Ruud 2019

Zeure, zuchte, treure, steune,
‘tis gin inne flikker werd,
knieze, kerme, klaoge, kreune,
duu allèèn ’n kreupel perd.
Piekere en chagerijne,
da duun kiepe zonder kop,
maor mi zingen en mi deine,
schiete gij pas echt wà op!

Jammere, kwìjne, lamentere,
niemes wordt daor bitter van,
net zù min as van ageren,
tèège Jan en alleman.
Maokt ’n fisje van oew ùùre
mì z’n allen of allèèn,
laot muziek oew lèève stùùre,
zingend bledde op de bèèn!

Hou het leven simpel,
spaar je rikketik,
tel niet elke rimpel,
maak je niet zo dik.

Wil’t vandaag niet lukken,
leg je er bij neer,
na ’n nachtje tukken,
dan lukt alles weer. 

Zelf de toon aangeven,
zonder mankement
en je gaat weer leven,
of je achttien bent.

Het lot leidt ons langs louche lanen,
bepaalt de hele levensloop,
langs hinkel-, honger-, hondenbanen,
door onze eigen biotoop.

Met winnen, maar ook wel verliezen,
je oogst slechts, wat je zelf zaait,
je vrienden die je zelf kunt kiezen,
Familie…die komt aangewaaid.

Die schepsels waar wij wat op lijken,,
je zussen, broers, je pa en ma
familie daar komt veel bij kijken,
dat is niet enkel DNA.

Een erfenis uit het verleden,
geeft iedereen ’n eigen wil,
maar draait, met eigenaardigheden,
vertrouwd om de familiespil.

Hoe mooier de praatjes,
hoe minder gehoor.
De folders en blaadjes,
ze schrijven ons voor,
hoe pootjes te geven,
wat mag en wat moet,
hoe wij moeten leven,
met zout en met zoet.

Hoe meer redeneren,
als kip zonder kop
en onzin beweren,
schiet ook niet echt op.
Hoe harder het kermen,
dat heeft ook geen zin.
In dat soort van termen,
trapt niemand meer in.