2021- week 13

We leeze veul in dees daag, luistere nor muziek en bekeijken aauw filmkes. We hen pas ok nog unne film over Luciano Pavarotti op tillevizie gezien. Wa’n wèrm tenorstem. Wa’n leeve vol muziek en wa hi diejen dikzak veul goeds gedaon! Wij ware wel bleij da we ’t gezien han. Da waar ’s iets anders as al die praotprogramma’s mi pollitieke vliegenafvangereij van de leste weeke die vort ons neus ùitkwaame.

We zitte vurral te hope op wèrm weer. Bove de vijftien grade gò’k wir op de fiets, mar da’s dees jaor nog mar amper veurgekomme. Ik hunker daor wèl nor. ’t Is ’n genooi; zón vurjaorszunneke op oew lijf.

Onze Klaas is nie zó naauw diene wa tèmperatuur betrèft. Hij werkt in d’n hof en duu gereegeld op z’n fiets nor D’n Dunge, Nuland en Rósmòlle. Hij gi nog steeds rippeteere bij Henke, ok al hoef ie misschien noit mer op te treeje. Hij duu nor onzen oudste um boeken af te geeve en van gedachte te wissele en hij bezuukt z’n zusters um te heure hoe die ’t maken in deezen arigen ted. Hij zó gèiren hebbe da’k mee gonk, mar dan mót ’t uurst wa wèrmer worre.

Ik ben wel efkes op de fiets nor de winkel geweest, mar da mag eigelijk gin naam hebbe. Ik moes schuursponze hebbe en nog wa huishoudelijk grèij. ’t Waar nie hèndig um ’r te komme, want ze ware hil de boel òn ’t opbreeke. Wa wordt ’r dees jaor veul afgefruut in ons dùrp! Ik zaag op m’ne trugweg da de neij ùitspanning bij onze Mirroise rivièra z’nen offisjeele naam krieg: ‘Koekkoek’. En wa men opviel waar da d’r twee vrouwkes op de stèiger stonne die de naam ophonge! ’t Is schón da d’r ondanks deeze kaoien ted goei klandizie is vur dees zaak. In ons ooge verdiene die ondernimmende durskes, Wendy en Marloes, da ok.

We zate van de week hier same lèkker aachter ’t glas in de zon. Buite dugde de wend nie, mar daor han we binne gin laast af. Wij hen zón plezierrig huis da ge alt erres in de zon kunt zitte.
We hen nor ’t wielrenne gekeeke en zen zó sjovinisties da we hope da Poeleke wint. Nor ’t voetballe teege Turkije hen we nie lang gebliekt. ‘Nie um òn te zien,’ greens d’n onze en zapte mee weg.

Ik waar efkes weezen buurte bij Hanse in z’n neij wónning. Hij ha men ’n boek over Mirroi te leen gegeeve. Daor ston warèmpel nog ’n aauw foto in waorop onze pap, ons mam en onzen opa Jan de Laot stonne! Daor hi d’n onze mee ’n kopie van gemakt, want wèllie han himmòl gin foto’s mer van vur d’n orlog. Allemòl verbrand. Ik von da Hans d’r schón in zaat en we han, zoowas alt, buurt zat.
We zen ok nog nor Ante en Tiene geweest. Ant d’re neije knie gi zó goewd! Wa fijn da’t zó is meegevalle. D’n dokter zin da hij nog noit ha meegemakt da iemes nò z’n operasie al zó rap wir de trap op kos. En Ant hi hillemòl gin peijn mer en wit nie wor ze is, zi ze.

Unne mooie meevaller waar da Wiljo ùit D’n Dunge hier prachtige lappe en unne groote zak mi posseegels kwaamp afgeeve. Ik heb die zeegels al daag lang af zitte weijke in unnen bak wòtter. Dan laot ik ze mooi dreugen op unnen handdoek, sorteer ze op Neederland en buiteland en breng ze onder in albums. Prachtig wèrk. Daor ze’k uure mi zuut.

geschreven door: Bèt van Klaasse