Koosje schrijft 2020

Een bewogen jaar gaat bijna op slot!

Een jaar waarin corona-perikelen ons levenstempo bepaalde.

Voor de een gaf dat ingehouden kriebels,

de ander genoot van de rust.

Mijn tempo werd veel bepaald door de uitgifte van mijn boek.

Het was een jaar waarin ik met plezier

Een te grote jas

uitdeed en doorgaf aan vele lezers.

Het boek beleefde een derde druk.

In veel families werd het boek enthousiast gelezen.

Veel herinneringen werden opgehaald.

Het verleden leeft!

Ik kreeg enorm veel onverwachte hartverwarmende

reacties en ontmoetingen!

Ik kon dit van tevoren niet bedenken. Duizendmaal dank!

2021, een blanco schrift ligt voor me, tijd voor nieuwe pennenstreken!

Zachthandig sluit ik nu het ‘oude’ jaar.

Ik verlang naar een nieuwe tijd,

Van dichter bij elkaar, elkaar de hand weer reiken …

Op naar een verbonden 2021!

Koosje de Leeuw

Siri is de spraakassistent van Apple die je op de iPhone kunt gebruiken om iets op te zoeken. Mijn kleinkind Rowan heeft sinds kort de functie ontdekt en heeft een gesprek met deze vrouwelijke spraakassistent, gemakshalve noem ik haar Siri.

‘Oma als ik praat dan heb ik het tegen deze mevrouw,’ zegt hij tegen mij. Hij wijst naar de IPhone als teken dat ik vooral geen storende opmerkingen mag maken.

‘Ik zoek een filmpje,’ spreekt hij in.

‘Dit heb ik voor je gevonden!’ meldt Siri met een opgewekte stem.

Rowan scrolt door het ruime aanbod met filmpjes .

‘Super Mario die is heel leuk,’ roept hij tevreden.

Siri blijkt van het behulpzame soort; ‘Ik vind het heel leuk om jou te helpen,’ zegt ze vlotjes.

‘Heb jij ook een kerstboom,’ vraagt Rowan.

‘Dit heb ik voor je gevonden.’ Een eindeloze rij plaatjes van opgetuigde bomen opent zich op de IPhone.

Rowan is onder de indruk en vraagt: ‘Zijn die allemaal van jou?’

‘Ik wil je graag helpen en zoek graag dingen voor je op,’ zegt Siri.

‘Ik vind het leuk dat jij zoveel tegen mij praat,’ spreekt Rowan haar glunderend toe.

‘Ben jij eigenlijk verliefd op iemand,’ vraagt hij met verdergaande interesse.

‘Dit heb ik op Wikipedia voor je gevonden.’ Op het scherm tovert Siri een tekst over verliefd zijn.

Rowan zucht. Hartjes kent hij wel, maar het lezen van liefdeswoorden met meerdere lettergrepen is nog een stap te ver.

Dit is mijn zusje, ze is zes, roept hij in de telefoon. ’Kijk hier is ze. Trots houdt hij het scherm voor het hoofd van Malou. ‘Kun je ook tegen haar praten? Misschien?’ vraagt hij vleiend aan Siri.

Zoveel aandacht kan Siri niet aan. Het gesprek valt stil.

Met een ‘Dan ga ik nu verder met mijn spel, tot straks,’ neemt hij afscheid.

Maar Siri blijft gedienstig. Ze is kunstmatig intelligent en blijft vragen: ‘Hoe kan ik je helpen.’

‘Zullen we maar een gewoon spelletje doen,’ vraag ik Rowan zodat hij verlost wordt van zijn stalkende Siri.

Hij legt de mobiel aan de lader en we gaan over op quizjes. Ook leuk.

