Bij ons thuis ging alles op een sukkeldrafje,
elfendertigst was ons aller sleutelwoord,
daarom woonden we ook op een achterafje,
op ’n plek waar niemand ooit van had gehoord.

Bijgevolg was er geen mens ooit overspannen,
iedereen die liet gewoon zoals het was,
zonder dure magnetron of snelkookpannen,
haastigheid kwam niet in onze kraam te pas.

Hollen vonden wij te gek om los te lopen,
wandelend bewogen wij ons, poot voor poot,
zelfs de slakken kwamen ons voorbij gekropen
en aan spurten hadden wij een broertje dood.

Onze toom van kippen legde langzaam, lijzig
en de koeien gaven melk druppelsgewijs,
niemand had, de klok rond, een horloge bij zich,
omdat tijd niet telde in het paradijs.