Koosje schrijft 2020

Details

Gepubliceerd: 21 maart 2020

Op de tenen trippelen ze mijn slaapkamer binnen. Links en rechts schuiven ze naast mij onder het dekbed. “Oma ben jij al wakker, wij hebben vandaag toch les van jou in het klasje?’ Met het zand nog in de ogen bekijk ik de wekker, half 7, tja het zijn vroege leerlingen.
Het coronavirus zit gelijk in mijn hoofd. Maar vanochtend is er afleiding en draai ik het schoolklasje aan de hand van het thuisschema.

De kleinkinderen zitten op de Vrije school. In de kleuterklas spelen ze vooral veel. Hun kinderlijfjes groeien als kool en daar past vooral spelelement bij. Pas als ze wat ouder zijn, zo met het wisselen van de tanden, wisselen ook de leerelementen en komt taal en rekenen om de hoek kijken.

Na het opstaan, aankleden en ontbijten zitten we om half 9 op schema in de kring en vuur ik vragen op hen af. Dat is niet de bedoeling. ‘Jij mag niet praten oma, in de kring praten de kindjes,’ roept Malou. De moderne klas is anders dan vroeger. Ongevraagd iets vertellen werd toen snel gestraft met een laagvliegende bordborstel of een tik met een gemeen latje.

‘Vertellen jullie dan maar, Rowan begin jij maar.’

‘Nou, ik droomde vannacht een fijne droom, maar werd door een bons wakker, ik was op de grond gevallen. Toen ben ik weer in de slaapzak gekropen en heb verder geslapen.’
Ook Malou had zo haar nachtelijk gebeuren: ‘ik kon helemaal niet slapen, ook niet toen ik heel veel schapen had geteld.’ Ze keuvelen nog even door. Over de euritmie, die les staat vandaag op het programma. ‘Dat kan vandaag niet doorgaan oma, want jij kent de dansjes niet en wij weten ze ook niet uit het hoofd.’ Dat lijkt me sterk, maak ik knik begrijpelijk. ‘Mogen we dan op de tablet,’ vraagt ze.

‘Nee dat gaat niet, op school hebben jullie geen tablet en oma volgt het schema van jullie klas. Ze laat een zucht en rolt met haar ogen. Na de kring is het 09.00 uur en is er een vrij speeluurtje. Ze trekken de spelletjes Blokus en Memory uit de kast. Ik geniet van mijn eerste bakje koffie en check mijn lijstje, het is tijd om het fruit te schillen. Met een bordje met stukjes mandarijn en peer kom ik terug uit de keuken,

Sterilisatie van handen en snoeten
‘Jij zei gisterenavond dat we onze lolly’s deze ochtend mochten op eten.’ De gekregen lekkernij van de vorige dag zijn ze niet vergeten. ‘Vooruit dan maar, als jullie maar wel even rustig gaan zitten en niet rennen met zo’n ding in je mond.’ Tevreden likken ze de plakzooi weg. Voor mij de hoogste tijd om de sterilisatie van handen en snoeten ruimhartig in te zetten. Ook de klinken neem ik mee.

Het is 10 uur en tijd om de speelplaats op te zoeken. Met de meegebrachte krijtjes maken we op de stoeptegels achter in mijn tuin een hinkelparcours met cijfers. Ik probeer het springtouw uit, dat maakt weinig indruk. Daarna is er de speurtocht. Tien knuffels hebben zich verstopt en worden gelukkig allemaal weer gevonden.
Binnen sla ik voor het voorleesmoment het boek Otje van Annie M.G. Schmidt open. Ze vleien zich luisterend tegen me aan. Daarna is het tijd om te eten. Het is half een als de broodjes knakworst in de buik zitten.

‘Weten jullie welke dag het morgen is? Morgen begint de lente en meestal gaan in de lente de koeien uit de stal en voor het eerst de wei in. Dit jaar gaan de koeien wat later naar buiten want de weilanden zijn nog te nat.

Alles op de tablet is interessant. Ik klik op het filmpje van twee jaar geleden van Jos Kruisbergen.
Na een lange winter op stal zien de koeien voor het eerste weer het daglicht buiten, van gekkigheid springen ze al bokkend de weide in. Ze snuiven aan het verse gras en dansen de zomer tegemoet. Mijn twee leerlingen kunnen geen genoeg van het filmpje krijgen en hebben ook zin in de lente. Spontaan wordt de 21ste maart als verjaardag van Rowan’s knuffel Schaapje aangewezen. Om 13 uur sluiten we af met een liedje en bedanken we de natuur voor al het moois.

