2016 - nummer 23

‘Hèhè, de mèijmònd zit ’r alwir op. Wa geuget toch hard,’ klaagde onze Klaas. Ja, ik weet ’t; ’t is aauwminsepraot, mar ik kan ’t op mennen aauwer nie teegespreeke. Ik vuul ’t ok zoo.
Mar op de mèijmònd komme wij noit ùitgekeeke. As ge al die gradasies gruun in de beum en de vèlde ziet komme en al die blomme èn bluumkes langs dijken en weeg kunt zien èn rùike, dan zódde zegge da’t nog nie zó slècht gi mi ons wirreld. As ge dan de rapporte van Greenpeace leest over de klimaatveraanderinge gòdde daor wel wir hil anders over denke.

We zen in de mèij bekant alle zondaag nor de Sint Jan geweest en hen daor alle kirres wir bekende gesproke die we al meer as firteg jaor op Bosch beevert teegekomme. Prachtig veijne wij da, nèt zó goewd as die gildes die van alle kante komme en nog alt d’r best doen in de mònd van Maria’s. Dees jaor waar Brabants Bont ùit D’n Dunge al vur de firtegste keer mi pèrd en boerekaar bé de Zoete Moeder en ze zonge daor nò de mis ’t prachtig dialektliedje Marieke! Da gi grif dur mèrg en been. De rillinge liepen over m’ne rug, zó schón!

Nò de mis wier ’t weer innins minder en we zage da al ’t Dunges volk in kleederdracht dur de reegen trug moes, ochèrm. Mar wij zate dreug en wel nao te buurte mi ’n bèkske en unne sjekladenbol. Jònnus en Kaatje ùit Tilburg zate b’ons òn toffel en da’s alt plezierrig, want zèllie zen verstokte beevertgangers die we al heel lang kenne. ‘Nou zen die kestane hier toch innins al ùitgebloeid,’ zuchtte onze Klaas en hij ha gelijk. De beum han bekant hil de mònd stòn te pronke mi prachtige witte karse, mar nou wiere de blomme bruin en viele mi bosse op de Parade. ’t Makte mar ’n arig tapijt mi ’n kaoi kleur. ‘Ze wille die kastanjes um doen, want ze zen ziek,’ hurde-n-ik onzen buurman zegge. ‘Ze zulle toch zó gèk zeeker nie zen,’ din ik ’r teegenin. ‘D’n boomsjirurg zi da ze nie te redde zen. Ze moete worre vervange. Ze zulle d’r wel opgeschote bumkes vur in de plòts zette…’ ‘Mar wij zulle dan noit mer meemake da die beum groot zen,’ klaagde-n-ik. ‘Wa’k zó gèk veijn,’ kwaamp d’n onze tussembèije, ‘is da D’n Bosch gèire tot gruunsten Europeesen hoofdstad zó wille worren ùitgeroepe, mar hier wille ze de groote beum op gòn rùime en op de hil mèrt hier ziede nie innen boom! Een steenmassa…’
Hij ha gelijk. ‘Ze zón hier nog veul meer mi zonnecèlle moete gòn doen,’ zin ie ok nog. ‘Weg mi al die miljeuverstorende zake… Gin fossiele brandstoffe, ginne kap van reegenwoude, gin autoraces…’ ‘Ja ja, gé maak ’t hillemòl. Nèt nou onze Max gewonnen hi! Hoe wilde zóiets oit vur mekare kreijge!’ riep Jònnus. Zen teegespèl waar nie besteed. D’n onze din gewoon deur; ‘500 miljoen per jaor gi d’r op òn die snèl auto’s die nerres nor toegòn en nerres heen hoeve… Daor zón ze ’n hil Affrikaans laand mi ùit d’n honger kunne haauwe… Mar d’r is hoop; de grune Van der Belle is gekoze in Ósterijk!’ Ik wies nie wor onze Klaas ’t over ha.

geschreven door: Bèt van Klaasse