Koosje schrijft 2020
Postfris
- Details
Mijn Jos is druk in de voortuin bezig met de bladblazer als ik de postbode de oprit op zie rijden met in zijn hand een aangetekende brief. Het geluid van de blazer verstomt en met een stevige handtekening tekent hij voor ontvangst.
Koning Willem… prevelt hij als hij langs me heen vanuit de keuken de kamer inloopt. Met trillende handen legt hij de envelop op de eettafel.
‘Zal ik ‘m open maken,’ vraag ik, terwijl ik vorsend naar zijn handen kijk.
‘Nee dat doe ik zelf. Stel je voor zeg dat er iets mee gebeurt.’
Met de briefopener maakt hij voorzichtig de envelop open.
Langzaam schuift hij het vloeipapier uit de envelop. Daar, in een ultraplat doosje moet hij liggen: Koning Willem, postfris. Als in trance kijkt Jos naar de zegel.
Onrustig grijpt hij naar zijn oculair. Hij sluit zijn linkeroog en met het rechter tuurt hij aandachtig door het glas naar Prins Willem. Minutieus bestudeert hij alle tandjes. .
‘Ongeschonden,’ hoor ik hem mompelen. Hij slikt, een traan rolt over zijn wang. Hij haalt zijn twee dikke Davos verzamelalbums uit de eiken boekenkast en legt de bladzijde met de ontbrekende zegel open op tafel. Hij bijt op zijn lippen. Voorzichtig pakt hij met een pincet de zegel op en schuift deze midden tussen de reeks koningen. Verliefd staart hij ernaar.
Nederland NVPH nr. 19 Koning Willem III 1872-1888 postfris
Ze denkt terug aan de afgelopen twintig jaar. Eindeloos speurde hij Marktplaats en Catawiki af. Alle dagen stonden in het teken van zijn zoektocht naar Koning Willem. Zelf deed ze er al lang niet meer toe. Een schrijnend gevoel trekt door haar maag.
En nu is het open gat gevuld door de ongeschonden lichtblauwe 5 cent zegel van Koning Willem III . Het is klaar, het is nu haar beurt.
Hij kijkt op van de zegel en klapt het album bedachtzaam dicht.
‘Finito, en nu ga ik het rustiger aan doen,’ zegt hij met een diepe zucht.
Ze zwijgt. Rustiger aan denkt ze.
Morgen, ja morgen, zal ze hem buitenzetten, inclusief koning Willem, postfris!
Schrikbeeld
- Details
In de diepte van haar slaap klinkt ver weg een telefoon. Ze draait zich om en trekt haar dekbed verder omhoog. Een droom verder luistert ze naar een geluid in huis. Kiert er een deur, kraakt de trap? Tergend langzaam gaat de klink van de slaapkamerdeur naar beneden. Haar adem stokt, haar hart bonkt. Ze wrijft in haar slaapdronken ogen. Ja, ze is echt wakker. Een kleine felle straal schijnt haar slaapkamer in. Het licht zoekt haar bange ogen.
‘Niet schrikken. Bent u oké?’
Haar hart maakte een sprongetje.
De ketting met de alarmeringsknop hangt verloren op haar rug.
Een UKV is een ultra kort verhaaltje van 99 woorden
Vivre met Ilja
- Details
Wat is hij prachtig. Ze draait zich om in bed en slaat een arm om zijn brede schouders heen. Ze dringt zich op maar hij is in een diepe slaap.
Alles is mooi aan hem. Ze raakt in vervoering van zijn pennenstreken in gedichten en boeken. Maar het is meer; het is zijn hele voorkomen. Een Griekse God met een Italiaanse snit. Hij ademt vivre uit. Zijn vingers vol robuuste ringen. Zijn vierkante kop omlijst door donkerblond wapperend haar. Zijn maatkostuum en zelfs zijn stropdas winden haar op. Hij kent dan wel alle terrasjes in Genua, maar so what? Bij haar is hij op zijn best. Hij is een goede minnaar die vanuit het Hastings bed haar laat opstijgen naar de zevende hemel.
Plots schrikt ze wakker. Haar Henk eist meer ruimte in het echtelijke bed. Hij duwt haar van zich af, met een smak beland ze naast het bed.
Een sukkel
- Details
‘Ik ga je inmaken oma,’ riep hij terwijl hij de controllers voor het spel uit de kast haalde.
‘Oké, kom maar op, dat zullen we nog wel eens zien!’
Mijn ervaring met Super Mario dateert van eind vorige eeuw, toen mijn zoon Hans dertien jaar was. Samen speelden we het spel Super Mario 64 op een raceparcours. De race was snel ten einde, in de aanloop naar de eerste bocht vloog ik uit de bocht. Mijn racewagentje kermde in de bosjes.
En nu werd ik uitgenodigd door Rowan van vers zeven jaar. De controllers zagen er wat kleiner en een stuk moderner uit. Met gemak sloot hij bekabeling op de televisie aan en zette het keuzemenu voor. Het spel Mario & Sonic op de Olympische Spelen TOKYO 2020 opende zich. Een scala aan sporten kwam langs: schoonspringen, boogschieten, zwemmen, hardlopen, tafeltennis, hockey, je noemt het maar.
‘Wie wil jij zijn oma?’ Ik keek op het scherm naar de vreemdsoortige types. De immer snelle Waluigi was er al uit, die had hij. ‘Doe jij maar Daisy,’ zei hij toen ik wel erg treuzelig was in mijn keuze.
We stonden aan de start voor de honderd meter hardlopen. Dat leek me simpel, gewoon vooruit lopen en zo hard mogelijk drukken op knopje A. Rowan alias Waluigi was al eeuwen binnen terwijl mijn sportief in het rose geklede Daisy sukkelend over de streep huppelde. Het was een slagveld, ik had veel hordes niet gezien. Nee deze race kon ik niet op mijn conto schrijven.
Het schoonspringen bracht ook geen medaille. Regelmatig belande Daisy met haar frêle lijf plat op het water, dat gaf weinig punten. ‘Sukkel je moet beter drukken,’ riep Rowan vol vuur uit. Ik kreeg het er heet van.
‘Dan nu maar de autorace’, daagde Rowan mij uit. Zoef, hij was al uit het zicht terwijl ik het gas van Daisy indrukte. Het viel niet mee. Gelukkig waren er de stootborden die me redelijk in het parcours hielden. Het tijdverschil heb ik in mijn hoofd geblokkeerd. Maar ik behaalde op de OS 2020 toch maar mooi een tweede plek. Waluigi gaf me op het podium alle credits. Wat was ik daar blij mee.
Verstil de tijd
- Details
haiku/foto in eigen beheer
Laat je woorden los
gum alle gedachten uit
geef stilte een stem