‘Kijk, daar is Barnies Kipcorner, daar ging ik met Hans vroeger soms heen.’

Ik wees vanuit de auto naar de geel rode reclame aan de gevel.

‘Vond papa dat echt lekker’, vroeg Malou.

‘Zeker weten, vooral het smikkelpakket, dat ging er goed in.’

‘Hebben ze daar ook kipnuggets,’ vroeg Rowan. ‘En ook een cadeautje?’

‘Ja hoor, ook dat.’ Ik sloeg de wijk in en parkeerde thuis voor de deur.

‘Jongens we lopen even naar Barnies,’ riep ik tegen etenstijd.

Het werd stil. ‘Oma, wij willen liever niet naar het restaurantje van papa.’

Een kwartier later reden we richting Rosmalen. Vanaf de achterbank speurden mijn bijrijders de omgeving af. Op zoek naar het gele logo met de Letter M
‘Daar, daar is het,’ riepen ze enthousiast. Wanhoop sloeg toe. ‘Er staat een grote muur voor.’

Ik zag het, het gebouw lag aan de Ventweg. Achter de afrastering. Hoe dom kon ik zijn. Ik reed verder op de A2.

‘Oma heeft niet goed gekeken, ik zoek even de goede weg.’

‘Jij bent een domme oma,’ klonk het vanaf de achterbank.

‘Nee, niet een domme, maar een hele domme oma,’ wreef de ander me nog even in.

Bij de eerste de beste afslag keerde ik en nam de juiste aanvliegroute om alsnog op de Ventweg te komen. Met aan elke hand een kleinkind liep ik opgelucht de Mac Donald’s binnen. We waren er.

Déjà vu
Een déjà vu gevoel overviel me. Dertig jaar geleden bezocht ik met mijn zoon voor het eerst de Mac Donald’s. In een waas zag ik weer de overvolle ballenbak. Het balletje wat pardoes in een cupje mayonaise vloog. De vettige klodder smurrie op de jas van een vriendin. De tegoedbon voor een stomerijbeurt.

De menukaart was niet zo heel veel veranderd. De bediening wel, die was nog een slag jonger geworden. Ik gaf mijn bestelling door en geduldig keken we of ons voedselpakket met nummer 176 als gereed op het scherm verscheen.
‘Dat zijn wij,’ riep Rowan blij.
Aan ons tafeltje in de opa en omahoek controleerden we het dienblad.
De cadeautjes werden als eerste gecheckt.

‘Ik wil ook een stoere,’ riep Malou boos uit. Ze wees naar de monstercar die Rowan net had ontmanteld. Boos schoof ze het mintgroene dameswagentje terzijde. Een verrassende broederliefde bracht de oplossing.
‘Malou, dan mag jij thuis voortaan met mijn Mac Donald’s hondenwagen spelen.’ Ze fleurde op. ‘Altijd,’ benadrukte hij nog maar eens. Het kinderleed was snel verdwenen.
Even later pakten de buurmeisjes ook ieder een mintgroen dameswagentje uit, dat gaf me toch te denken.
Ik was aan eten toe en nam de eerste hap van mijn Mc Chicken.
‘Oma, ik moet heel erg naar de wc. Mijn drolletjes duren soms erg lang,’

Daar gingen ook mijn warme frietjes.
Vanuit de wc postte ik half op de gang. Op afstand zag ik de kleine man moederziel alleen aan het tafeltje; hij was verzonken in zijn monstercar.
‘Malou lukt het,’ riep ik terwijl ik op de deur klopte. Ik hoorde niets en opende de deur op een kier. Ze zat mijn haar vingers in haar oren en wees naar de loeiende blower in het voorportaal. Dit kon nog wel even duren vreesde ik. ‘Ga maar naar Rowan, ik kan het wel alleen,’ zei ze moedig.
Tien minuten later moest ook Rowan en zo bleef ik lekker bezig,

Mc Flurry
Na de koude hap was er nog behoefte aan een ijsje.
Mc Flurry, dat hadden ze in Hans zijn tijd niet. Nee dat was ook teveel van het goede. Ik bestelde voor ieder een gewoon hoorntje.
Rowan trok een kouwelijk gezicht. ‘Oma, mijn hersenen bevriezen,’

Toen we onze wijk inreden wees ik weer naar Barnies Kipcorner.

‘Volgende keer wil oma naar het restaurantje van papa.’
‘Dat bekijken we dan nog wel,’ klonk het vanaf de achterbank. 

Gepost door Koosje de Leeuw