Ruud 2019
Bést 200 jaor
Bést dat waar vruuger 'n durpke van niks,
Bést da waar hèì en wà kannidassen.
Dennen en vennen, 'twaar bitter dan niks,
wennig waar d'r wà d'r wilde waassen.
Bòèren bewerkten 't kurkdreuge zaand,
spitten en spaoiden al wà ze konden,
zèìden hun pòòtgoed, mar daor, navenaant,
wier mar hil wennig van teruggevonden.
Ók in het durp was 'tbestaon gin plezier,
men blif van 'smergens toe 'saoves sjouwen.
Ieder en elk op z'n èìgen manier,
bizzzig de kop bòòve wátter houwen.
Slaoger en schoenlapper, kapper en smid,
hielden de zaok récht, deur krom te liggen
en desondanks was hun innig bezit,
dik nie mir dan 'n paar maogere biggen.
Maor 't blif nie altij kommer en kwel:
er kwaam 'n trein, 'n kanaal en wèègen.
Bést is gegroeid, ok al ging dà nie snel,
al wat gedaon wier dee men gedèègen.
Bést, da is nou 'n aonzienlijke plàòts,
skôn veur de mensen om er te wòònen,
die zen van oudsher nog speulkameraods,
dà blif behouwen van vádders op zòònen.
Wà denkte?
ók wir ons Ruudje