2022 - week 34

Wa hen we’t in de vekansieweek van De Brug toch goewd gehad! We zen bij Tiene en Ante weeze gourmette mi Harries en Rianne. Dan hedde praot zat en komde op eetgebied niks te kort. We zen nog ’s nor de Rósmòllese Likkepot gefietst en nor ’t Bokhoves Veerhuis vur de lunsj. Wij noemen ’t vort zommere; ’n èind fietsen onder de beum of langs ’t wòtter, ’n lèkker terrasje en thuis ùitpuffe en bekomme van de inspanning.

Wa stonne d’r prachtige bloemstrooken langs d’n Hoefse vonder en op Bikvèld! In de Einsteinstraot en op de Westèkkers zen ze ùitgebloeid en kaol verdaorst. En da gèldt ok vur de blommen in ’t Bossche Broek. Toen wij daor same plezierig rondfietste, zaag onze Klaas schón zwarte prùmbizzeme en dan moet ’r gestopt worre. Schón groote glansvruchte vol zon en sap! ‘Ongeleuflijk da die nie geplukt zen,’ zin d’n onze tevreeje en hij gaaf men ’n flinke haffel. Wij stonne daor same d’n aauwverwetste smaak te bestuite, toen d’r unne mins stopte. Hij zin: ‘Weet u wel dat u niets uit het bos mag meenemen.’ Ik zaag d’n onze tèij worre. ‘Eigenlijk is dit diefstal, want dit is het voer voor vogels en andere dieren,’ gonk de vrimde ongevraogd wijer. Daorop zin onze Klaas: ‘mènneke, dees is gin diefstal, mar schuldvereffening, as ge’t nou ’s krèk wilt weete.’ De mins kiek glaozig. ‘Ja,’ gonk m’ne mins wijer, ‘gij moet de malders, lijsters, eksters, krèijen en kóldùive ok ’s ònspreeke. En ge moet vur de arighèid ’s komme kijke wa da vogelgeboefte bij ons in d’n hof weghòlt òn kèrse, prùime, bizzeme, kroesels, pirre, appels en drùive! As zèllie da mi rust laote of trug komme brenge meuge ze d’r prùmbizzeme haauwe en zó lang ze da nie doen, pluk ik ze hier a’k ’r zin in heb en nou gij wir.’ De bemoeial schudde z’ne kop en din weg. Ik kiek ’m laachend nao en vroeg m’n èigen af of ie ’t verstaon ha.

Mi die snikkend heete daag sliepe wij slècht, mar toch ha’k nog wel gedrómd. Unne misdaaddroom! D’n hoofdrol ha ’n klèin mènnke da wijteweg wel iets van onze Klaas ha. Hij waar detèktive, d’n beste in z’n vak. Ze han hum op ’n ‘koold kees’ gezet en hij gonk dieje moord oplosse vurda de misdaad verjaord waar. Hij ha d’n dader bekant te pakke, toen ie in ’n gruuwelek spannende aachtervolging op z’n illektrieke fiets ùit d’n bocht vloeg en op z’ne snufferd gonk. Ginnen helm op, diejen èigewijze! Da waar mee ’t èind van de loopbaon van de speurneus, want hij hatter ’nen dubbele neusvleugelbreuk òn overgehaauwe…

We waren ok nog nor Orskot gedrùld. Tien onderweeges: ‘Ik heb noit gin laast gehad van mugge. Mugge wille men nie.’ Onze Klaas: ‘Ik zó d’r ok noit òn beginne, as ik mug waar.’

We zate bij de Skutskuil. ’t Waar druk en daor ware minsen op zuuk nor ’n plòtske. ‘Komt hier mar bijzitte,’ noodigde Tien ùit. Da din ’t stelleke.
Onze Klaas ha z’n huudje mi Kannideese spèldjes op. Hij hi da gekreege toen ie zón dikke tien jaor geleejen optraaj vur de Brabanders in Ontario. ’t Vrouwke krieg de kijk op da Kannidees grèij. Da intresseerde heur buitegewoon, want ze han zèlf bekant twentig jaor in Saskatchewan gewónd! Heure mins, Kees Scheffers, waar daor drie kirres opnijt begonne en hagget iedere keer wir weete te redde. Ze han drie kijnder gekreegen en hard gewerkt, mar toch ware ze truggekomme. De kijnder ware toen nog onder de twèilef. Daornao zó truggaon veul moeilijker zen geworre.

geschreven door: Bèt van Klaasse