2022 - week 25

D’r moet veul minder stikstof komme. Volges de regeering moete vurral de boere daorvur zùrge, dur hillemòl te stoppe of dur veul te mindere. Mar wij willen ons boere toch nie misse? Alle minse moeten eete en wie zùrgt ’r vur da voedsel? Krèk, de boere! Moete we daalek kieze tusse verhongere tusse te wèineg boere of uitstèrve umda de natuur kapot gi? Toen ik vroeg: ‘Stikstof, wa is da eigelijk?’ zin onze Klaas mi ’ne laach: ‘persies weete doe’k ’t nie, mar ’t woord ‘stik-stof’ kan volges men noit veul goeds beteekene.’

Ze probeere hier van alles um de natuur gezonder te make. Ik hegget al eer gezeed: D’r zen vort veulste wèinig wilde blomme en dùrrum nie genog biejen en aander insekte en daordur ok steeds minder veugelkes… Dùrrum hen ze veul boere gevraogd um unne strook laand mi blommen in te zèije en Brabants Landschap gaaf zèlf ’t goei vurbild. Da zage wij in ’t Bossche Broek. Daor stòn de margriete, klaprooze en korreblomme prachtig te pronke tusse de rog en de gèrst! Aarighèid um te zien en onwillekeurig dochte wij trug òn onze jongen ted toen da overal nog gewoon waar.

We hen ons al dik geèrgerd òn die gruun grasvlaktes wor gin bluumke mer mag bloeie. Gin pèirdeblom of mèijzuuntje te bekenne… En over èrgere gesproke; hen ze gerdomme toch wir zónne prachtigen bloeistrook langs de fietspad gemèijd! Godgeklaagd; stonne d’r eindelijk wa gaanzeblomme en kneupknoppen op opegaon, worre ze zoomar tot de grond toe weggesneeje. Op de Kolhof ston de wòtterviolier op opegaon. Alles weggeveegd! Wor is da in godsnaam goewd vur? Die daor over gòn hen ’n steevige plank vur d’re kop en gin gevuul vur goeie natuur.

We hen wir unne gloriezondag in Lieshout meegemakt op ’t Brabants Dialektefestival. Onze Klaas moes daor drie kirres mi Henke en Anneliekes optreejen in de buitelucht. D’r stonnen op neege plòtse Brabantse artieste pro deo te werke en ons trio hagget getroffe. D’r waar alle kirres unnen hoop volk en de reaksies ware alleen mar loovend. D’r stonne krumkes en tèntjes mi lèkker eetes- en drinkesgrèij en de sfeer waar gewèldig. Saoves gonge we mi z’nen alle nog wa eete en naobuurte bij de Reiger in Sijtert. We zate grif nao te geniete bij goeie kost.

Smòndus din ik al bijtijds nor Kivada in Mirroi vur unne fietshelm. Onze Klaas duu nie mee òn die neij módde. Hij hi unnen harde kop. Ik ben wel goewd geslaagd bij de Stefan. Da ding beschermt men as ik ’s onverwaachs umtùimel.

Toen ik ’m d’n uurste keer op ha, dinne we nor Rósmòlle en op d’n trugweg troffe we de Bruukskes die op hulliejen tandem onderweege ware. Onze Klaas buurte mi hullie òn. Ze wónde vort in Rósmòlle. Ze ware verhuisd vanaf d’n Haorzik. ’t Vrouwke ha al mee gezeed da wij ’t ware, mar d’re mins ha heur teegegesproke: ‘Nee, da zen ze nie, want zé hi gin blom in d’r haor.’ Daor moes onze Klaas mi laache. ‘Toch is ze’t wel, hoor; de blomme groeien ok onder d’ren helm.’ Ja, daor ha de mins nie op gekókt, zin ie.

Te woenzeg moes onze Klaas mi Henken en Emile optreeje vur de PensionadOss in ’n vol theater De Lievekamp. ’t Waar veulste mooi weer, mar hij kwaamp tevreeje trug, want ’t waar zó goewd gegaon mi zón fijn publiek. En hij ha unne schitterenden bos blomme vur men meegebrocht! ‘Vur vaderdag,’ laachde-n-ie. Wij hen afgesproke da we op die daag gin kado van mekare verwaachte. Hier is’t alle daag moeder- en vaderdag.

geschreven door: Bèt van Klaasse