2022 - week 01

Op ’t èind van ’t jaor bèlde ons Gaia of ze moeg komme um samen òn heur buukske te werke. We han al eer afgesproke da we heur èige Engelse sprookjes zón versiere mi teekeninge die we same zón make. Ze hi ’n stel prachtsprookjes in dichtvùrm gemakt; ècht heel oriizjineel wèrk da wij same van illustrasies gòn vurzien. ’t Klikt alt zó lèkker mi ons klèindochter, da’k daor nie hèndig nee teege zal zegge. Ze kwaamp hier binne mi unne japon die ze hier van men oit hi meugen ùitzuuke. Zónne lange mi veul wèrrem klurre; ’t ston heur prachtig! Ik kon ’t nie laote um te zegge da ze d’r heel schón ùitzaag en da vond m’ne mins ok.

Saanderdaags kwaamp ze wir trug en we zen al lèkker opgeschote. We hen ’t neij jaor goewd ingezet en zen d’r nog mi durgegaon. We zen al begonne de teekeningen in te kleure. Ik heb ’r goeie keijk op en denk da’t ’n heel fleurig buukske kan worre.

Nou hurde we da heure vriend, d’n Bruce, vruuger goewd viool kos speule. Da kos ik m’n èigen hòst nie indenke; dieje groote kèirel mi ’n viool! Misschien zóttie ’t wel wir wille gòn probeere, mar die instrumènte zen zó vergimmes duur. Benijd of da ’t ’r nog oit van kùmt.

Op Neijaorsdag kwaam onze Gurt en Marieke mi hullie gezinneke ùit D’n Haag hier op d’n brunsj en da waar me toch fijn! We han hullie al zulle zien op Kèrstdag mar toen ha Charlotje, de jongste, potdomme corona gekreege van ’n speulvriendje. Ons klèindochterke hitter gelukkig niks mi geleeje en zaag ’r ùit as Brabants glorie! Ze vertelde da ze heuren uurste taand òn ’t wissele waar en liet stoer en trots ’t gat in heur ondergebitje zien.

Vandemèirge zen we efkes nor onze Klaas z’n bruur in Geffe geweest. Harrie is wir thuis! Wa hij de leste mònde hi meegemakt is ongeleuflijk. Infarkt, longontsteeking, blaosontsteeking, delier, corona. ’t Gonk ’m weekelang zó slècht da we’t somber inzage, mar Harrie is ’nen tèije en hij is ’n hil èind d’n aauwe. We vonne dattie d’r goewd ùitzaag. Hij waar wir opgewekt en vrolijk. Van ’t ziekebezuuk in Uje en Skaojek kos ie z’n èige niks mer herinnere. Arig is da toch, wánne. Harrie en Zus zen vort dikke tachtigers en ’t is natuurlijk bizunder da ze d’r bèij nog zen. Zus ha nie veul te misse, want ze hagget lillijk in d’re rug. Daor kos ik over meepraote. Wij mekeere vort van alles op onze leefted, mar we zen d’r nog.

Toen we trug nor huis dinne, zin ik teege d’n onze: ‘we gòn ’t neij jaor mi volle moewd in en wie wit wa d’r nog vur vrolijke, schón dinger gòn gebeure. Wij hebbe trugkeijkend hillemòl nie zón kaoi jaor aachter de rug ondanks alles.’ Onze Klaas knikte: ‘As we zoo nog wa deur meuge drùlle, is’t prima. Hopelijk bleijve we nog ’n weijl in de burries en kunne we nog deur mi ‘Brabants’ en de Spreukekalènder.’ Hij is al mi de vierendèrtigste edisie beezig! Hij krieg nog schón dinger binne mi de leste kèrstpost. Da makt z’nen dag alt goewd. Toen ik vroeg worrum ie zó moes laache, hurde-n-ik da d’r ’n por spreuken opgestuurd ware. De moiste vond ie: ‘Gemengde huwelijke deuge nie,’ zin d’n dominee, en z’n dochter ging samewone mi ’n vriendin. De korte leste spreuk waar ok raak: ‘Hier klopt iets nie,’ zin de kardioloog…

We wensen oe allemòl veul gezondhèid en alle goeds vur ’n plezierig 2022.

geschreven door: Bèt van Klaasse