2021 - week 42

Oit hi Umroep Brabant òn onze Klaas gevaogd mi wèlken ònspreekvùrm ze de miste Brabanders kosse bereike. D’n onze zin vlot: ‘ge moet gewoon ‘hee minse!’ roepe. Daoròn moes ik denke nou ik reklame wó make vur d’n Brabantsen aovend op 29 oktoober in De Pas in His. Da wordt gegarandeerd ’n fist, want behalve m’ne mins doen daor Henk Janssen en Riny Boeijen òn mee en nie te vergeete de muzikante Henk Verhagen en Emile Böink. Daor wordt ok ’n prachtig neij boek geprizzenteerd ‘Èn gij geleuft dè!’ Men beeter helft is d’r same mi Riny’s al weeke mi beezig um ’n schón programma vol afwisseling in mekare te sleutele. D’r zen nog ’n por kartjes, dus: minse, ge kunt ’r nog bij zen as ge vlug bent.

Wij hen pas ’n schón fisje van Willum Schriemer meegemakt. Hij ha ons verzocht um mi zen familie en vriende te kommen eete bij ’t Wape van Rósmòlle. We wiese nie wa we daor te verwaachte han. D’r waar me toch unne kwak volk! Ik moet zegge da’t eete geweldig waar. We zaate bij ’t fistvèrke òn de kop van de toffel. ’t Waar arighèid dieje mins te zien eete en da terwijl ie al ’n hil èind in de tachentig is. ’t Werkte ònsteekelijk. Onze Klaas liet ’n por tungskes bakke en ik pruufde alterand vlisgrèij. Ge kost drinke wa ge wót en natuurlijk kwaamp ’r op ’t èind nog ’n fantasties toetje mi ijs in sorte. Um half elf tùimelde we nor buite, vrolijk en voldaon.

Onze Klaas moeg donderes same mi Henken optreeje bij ’t jaorfist van ’t beroemd Volkels koor ‘de Karawanken’. D’r wiere zeuve leej onderschèije die d’r al firteg of veijfentwentig jaor bij ware. D’n onze kwaamp midden in de naacht thuis. Ik waar opgebleeve umda’k nijschierrig waar. Want hij hatter wel teegenop gezien, nou ze zó lang stil geleegen han. Mar hij waar heel goewd te spreeken over d’n hillen aovend. Heel lèkker geëeten en zón plezierrig gezelschap. Unne veurzitter mi humor en zóveul aauw bekende teegegekomme… En Henk wir aauwverwets in vùrm! Inne vertelde d’r da-t-ie nor Rome waar geweest. Daor waar alles zó duur! Mar ge kriegt’r korting as ge oewe koffie stònde op één been dronkt!

Ik moes nog mèlde hoe ik ’r mi gevaore waar op deezen aovend. ‘Toen gullie, artieste, hier vertrokke waart, docht ik: ik kan wel efkes iets gòn eete bij ’t Vosje, hier in ’t dùrp. Ik von ’t arig da’t buite gelijk vol zaat en wa bliek!? Ge moest oew QR code laote zien um binne te meuge. Ik ha m’n inèntingspaperasse bij mar da waar nie goewd genog. Dus ok buite bleijve. Nou trof ’t da’t nie kaauw waar. D’r zaat ’n stelleke van mennen aauwer worvan de mins men ònspraak. Hij vroeg of ik Bèt van Klaasse waar. Ja, da waar ik. D’n buurtzame mins hiette Bissels, hij waar tachentig en wónde in Boekel. Hij ha vruuger as timmerman bij onze pap gewerkt. Hij ha ’n vergimmes knap wefke en die waar nog mar 74. Ze vonne men kleer bizunder en ik moes natuurlijk mèlde da’k alles zèlf makte. ‘Da hedde dan van ùllieje vòdder,’ zin ie, ‘want die kos alles make en gonk ok schón gekleed.’ Ik gaaf de mins gelijk.

Ant waar jarig en ik ha d’r gelukkig òn gedocht um ze efkes tillefoonies te fliesieteere. Te zondeg zen we verzocht um daor te kommen eeten en ònsluitend moete we nor D’n Dunge op Gonnies verjeurdag. We zen wir d’n hillen dag onder de panne.

geschreven door: Bèt van Klaasse