2017 - nummer 42

Te mòndeg kwame hier twee jong meide vur ’n interview vur d’n BAMI (de kwartaalglossie van Balkum en Mirroi). Ze moesse van alles van men weete en makte mee foto’s ok nog. Ze kieke d’r oogen ùit en vonden ’t krèk ’n museum bé ons. Ge wit da’t hier zó vol sti as ’n pùtje mi pierre, want wèllie kunne nerres af schèije en in de 51 jaor van onzen traow is ’t vort arig dichtgeslibd.
D’n denzeg waar ’t alwir raak; ik moes in Tilburg ’n dil zusters over d’n Allemantel van Maria’s komme vertelle. Ik waar onze Klaas dankbaar da-t-ie vur men d’n tomtom ha ingesteld, want anders ha’k ’t noit gevonde. Ik ken niks van al da modèrn grèij, mar dees tomtomding is toch wel ’n mirakelse ùitvinding. Ik hagget bé de nonnen gelijk in ’t Nederlands moete doen, want d’r ware veul nunnekes ùit de missie truggekomme en die kwame orspronkelijk van alle kante van ons laand. De oudste waar 102 en de jongste 82! Ik waar èiges dus nog mar ’n snotneus. ’t Waar zón enthousiast publiek da’k ’r zèlf steeds meer schik in krieg. Trug nor Mirroi kwaamp ik in de file terèchte. Van Tilburg nor D’n Bosch ston ’t gelijk stil. Wor moet ’t toch heene mi al da verkeer! ’t Kùmt nog zó wijd da al ’t wèrk vort vanùit huis gedaon moet worre mi de kompjoeter en da we amper nog buite hoeve te komme, mar teege diejen ted za’k wel vort ’n hùfke op m’n bùkske hebbe.
Dees week waar ’t wir ’s alle duvele, mar ’t ware wel bekant allemòl plezierrige dinger.
Donderes kùmt Ant hier hèlpe um te poetse. Ik moet dan m’n Bruggestukske make. Wèrk en buurt zat.
Te vreddeg gonge wij bé Ante en Tiene buurte. Veul goeie praot, mar een ding viel lillek ùit d’n toon: Tien mèldde da Brabants Landschap alle rodèndrums langs de opreijlaon van ’t Heziks kasteel ha gerùimd, want da siergewas hurde d’r orspronkelijk nie thuis. Ge zót zón instansie toch ok mee oprùime, wánne, want orspronkelijk waar d’r die club ok hillemòl nie! As die rodèndrums in ’t vurjaor bloeide, waar ’t zón zèldzaam juweel van ’n gezicht…!
Te zòttereg wier ons twidde klèinkéind al vijftien. Da moes gevierd worre. Unne kwak mèdjes mi ammòl van die schón lang haor en been! ‘Wa kunne ze toch mooi zen op dieje leefted,’ zuchtte onze Klaas en ik ha mi hum te doen.
Um zeuven uurre moesse we op unne vierklèts nor d’n Broelie in de Stuik in Vorstenbosch. Tien ha vur kartjes gezùrgd. ’n Vol zaol en schonne muziek van verschillende muziekgroepe. Veul zangers die de stèrre van d’n himmel zonge. Vur ons aauw orre soms wel wa te hard, mar we moesse mar mi d’n ted mee zien te komme… De stemming zaat ’r vlot in en ik kos ’t nie laote um mi m’n aauw knoke nog mee te gòn stòn danse! Onze Klaas schudde z’ne kop. ‘Mèrge kunde nie loope,’ plaogde-n-ie. Ik krieg komplimènte da’k nog zó gezwak waar. We wón ’t nie te laot make, mar ’t waar alwir twèilf uurre geworre.
Te zondeg moesse we al béteds nor De Pas in His um unnen Brabantse middeg op te luistere mi Henke en Anneliekes. ’n Schón gebeure mi fijn publiek! Muug mar voldaon dinne we op huis òn um lèkker mi de pótjes umhog nao te buurte en ùit te ruste…

geschreven door: Bèt van Klaasse