Ruud 2019

De Brabantse mens is content,
mì 't wennige wat ie bezit.
't Waorum van z'n blije gevoel,
da is het geheim van de smid.

En moet ie òòit elders gaon wòònen,
Dan blè toch de innige baand.
Dan denkt ie nog dik aan 't schòòne,
van z'n dierbare Brabantse laand.

Wij zijn blij met Best,
blij met elke meter.
nergens is het beter,
dan bij ons in Best.
Wij zijn blij met Best,
‘tis er tof en tierig.
nergens zo plezierig,
dan bij ons in Best.

Ook al missen wij rivieren
en al hebben we geen zee,
onze rijen populieren,
tellen dik en dubbel mee
Al zijn bergen ver te zoeken,
ruwe rotsen onbekend,
zijn, tot in de verste hoeken,
alle mensen hier content.

‘tIs een feit om te herdenken:
Best bestaat 200 jaar,
om er aandacht aan te schenken,
jeugd en oud’ren met elkaar.
Dankzij spoor, kanaal en hightech,
vormde zich enigerwijs,
aan de eeuwenoude rijksweg,
ons persoonlijk paradijs.

{music}images/audio/ruud{/music}

Bést dat waar vruuger 'n durpke van niks,
Bést da waar hèì en wà kannidassen.
Dennen en vennen, 'twaar bitter dan niks,
wennig waar d'r wà d'r wilde waassen.
Bòèren bewerkten 't kurkdreuge zaand,
spitten en spaoiden al wà ze konden,
zèìden hun pòòtgoed, mar daor, navenaant,
wier mar hil wennig van teruggevonden.

Ók in het durp was 'tbestaon gin plezier,
men blif van 'smergens toe 'saoves sjouwen.
Ieder en elk op z'n èìgen manier,
bizzzig de kop bòòve wátter houwen.
Slaoger en schoenlapper, kapper en smid,
hielden de zaok récht, deur krom te liggen
en desondanks was hun innig bezit,
dik nie mir dan 'n paar maogere biggen.

Maor 't blif nie altij kommer en kwel:
er kwaam 'n trein, 'n kanaal en wèègen.
Bést is gegroeid, ok al ging dà nie snel,
al wat gedaon wier dee men gedèègen.
Bést, da is nou 'n aonzienlijke plàòts,
skôn veur de mensen om er te wòònen,
die zen van oudsher nog speulkameraods,
dà blif behouwen van vádders op zòònen.

Wà denkte?
ók wir ons Ruudje

Mijn oma was een Roma en mijn opa was een Jood ,
toen ’n Mof met ’n snorretje zei: die mensen moeten dood!
’n troep getrainde moordmachines stuurde hij op pad,
naar d’ allerkleinste dorpjes en naar elke grote stad.

Met daverende laarzen en een bulderend stemgeluid,
Germaanse übermenschen, het geweld ten voeten uit,
gedreven door de swastika ging deze troep te keer,
nadien bezat ons land geen joden of zigeuners meer,
die brute onderdrukking ligt al tijden in’t verschiet,
maar vijf jaar zulke angst vergeet je van z’n leven niet.