Stilte voor de grote storm
Na de middag mogen ze zelf op de tablet …! Ik zie ze genieten van de kinderfilmpjes. Invaljuffrouw zijn is vermoeiend maar er zijn ergere dingen. Ik denk aan Hans en Tammy die beiden werken op de radiologie afdeling in het streekziekenhuis Rivierenland in Tiel. Hoewel het nu nog betrekkelijk rustig is is het geen fijne plek om te zijn. De afdelingen zijn heringericht, veel bedden staan opnameklaar, de mondkapjes zijn schaars. De eerste patiënten met het virus zijn gearriveerd. Maar het is duidelijk een doodse stilte voor de grote storm.

Inmiddels zijn Rowan en Malou weer bij hun ouders in Tiel. Voor nu was dit even mijn laatste vrijdagse oppasdag. Komende weken gaan ze op die dag naar de opvang bij het Sprookjeskasteel in Tiel. Geen idee hoe lang dit gaat duren. Gelukkig is er de skype en het beeldbellen.

Frank en vrij weer naar buiten
Net als de koeien moeten ook wij geduldig wachten. Wat zullen we blij zijn als binnen weer buiten wordt en we frank en vrij kunnen gaan en staan waar we willen.

Wil je alvast wat van de vrijheid proeven? Klik op het geweldige filmpje van de bokkende koeien. Een glimlachmoment!

Koeien bokken de lente in

Gepost door Koosje de Leeuw

Details

Gepubliceerd: 11 maart 2020

Foto: DvhN

De wereld is van slag, de bloemknoppen schieten verwonderd de lucht, ze begrijpen het Nederlandse weer niet helemaal. Het pindakaaspotje voor de vogel blijft vol. Sommige vogels zijn de weg kwijt en vliegen niet naar warmere oorden.En wij, wij maken ons deze zomer door het corinavirus misschien wel op voor een vakantie aan de Costa del Zeelandia. 

We zijn hier in Brabant licht beduusd nu Rutte een zevendaagse sociale onthouding heeft afgekondigd. Het virus houdt ons in spanning. Doemdenkers plunderen in de supermarkt de schappen leeg en hamsteren wc-rollen en bruine bonen alsof er een oorlog op komst is.

Toch heeft het ook een goede kant. De meer dan ruime voorraad in de keukenkastjes kan eindelijk eens slinken. In een van de rommellades vond ik een flesje met desinfecterende gel, op internet is het blijkbaar goud waard. Ik vond ook twee potjes scrub, extra handig voor een mindful wasmoment van de handen. Ik droog mijn handen met de meest harde handdoek. Normaal gaan mijn afdankertjes naar de boerderij voor het drogen van de koeienuiers. Nu komen ze goed te pas. De twee mondkapjes die overgebleven zijn na de ontgroening van de tuin koester ik, voor het geval dat … De deurklinken krijgen een extra beurt, zo ook de trapleuning. Ik neem de toetsen van de laptop en het scherm van de mobiel preventief ook even mee. Tevreden kijk ik rond, het is hier spic en span.

Ellebogen
Sinds jaren heb ik hyper reagerende luchtwegen. Als ik van de warmte in de koude kom reageren de trilharen van mijn longen. Ik krijg dan een irriterende droge kuch. Af en toe produceer ik een explosieve nies die gepaard gaat met veel kabaal. Tijd om een van de ellebogen op te zoeken is er niet. Dat is lastig. In de supermarkt kreeg ik enkele dagen geleden een venijnige opmerking. Met het schaamrood op de kaken rekende ik mijn producten af. Wat een vondst is dat contactloos betalen overigens. Geen bezoedeld papieren geld meer in je ontsmette hand. Wel even thuis de girokaart smetvrij maken.

Zeven dagen onthouding
Die onthouding die Rutte komt hier slecht uit. Op 12 maart zijn mijn broer Jan en ik jarig. Jan wordt 65, ik enkele jaren ouder. Kussen is er niet bij, ook niet in de lucht. Voethuggen zal het ook niet worden want zijn kroonjaar wordt even niet gevierd. De verjaardag wordt verplaatst. De familie WhatsApp staat op scherp, onze sociale contacten zullen door de onthouding niet opdrogen. Dat is een geruststelling.

