaand, unne leeglooper!’ En zund zat; d’n onze ha gelijk. Gradje ha wel ’n fietspumpke bij. Daor kos m’ne mins mooi mi òn de gang. D’n baand wier grif hard, mar nie lang. Dùrrum wier d’r beslote da we langs de Prèlweg van de knaal trug zón doen en bij ons wa zón gòn vatte. D’r moes onderweeges nog ’n por kirres gepompt worren en we stonne zoo b’ons op d’n inrit. Onzen buurman zaag da d’r wa òn de haand waar. Hij wó efkes kijke of ie ’t verhèlpe kos. André docht da-t-ie ’t gevonde ha: ‘’t zaat in ’t ventiel.’ Wij zate tevreejen op ons hèrfst terras tusse de blaojer, viete ’n drènkske en ’n ijsje en han buurt zat. Onze Klaas liep toch efkes nor de ‘gemakte’ fiets, Hij zaag da d’n baand wir slap waar. ’t Waar dus nie da ventieleke… André pompte d’n baand nog ’s op en Gradje din d’r vlug ùit, want hij wó lucht in d’n baand haauwe tot ie thuis waar…

We han ons afspraak gehaauwe, al waar ’t anders ùitgepakt dan bedoeld.

En nou hen we veul verveelende reegendag. Da velt ons hard af. Wij hen grif ontwenningsverschijnsele: innins kèijkrèmmig en sjegrennig. We vuulen ons èige niks lèkker… We verlange nor de zommerzon.

geschreven door: Bèt van Klaasse