2018 - week 49

’t Is donker weer. ’t Reegent en da zen we al mee bùi. As de milieumanne en de boerre d’re zin kreijge, moete we nog veul meer reegen kreijge. Gin vrolijk vurruitzicht.
Ik moet unne kwak bodschappe doen en loop van d’n inne winkel nor d’n andere. Zonder pèrrepluuj want ik heb bèij m’n haand nóddig vur al m’n òngeschaft grèij. Ant is bé ons dur d’n hèrd òn ’t raoze en ze riep in de vlucht nog nao: ‘brengt ’n kotelèt mee vur onzen Tien en men. Doe mar ’n klèintje van ’n ons of wa, want da’s vort zat vur ons.’ Ik veijn da nogal krinterig en ik zal wa grótters meenimme, want zónne schónne kèirel moet goed kunnen eete. Onze Klaas is ok nog unne goeien eeter. Die hi gèires vis en dùrrum goi ik vur hum alt unne goeien hengel ùit. Hij is hòst nie vol te kreijge. Ik voeier hum groote duur visse: zalm, tonijn en kabeljauw en da moet ammòl van ons pesjoentje. Mar goewd da’k al m’n kleer èiges maak, anders zogget d’n bruine dalijk nog nie mer kunne trekke.
Ik waar vurgende week wir nor Kasteel Heeswijk geweest vur ’n konsèrt. Vier jonglùi fiedelden op hullie vioole de stèrre van d’n himmel. Da minse zóiets kunne, daor snapte niks af! Ik zaat hillemòl veuròn en wier d’r al muug af toen ik al die note bé hullie over ’t papier zaag wiebele. ’t Ware Engelse muziekminse. Inne din ’t gelijk ùitlegge en da din ie in zón mooi dèftig Engels. Arighèid um te heure! De twee mèidjes die meespulde han zón knappe snuutjes en schón rielse lefkes. Ze waren op hoog hakke… Onze Klaas zó die ok wel gèires gezien hebbe, mar die wil ok wel unnen aovend alleen thuis zen zonder klèts òn z’ne kop, dan kan ie unnen hoop aachterstallig schreijfwèrk inhaole, mènt ie.
Hij ha efkes tillevizie gekeeke, zin ie, toen ik thuiskwaamp. Mar daor waar ie mi gestopt. Al da gesèmmel over zwarte piet kos ie nie mer ònzien. ‘Nee, de wirreld wordt ’r nie moier op. Wa da volk d’r ammòl ùitkraomt,’ zuchtte-n-ie. ‘’t Hiet ‘vrije meeningsuiting’; wij zón ’t gewoon schèine noeme. Social media, wa’ne zeege...’
Hij hi men z’ne jongsten droom over Sinteklazina verteld: ‘duuvelse Sinteklazina kùmt nie van Spanje mar China, reijt nie op ’t dak en hi ginne zak, ginne schorsteen vur heur, ze klopt gewoon òn de deur… Heur gezicht is heel geel en heur hulpkes zen wit van ’t meel. Zón durske hiet Witte Miet, ge laacht agge ze ziet… Klazina en Miet werke vlot nor vermoge en zen nò bezuuk ok rap wir gevloge. Vur hullie gin pèrd en ginnen boot, ze vliege (per bessem in geval van veul nood…) Ze geeve mi ’t hart en werke in ’t zwart. ’
Kik, van zóiets weet ik nou nie wa’k denke moet.
Wij tùimele teegesworrig van de een begraffenis in de aander. Deeze keer waar ’t ’n skaoilijk lijk. Wim, zó ondernimmend en innerzjiek! Wa hij nie vur de judoclub gedaon hi! En zó betrokke bé de Moerkaol en Mirroi. Hij ha goei ideeje en wies ze waor te make. Wa zal hij hard gemist worre. Wijd van huis zoomar innins gestùrve…
Umda’t nog steeds vergimmes reegent kan d’n onze nou slècht gòn fietse of gòn kùire. Hij zal toch in de burries moete um al ’t gekocht grèij ùit d’n auto te haole, want die tasse zen zó zwaor da’k daor unne stèrke mins vur nóddig heb. As wij zoo de rolle doen verdèile, dan drùlle we nog wel wa deur, hoop ik.

geschreven door: Bèt van Klaasse