Tot slot:
Zeven dagen onthouding, we zullen het meemaken. Ben je ziek of nog erger in quarantaine en voel je je sociaal geïsoleerd?
Klik dan hieronder op het mooie lied van Guus Meeuwis.
‘Brabant, want daar brandt nog licht!’ Daar knap je van op!

Gepost door Koosje de Leeuw

Details

Gepubliceerd: 17 februari 2020

Daar lagen ze met zijn achten op de mat. Zorgvuldig in een stevig doosje verpakt en omwikkeld met prachtig vloeipapier. Nieuwsgierig bekeek ik de Happy Seas Socks, in de kleuren zwart, grijs, gemêleerd en met speels dessin. Helaas geen setje met balletjes in hippe kleuren, die waren het snelst weg in het keuzemenu. Wel allemaal met eigenwijze neuzen in een andere kleurstelling. Ik sloeg een paar sokken om de vuist van mijn hand. 35-38, dat zou zeker passen.

‘Van harte gefeliciteerd, jij redt vandaag de zee met deze heerlijke sokken, gemaakt van opgedoken visnetten en biologische katoen.’

Dat is mooi denk ik, maar ik controleer toch graag eerst de binnen- en buitenkanten op achtergebleven sardientjes of minuscule visgraatjes. Van plastic soep is geen sprake. Bij het passen voelen ze prettig en zacht aan, ze hebben een platte teennaad, dat is fijn want ik houd niet van knelpunten. Zo haal ik wat makkelijker de 10.000 stappen per dag. De happy sokken kunnen gewoon op 30 graden in de wasmachine, ze gaan lang mee en dat is beter voor het milieu. Het valt me op dat de sokken warm zijn, vooral als ik ermee in mijn Glerups pantoffels stap. Het meer dan dikke Deense vilt en de Happy Seas Socks versterken elkaar, het is een ware broedplaats van warme gevoelens. Mocht het staartje van de winter nog om de hoek komen kijken dan ben ik er klaar voor.

Rokjesdag
Deze prijs van de Postcode Loterij is geen unieke persoonlijke prijs maar een wijkprijs. Ik ben heel benieuwd hoeveel wijkbewoners straks bij het eerste aarzelende lentezonnetje hun korte broek opzoeken en een zichtbare ecologische voetafdruk achterlaten. Op de eerstkomende rokjesdag ga ik de hipste in ieder geval dragen; aan mij zal het zeker niet liggen.

Maar, als de overheid nu nog de visserijvaart activeert om meer om te kijken naar hun werkmaterialen en deze gewoon mee naar huis te nemen, dan hebben we in de toekomst echt prijs.

Meer lezen over de Happy Seas Socks?

Gepost door Koosje de Leeuw

 

Details

Gepubliceerd: 22 januari 2020

Foto: mijngelderland.nl

Soms weet je nog wat je op een bepaalde dag deed. Op 1 februari startte ik bij Welzijn Divers. Een nieuwe baan, hoe leuk. Maar mijn hoofd was er niet bij. Ik was maar op een ding gefocust en dat was de radio. De dag ervoor hoorde ik in het journaal dat de verplichte evacuatie voor Maas en Waal werd afgeroepen. De angst sloeg om mijn hart. Het zou toch niet zo zijn dat de familie in Maas en Waal huis en haard kwijt zou raken. 

Enkele dagen ervoor bezocht ik mijn moeder en reed daarna via Heerewaarden terug naar Den Bosch. Op sommige plekken stond het water aan beide zijden tot vlak aan de Van Heemstraweg. Ik besefte dat het in het kwetsbaarste puntje van Maas en Waal echt verkeerd kon gaan. Het water in de beide rivieren steeg tot verbazingwekkende hoogtes. Prachtige vergezichten tekenden zich af, dat wel. Maar enkele kilometers verderop, aan de Waalkant bij Dreumel, was er sprake van versijpeling. Het water borrelde door de verzwakte stukken van de dijk heen. Zandzakken werden aangesleept, noodruggen gelegd.

Het geldkistje mee…
Het bericht van de evacuatie was in het gebied maar ook daarbuiten hard aangekomen. Ik belde die avond mijn moeder met de vraag of ze naar den Bosch kwam. Ze was nog beduusd van het bericht. Ze zuchtte diep. ‘Ik ben bang dat we het hier niet redden. Ik wil niet net als in 1926 op stel en sprong, voor de waterstroom uit, vluchten,’ zei ze gejaagd. Jorieke (dochter van Ans en mijn broer Toon) komt ook mee. We zetten nog wat spullen naar de zolder, ik neem het geldkistje en de foto’s mee, en dan zie je ons wel verschijnen.’ Haastig legde ze de telefoon neer.