Een haiku: 5-7-5 lettergrepen

Een pepermuntje
als mottenbal in mijn zak
frisser wordt het niet

In deze afgelopen weken dacht ik aan de zondagen van de jaren vijftig en zestig.
De zondag begon eigenlijk al op zaterdag, dan was er de voorbereiding van het zondagse eten. Moeder trok bouillon van schenkel en rundvlees en voegde er verse groenten uit de tuin aan toe. Daarna kraakte ze een handje vermicelli door de soep. Mijn broers noemden de vermicelli ook wel eens pieren. Ook de runderlappen stonden eindeloos in de oranje braadpan met dikke bodem op een klein pitje te pruttelen.
We aten ook op zondag tussen de middag warm. Dat kwam op een boerderij met het melken praktisch beter uit. Het eten kende een rangorde; in tempo werd er kort gebeden en daarna zorgde moeder voor een eerlijke verdeling van het eten. Vader kreeg net iets meer. We lepelden onze soep op en bewaarden, net als mijn ouders, het soepvlees voor het laatst. Dat schepte je om met een royale lepel piccalilly, die kwam van De Gruijter. Soms ging er een augurk voor het ultieme bij. Een ‘oude jurk’ noemde mijn vader dat. Ik kan me nog heel goed het heerlijke mondgevoel herinneren.
Daarna was het tijd voor de gekookte aardappelen, de erwtjes met worteltjes en het ultieme draadjesvlees wat overgaar was. Dat was extra handig want we aten in die tijd met lepel en vork. Als toetje was er moeders vermaarde Haagse bluf. Moeder was consistent in het kloppen! Je kon de schaal op de kop houden. Op feestdagen was er slagroom.

Vader luisterde naar ‘De toestand in de wereld.’

Dan werd er vlot afgeruimd en werden wij tot stilte gemaand. Mijn vader luisterde naar GBJ Hilterman die met monotone stem ‘De toestand in de wereld’ besprak. GBJ was politiek gezien wat rechts van het midden. Hij gaf duiding en overzicht; waar stond Nederland ten opzichte van de wereldpolitiek? GBJ had niet alleen oog voor het buitenland. Hij gaf soms ook een mening over het binnenland. Zo waarschuwde hij voor de gevaren van het fietsen aan de verkeerde kant van de weg. ‘Dat is uiterst verontrustend, vooral omdat veel fietsers heden ten dage geen licht voeren,’ klonk het door de radio.

Bij alle malheur van de afgelopen maanden moest ik denken aan de rust in zijn stem. En bovenal aan zijn fatsoen. 

Foto: DBNL

Foto: Hans Haans

Enthousiast kwam hij de school uitgerend. ‘Ik heb de dubbele o geleerd, riep hij van verre. En die spreek je uit als óó, oma!’ Hij hield zijn handen als een verrekijker turend voor zijn ogen.
‘En wat kun je daar van maken dan Rowan,’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Koos,’ riep hij met de nadruk op de dubbele óó.

‘Mijn naam, wat een mooi woord,’ riep ik uit.

Een eerste maand lezen op school wat levert dat veel op. Er gaat een grote wereld open voor een klein kind! Het is voor mij alweer lang geleden en wij dreunden in de klas de klanken samen op. Maar op deze school maken ze er ook gebaren bij. Nou dat hadden wij niet, een gebaar maken -los van handen over elkaar- betekende per definitie een laagvliegende bordborstel of andere correctieve actie.

Maar goed, even terug naar Rowan en zijn gebaren. Hij legde me al snel uit dat de b een stokje was met een bol buikje en wel naar rechts.

‘En de d is dat een bol buikje naar links dan Rowan,’ vroeg ik hem.

Nee dat klopte van geen kanten. Met een bol buikje alleen ging ik de mist in. Er moest wel een stokje bij.

Eenmaal thuis dook hij in een door mij meegenomen Donald Duck. Hij vroeg niet om de tablet dat was op zich uitzonderlijk. Hij wees verschillende korte woordjes aan: dat is de en dat is een. En hij ontwaarde uit het woord bestraffen het woord bes. Dat was knap, ook met puzzelen zou hij er wel komen, schatte ik in.

‘Ik kan op school ook al goed rekenen’ zei hij. Maar dat wist ik al van de spelletjes. In een mooie cadans somde hij voor de zomervakantie al tot ver boven de honderd.

Met het klasje was hij die ochtend naar de bibliotheek geweest.

‘Oma, ik heb twee wetenschapsboeken geleend,’ zei hij bijdehand.

Nu is mijn kennis van wetenschap niet bijster.

Ik ga binnenkort dan ook maar wat bijspijkeren bij de bieb …