2022 - week 35

We han mi Ante en Tiene afgesproken um nor d’n ‘Elvis Memorial’ in Boskant te fietse. Daor wier nogal over opgegeeven in de pèrs en wij wón wel ’s efkes trug nor onze jongen ted in de zestiger jorre. ‘Can’t help falling in love’ en ‘Jailhouse rock’ zón ons trugbrenge nor onzen tiener glorietijd. We han vurraf òn d’n ònloop nor de muziekbeevert wir goewd gefoerazjeerd bij Ante en ’t weer werkte prachtig mee. We dinne over de Steeg dur Skendel en via de Roise hèij en Kienhoef nor Boskant. We ware mooi op ted want we han nog ’n ronde toffel bij De Vriendschap wor we mi onze viere kosse zitte. ’t Plein waar veulbelovend versierd mi Ammirrikaanse vlagge en d’r waar al hil wa volk op de been. ’t Beloofde unne mooie muziekmiddeg te worre. Tien zaat òn z’nen tripel en wij òn d’n tonic en d’r kwaamp steeds meer publiek da ’t bekijken op z’n èigen al de moeite wèrd waar. Veul tattoes, huuj en lèirze, somteds zèlfs gearriveerd in Ammirrikaanse slees. D’r kwame twee Skendelse vrouwkes vraogen of ze bij ons moege komme zitte. Wij kunnen alt wa ekstra buurt gebrùike.

Eindelijk begos de muziek: ’n bendje van drie man ùit Nensel en umstreek. Ze spulde wèinig van Elvis en de geluidsverstèrking bliek te mager. ‘Mar d’r komme d’r zoo meer,’ hiel Tien de moewd d’r in. D’r volgde unne zanger die mi unnen baand werkte en nog minder te verstaon waar as z’n vurgangers. Van ons plòts af liek ’t of ie ston te playbacke. Hij hiel ’t lang vol. Te lang, nor onze zin, mar d’r waren ok minse, nèt as Fenna, de zuster van Tiene, en Nico, d’re mins, die begosse te danse op de vloer vur ’t poodium. Wij kosse d’n artiest nie volge en dùrrum mar matig wardeere. We kriegen ’t over Elvis èiges. Hoe oud zó-t-ie nou zen geweest, as ie nie zó vruug vertrokke waar? Ik gokte op ’n tachentig, mar we wiesen ’t gin van alle krèk. ‘Ooh,’ riep Tien innins, ‘da weet ik zoo!’ Hij viet z’n tillefóntje en verkondigde: ‘Ik kan ’t ze wel laote zeggen ok nog!’ Hij tikte z’n vraog in: ‘Hoe lang is Elvis…’ Toen verstuurde de gaperd z’n vraog te vruug, want hij hatter nog ‘dood’ aachter wille zette. Mar mee kwaamp ’t antwoord retoer: 1 meeter 82! ‘Kik, da hèlpt oe goewd op weg,’ laachde d’n onze strijlijk. We kwame d’r lòtter aachter da de zanger mar 42 waar geworre en in 1977 waar gestùrve. ‘Hij li op Graceland begrave,’ wies Tien te mèlde.

Umda de muziek opgehaauwe waar, wiere we wa afgelèijd dur wespen en vliege die op onzen drank af kwaame.
Tien kreg nò z’nen twidden tripel alt meer praatjes. Hij wil dan nogal ’s mi aauw moppen ùit de kalènder van onze Klaas vur d’n dag komme. ’t Klonk innins: ‘Ze vroegen òn men: “werkt ùllie vrouw ok?” Ik heb geantwoord: ‘ja, gereegeld.., op men zinnoewe!’ Kik, mi zón onneuzel grèij scoorde natuurlijk nie. Moete weete hoe goewd hij ’t getroffe hi mi Ante, de klippel.

We han ’t wel gezien en dinnen over unne prachtige weg via Liempt trug nor Olland en viete bij d’n Toel ’n frietje mi ’n krokèt. Daor kwaamp ’n vrouwke nor onze Klaas en vroeg of ie heur nog kende. Anne ha bij hum in de klas gezeete en vertelde da ze zón goei herinneringen òn ’t zingen in zen lesse ha. Ze ha nèt as heur moeder veul buukskes van menne mins. Onzen dag waar wir goewd!

geschreven door: Bèt van Klaasse