Ik verschoonde de bedden, joeg de stofzuiger door het huis en maakte voor Jorieke een kermisbed. Na wat over en weer bellen met de broers was er voor de meesten een logeerplek. Toon, Ans en Harold logeerden bij mijn broer Jan. Ab en Marietje gingen naar hun dochter Daniëlle die op kamers in Sittard zat. Mijn broer Henk werkte bij de gemeente West-Maas en Waal en bleef voor hulp achter in het gebied. Zijn vrouw Els, dochters Saartje en Janneke checkten ook in bij Jan. Bennie en Nicky waren nog niet onder de pannen, ze zochten nog een plek waar ze met de pasgeboren Ruben heen konden. Nood breekt wet en na een telefoontje met mijn ex hadden ook zij in het Bossche een plek.

Minoes van slag
De koffers werden uitgepakt, Mijn petekind Jorieke stalde haar spulletjes op de kamer van Hans. Moeder bracht het geldkistje in veiligheid, ze sliep bij mij op de kamer.

Poes Minoes was ook geëvacueerd, maar kon de overgang naar het huis van Jan niet aan. Ze liep verdwaasd rond en liet een spoor van nattigheid achter. Om erger te voorkomen verhuisde ze naar een kattenpension in Schijndel. Een probleem komt nooit alleen. Bennie brak de autosleutel af. In de auto lagen nu net de broodnodige babyspullen. Dat was niet handig. Na enkele telefoontjes met de politie kreeg hij toestemming om op eigen risico het gebied in te gaan. Samen met Toon vertrok hij in de avond naar Alphen. Bij vijf ME-posten deed hij zijn verhaal en eindelijk kon hij door. In een spookachtig en pikdonker stukje Maas en Waal haalde hij de reservesleutel op. De verschoninkjes voor Ruben konden daarna doorgaan.

Ook in Den Bosch bleek moeder het centrale punt. Ik besloot een royale pan erwtensoep te maken. Dat ging erin, maar ook erover. Mijn hand werd opgezadeld met een flinke tweedegraads brandwond. Maar goed, er waren ergere zaken. De televisie maakte overuren en berichtte de hele dag over niets anders. ‘Een exodus,’ werd het in vele talen genoemd. ‘Dat we dit nog mee moeten maken,’ riep mijn moeder met regelmaat.

Een mega operatie
Toen ook de Bommelerwaard moest ontruimen werd de uittocht een meer dan logistieke uitdaging. Vrachtwagens, auto’s met volgestouwde aanhangers, bussen, het ging allemaal het gebied uit. Dat betekende urenlang in de file, code rood bestond nog niet. De evacuatie van het vee bleek een mega-operatie, waarbij in de nacht werd doorgewerkt om de stallen leeg te krijgen. Koeien werden luidruchtig de vrachtwagens ingeduwd en gingen op pad naar een nieuwe tijdelijke stal in het Brabantse of elders. De boeren volgden de levende have op de voet want er moest op de nieuwe plek gewoon gemolken worden.

De telefoon maakte overuren. Ook familie, vrienden en kennissen lieten weten waar ze een plekje hadden gevonden, Veenendaal, Reusel, zelf de provincie Zeeland werd aangedaan.

We hielden de moed erin. Met zijn allen rond de televisie was bijzonder. We zagen op de binnen- en buitenlandse journaals bekenden die in dialect probeerden de ernst van de situatie te duiden. We lachten de angst weg. Jorieke ging mee naar de basisschool van Hans, mocht het langer gaan duren dan kon ze maandag daar terecht. Dat was niet nodig want langzaam zakte het water. Wat waren we opgelucht. Ook moeder kon weer lachen. Toon was de eerste die op 4 februari via de Tolbrug het gebied weer inreed, met achter hem de lange stoet. Hij werd geïnterviewd voor de radio en was eufoor. Ze konden weer naar huis, naar de nieuwe keuken.

Het was al met al een groot avontuur! Maar ik had mijn huis weer aan mezelf, en dat was ook wat waard.

Gepost door Koosje de Leeuw