2022 - week 31

Wij ware weezen eete mi ons buurlùi. Da ha onzen buurman wel verdiend mi al z’n wèrk òn ons afvoersysteem. We zaate bij de Witte Zwaan in de serre en han goei schik, ok al zeeverde-n-’t buiten ’n bietje. Die schik kwaamp dur ’t goei eete en de gezelligen buurt. André vertelde da-t-ie nò 35 jaor mi pijn in ’t hart gestopt waar bij de Balkumse hèrmenie.

Da kosse wij wel begrijpe, want muziek spulde bij ons neeven alt ’ne groote rol. Toen ie pas bij ’t beroemd Balkums muziekcorps waar, ha-t-ie ’n bizunder opdracht gekreege worvan wij noit niks hebbe meegekreege: hij wier gevraogd um speulend mee te marcheere mi TOG bij de wedstrijd van ’t Neederlands elftal teege Cyprus in ’t Feijenoordstadion! Daor zaag ie wel teegenop, want da ha-t-ie nog noit gedaon. Hij wies eigelijk alleen mar da ge bij ’t marsjeere linksveur moest beginne, mar hij wógget wel meemake. Hij werkte in die daag in Zeuvenbèrge en stapte nor z’nen baas mi de vraog of ie op d’n dag van de wedstrijd wa eer vrij kos krijge. D’n baas wó weete worrum. ‘Ik moet um zeuven uur in de Kuip zen bij ’t Neederlands elftal,’ antwoordde André.
‘Wa moete gij daor gòn doen?’ waar de volgende vraog van z’ne werkgeever. ‘Ik moet daor speule,’ zin onzen buurman. D’n baas bekiek ’m vol ongeleuf, mar gaaf wel toestemming.
’t Waar d’n ‘bomwedstrijd’ van 28 oktoober 1987 die lòtter dur de UEFA ongèldig wier verklaard, mar vur Andreeje blief dees beleevenis onvergeetelijk en da’s zen verhaal vur ons nou ok.

Wij hen wel wir ’n goei week aachter de rug. Dur ’t mooi weer fietse we bekant alle daag en dan vatte we erres wa op ’n terras en krijge grif vekansiegevuul. We hen onderweeges prùimbizzeme geplukt en dan denke we trug òn onze jongen ted, toen we nog mi ’n immerke op pad gonge um in de hegge te gòn zuuke. Dik kwaamde trug terwijl ge kaol onder de schramme zaat, want mi die dorres brochte da d’r nie af. Mar dieje smaak worrin ge gewoon de zon pruufde, waar de moeite en de schaoi dobbel en dwèrs wèrd.

Toen we trug nor huis drùlden dur d’n Onderstal en Braakven, zaage we Cellen op unnen trap beezig mi unne ‘rekstok’ um z’n dak schón te make. Onze Klaas riep: ‘vurzichtig nou!’ Cel ha z’n antwoord rap klaor: ‘zette gij mar unnen helm op!’ Daor kos ’t d’n onze mooi mi doen. Ik ben èiges wel vurzichtig geworre. Sens da ons vriendin Erica hard gevallen is mi de fiets heb ik vort alt m’ne valhelm op. Nee, ik ben gelukkig nie zó èigewijs as m’ne mins!

We hen dees week wir verschèije kirres buite de deur geëete. We han nog ’n afspraak mi onze Klaas z’n jongste zuster en d’re mins loope en we zón ok nog mi onzen zesse ’t buukske ‘Èn gij geleuft dè!’ gòn viere. Da is t’r nou ammòl eindelijk van gekomme en zódoende hen we al wir heel plezierige aovende beleefd bij De Prins en bij D’n Driehoek. Op ’t Bikvèlds terras hen we nog efkes gesproke mi Ellen van Langen, de winnares van de gaauwe olympiese medòllie op de 800 meeter! En in ’t Vinkels restaurant trof onze Klaas unnen oud-leerling die tie firteg jaor geleeje in de klas en hóg in ’t vaondel ha. Diejen boerejonge, Bart ùit Vorstenbosch, waar ijverig, behulpzaam en vriendelijk en da bliek ie nò al die jorre nog te zen. ‘Fijn um zónne gast in goeien doen trug te zien,’ hurde-n-ik nòdderhand.

geschreven door: Bèt van Klaasse