Ons Bést is nie ’t Bést mir ùìt ons Grutje durren tijd,
’t alleschòònste wier deur slòòpers afgebròòken
en iederèèn die wit al: wà ge afbrikt, bende kwèìt,
daor òòver wier ’t leste wòòrd nog nie gespròòken.

‘t Èène durp bewaorde z’n historie as ’n schat,
waorvan ’t nageslacht nog hil lang kan genieten
en ‘taander slechtte al, wà òòk maor iet van waarde had,
zòdà ze toch maor niks van vruuger achterlieten,

Want vruuger da’s gemoedelijk, verdraogzaam en bedaogd,
jà wie wil nou nog iet wà oud is en verslèète
en zelfs dà bietje wa we, zonder erg, hebben bewaord,
da moete in de kortste kirre gáúw vergèète.