Van verschillende kanten kreeg ik in de afgelopen dagen de vraag hoe het met mijn blogs stond. Men miste mijn schrijfsels. Dat klopt, ik heb al even geen blogs meer gepost. Het ritme van om de veertien dagen te posten moest ik even laten varen. De dozen met de vers gedrukte boeken in de gang vroegen voorrang. Dagelijks dook ik er in om weer bestellingen te verzenden en nog steeds krijg ik aanvragen. 

In de eerste weken na de lancering van Een te grote jas bracht ik de boeken persoonlijk rond. Ik wilde afstand houden, immers ik kwam uit het Brabantse, het zwaar besmette gebied. Vanwege de corona-perikelen bood ik het boek bij veel ouderen aan in een visnet, bij anderen kreeg het een zachte landing in de brievenbus. Het rondbrengen bracht onverwachte ontmoetingen en gesprekken met zich mee.

Heel, héél veel persoonlijke reacties kwamen er op mijn pad. Van familie, van jong en oud. Neefjes en nichten die opa (overleden in 1965) ineens ontdekten. Die het leuk vonden om weer nieuwe dingen over hun oma te lezen. Mijn broers deelden in hun omgeving trots mijn boek! Mijn oudste broer deed dat tijdens twee vakanties. Vanaf twee campings kreeg ik berichtjes van lezers. Ze woonden niet in Maas en Waal en lieten weten zo genoten te hebben van het verhaal en de schrijfstijl.

Herinneringen
De vraag waarom het boek zoveel oproept houdt me bezig. Herkenning was een algemene deler. Maar ook gelijkenissen in omstandigheden. Velen verloren een van hun ouders jong en deelden hun herinneringen. Vaak moest ik tranen wegslikken.

En zou het zo kunnen zijn dat het lezen van mijn boek een vlucht is in deze Coronatijd? Even je wanen in een tijd waarin de wereld iets minder snel draaide. Waarin men niet werkte met agenda’s maar meer met het weer en de jaargetijden als planner? Waarin keuzes beperkt waren? Waarin men naar elkaar omkeek vanuit een vanzelfsprekendheid? Waarin de natuur het tempo bepaalde? Of roept het lezen van het boek veel op omdat het ook een tijd was met meer gedeelde waarden en normen, een tijd waarin de wereld, vooral de directe leefomgeving, wat overzichtelijker was en meer uniform en vertrouwd? Natuurlijk veranderde er in de jaren vijftig en zestig ook veel en waren we vaak verwonderd. Zoals met de maanlanding, de eerste televisie en het ontdekken dat de wereld niet ophield bij de pontjes die ons geduldig de Maas en de Waal overvoeren naar wat voor ons wat meer de ‘buitenwereld’ was.

Op de planken
Terug naar vandaag. Voor mij was het een vreemde ervaring om mezelf in kranten en bladen te zien. Mijn eigen woorden te lezen. Zoals in het MAX-Magazine. Ook landelijk werd mijn boek daardoor besteld, een leuke bijkomstigheid.

Eind augustus ligt het kwartaalblad Brabeau in de winkel. Een blad dat hier in het Brabantse veel wordt gelezen. Een mooie glossy die je niet weggooit maar nog vaak even inkijkt. Niet alleen het verhaal krijgt uitgebreid een plekje. Ook in de boekbespreking wordt aandacht gegeven aan Een te grote jas. Ik blijf me verbazen.

Nu er weer wat meer mag, zijn er diverse aanvragen voor lezingen/presentaties. Leuke bijeenkomsten waarin ik lezers hoop te ontmoeten. Op mijn website vind je binnenkort de data en bijzonderheden. Ik zou het leuk vinden je op een van de plekken te ontmoeten.

En tot slot wil ik iedereen bedanken voor de vele hartverwarmende reacties. Het heeft me vaak ontroerd!

Gepost door Koosje de Leeuw